winterwende

hoe ouder ik word,
hoe meer ik besef dat ik niets weet
of steeds minder dan ik dacht

het kàn zijn
dat dat wijst op wijsheid

het kàn ook zijn
dat dat wijst op

                        verlies
van geheugen

op een teken van het niet meer weten
van wat ik vroeger wèl wist
of het vergéten ervan

of misschien word ik gewoon bescheidener
met de jaren

ja....
misschien is het bescheidenheid


ik zou hier een foto plaatsen van mezelf met een brede grijns
ware het niet dat foto's van mezelf
laat staan van mezelf met grijns
eerder schaars worden de laatste tijd

maar goed,
u begrijpt wellicht wat ik bedoel

bescheidenheid
gebruik ik eerder spaarzaam

maar dus
die onwetendheid
betreft de kortste dag van het jaar

dat die niet altijd op 21 december valt
...
ik wist dat niet
tot vorige week
toen weermanvriend Frank Deboosere
op de radio
tijdens de ochtend- of avondspits
vrolijk vertelde dat de winter zou wenden in de nacht van 22 op 23 december.


....
Nu zou ik mezelf nog enige vorm van multitasking willen toedichten,
ware het niet dat één of andere geleerde
enige tijd geleden,
op dezelfde ochtend- of avondradio
verkondigde dat
"there's no such thing as multitasking", zelfs niet voor vrouwen
en dus zeg ik gewoon dat ik radioluisterde terwijl ik m'n luxevoiture bestuurde,
waardoor ik meteen beweer dat ik één van beide zaken - zoniet beide - ongetwijfeld slecht uitvoerde
maar goed....
ik hoorde dat de kortste dag of langste nacht zou vallen tussen 22 en 23 december
en ik speelde het klaar om zonder botsen of andere grote overtredingen thuis te geraken. Of op het werk.... welk type spits het was weet ik ècht niet meer.

nu ja

dat wilde ik dus zeggen....
dat zelfs zekerheden als 21 december
zomaar kunnen komen te vervallen

meer wou ik daarover in feite niet kwijt.
De winterwende.
En zijn diverse definities en berekenmethodes.


DIT was nu nog eens interessant sie :-)

mislukking

al pratend met een vriendin
over vanalles
en nogwat

werk en familie
passies en angsten
gedane dingen (waar je spijt van hebt of net niet)
en nog te doene dingen (waar je spijt van had ze nog niet gedaan te hebben.... of net niet)

pratend over bloggen
de voor- en de nadelen ervan
de do's en de don'ts
de wills en de won'ts
en nog van dat moois

maar passies
passies
dingen die we nog niet gedaan hebben
en waar we steeds dwingender over moeten nadenken
"doen we ze nog of laten we ze liggen?"
want de tijd dringt steeds meer
of je't nu leuk vindt of niet

passies
tekenen, schrijven, fotograferen
ergens
èrgens
je binnenste zelf in kwijtraken
- als het effe kan -
heel ex-trovert
zonder ex-pliciet te hoeven zijn

het hééft toch wat.

en zo
haal ik het geheugenkaartje snel uit m'n apparasie
nadat ik haar heb uitgewuifd
en ben voor het eerst sinds lang
nog eens nieuwsgierig naar wat ik met zó veel geweld - najàààààà.... "geweld" - wou vastleggen

vanochtend (hiervoor zelfs vrolijk m'n tijdige aankomst op het werk riskerend)
en vanavond, toen ik me doodleuk op de pechstrook zette omdat de maan zo gróót was
tussen al die lichtjes (lichtjes, òveral lichtjes)
ook gisteravond, toen de maan niet groot maar helder was in het midden van m'n straat

dus kijk ik
naar wat ik op het geheugenkaartje vind
en meen teleurgesteld te moeten zijn
maar ben het niet.

Ze zijn mislukt
de foto's
met licht,
met lichtjes, waar ik zo van hou.

foute focus
bibberhand

zo uitgesproken niet geschikt

maar ik vind ze mooi

onder de mislukkingen
zijn dit mijn favorietjes

en ik hou ervan :-)

vanaf nu tot nader order: mijn all time favorite van de foute focus (hartje hartje hartje :-) )

ik had beter moeten weten dan het apparasie op het stuur van de auto met nog draaiende motor te laten rusten.
B-rRrRrRrRrRrRrRrRrRrRrrrrrrrrrrrrrr

11/11/15

feestdag.

ook m'n vaders verjaardag, mocht hij er nog zijn geweest.
helaas gaf z'n lijf de strijd op in januari 2011. Net in het jaar dat hij z'n 11/11/11 had kunnen vieren.
Nja... het zal hem een worst geweest zijn, die datum.

en hij hield ook niet zo van feestjes.
of toch wel.
Hij hield niet zo van cadeautjes.
of toch wel.

In feite....
hield hij niet zo van in het middelpunt van de belangstelling staan
waardoor hij dééd alsof hij geen cadeautjes wilde (maar wèl wat zei als je hem er geen gaf ;-) )
en hij dééd alsof hij geen verjaardagsgedoe wilde (maar ons wèl graag allemaal ter plekke had... het was toch fééstdag? We hadden toch allemaal tijd????)

11/11 is geen officiële feestdag in Italië. Voor hem was het dus een grote verrassing toen zijn liefje destijds (mijn moeder nu) een hele dag vrijaf had toen hij (weliswaar vooraf - PER BRIEF - aangekondigd) besloot om haar voor het eerst in haar thuisland te bezoeken.
En hij had ook niet nagelaten haar te vertellen dat hij toevallig die dag verjaarde.....
voor een eenvoudige jongen, vind ik dat sluw :-)
Maar goed.... je bent een Italiaanse jongen of je bent het niet, zullen we maar besluiten....


het is gek
voor iemand als ik die niet zo begaan is met feestdagen
dat die elfde november telkens wat los maakt.

En zo begon ik
geheel toevallig
gisteren aan de afbraak van een knustelwerkje in huis
dat m'n vader nog had gemaakt.
een .... "bakje".... "kastje".... DINGETJE... dat een handvol buizen moest verstoppen.

iets wat hij met de allerbeste bedoelingen
snelsnel in elkaar had getimmerd
en dat er .....
béter uit zag dan de blote buizen
maar nèt niet mooi genoeg om te houden als afgewerkt product.

Eerlijk?
Ik zou het gehouden hebben zoals het was.
Ik ben niet altijd een pietje precies....

maar ik wou er een kast onder plaatsen. En die was hoger dan wat het bakje toeliet.
En dus moest ik zien of het bakje kleiner kon.

En dat kon het.
Dus verdween het.

En kwamen vandaag
uitgerekend op zijn verjaardag
de kasten onder zijn afgebroken bakje.

en stopte ik tussendoor ook een uur of wat
om plots een zoektocht naar foto's te ondernemen.

Niet omdat ik dat zo dringend wilde
maar ik werd uitgedaagd
op de sociale netwerksite waar ik nog steeds deel van uitmaak

En hoewel ik in principe niet zo veel interesse had gehad om de foto-uitdaging aan te gaan
vond ik plots zoveel oude foto's
waarvan ik dacht...... "happy days"

en toen
plaatste ik de eerste foto.

het werd déze.
(ik heb m'n papà een zwart doosje voor de ogen geschoven. Ik kan hem namelijk niet meer vragen of hij akkoord is met online publicatie van persoonlijke gegevens. En ik heb daaromtrent een code....)

Ik zèlf....
zal véél moeite moeten doen
wil ik een nóg oudere foto van mezelf vinden........


M'n vader

en ik.

dingen waar ik van ga lachen

weest gewaarschuwd.... het is NIET hoogstaand noch verheven

maar het herinnert me aan m'n kindertijd.



(met excuses voor gebeurlijke maar blijkbaar onontbeerlijke reclamefilmpjes vooraf)

rode manen en andere dingen die een mens mist

en zo werd het eind september.

en ging de nieuwe winkel open

ondanks een totaal gebrek aan voorbereiding

of betrokkenheid van boven- en zij-àf.

ik verveel u niet met de details. Het is al erg genoeg 

dat mijn ongenoegen het alweer haalt tot hier.

maar het was druk (en het is nog niet geheel gedaan)

We hebben hard gewerkt. en òver gewerkt. 

voor de opening, die - voor zover ik mocht horen - gesmaakt werd.

enkel om verder te surfen naar de Open Bedrijven Dag 2015, amper een week later

en waarbij we geacht worden vrolijk een extra dag aan onze werkweek te breien.

Ik ben een zeur

maar ook een betrokken werkneemster

dus die extra dag kómt er,

samen met de slapeloze nachten die eraan voorafgaan,

plannend en denkend aan alles wat ik (of anderen) niet mag/mogen vergeten.

ergens daartussen door probeert een mens enkele ongemakken de wereld uit te helpen.

De haperende verwarming en/of thermostaat zal wellicht wachten tot wanneer het te laat is (lees: wanneer iederéén beroep doet op de "chauffagist" om accute problemen in tijden van vrieskoude op te lossen).

De haperende voet is al in behandeling - aan en af - sinds november vorig jaar en heeft intussen zowat alle stadia van pijn- en ongemakgewaarwording doorlopen.

Edoch, hij betert. 

Maar andere zaken gaan dan weer haperen. De spijtige vaststelling dat het lijf in feite al een 5 à 10 jaar voorbij z'n biologische houdbaarheidsdatum is en alles wat nu nog wèl wil werken in feite een mega-kado is.....

ach wat.

Het lijf van Olijf belandt na anderhalve maand zonder manipulatie even terug bij een osteopate. Die ik vertrouw. 

De man die hardnekkig m'n lever bleef masseren om de voet te genezen, heb ik na enige inspanning van mijnentwege aan de kant kunnen zetten.

De vrouw die me nu onder handen neemt, boezemt me meer vertrouwen in. Al is m'n huisdokter - op àndere momenten verrassend òpen voor alternatieve behandelingen - in het geval van osteopaten ongenuanceerd tégen.

Nja....

zo heeft iedereen z'n idee.

Ik beland dus op de behandelingstafel. Voor de rug deze keer.

Op één of andere bizarre manier belandt het gesprek - in tegenstelling tot m'n lijf - in andere sferen.

en lig ik binnen enkele minuten stilletjes te janken om onverwerkte pijntjes.

Ik miste de rode maan deze week. Omdat ik nergens van af wist. Omdat ik het te druk had. Of te moe was.

Ik kom terug thuis, met een handvol afspraken voor verdere rug- nek en voetbehandelingen. En het telefoonnummer van een psychdame.

Want het heeft erop geleken dat ik

behalve de gemiste rode maan

nog wat andere gemiste dingetjes "zou kunnen verwerken" .

Mocht ik dat nodig achten.

En mocht ik dat willen.

ik zag géén rode maan

omdat ik ze miste

want ik had alweer niet opgelet

ik zag de maan wèl de ochtend nadien

en de avond nadien

in een ander licht

een beetje apart

dat óók wat had

maar nèt niet hetzelfde was

"as the real thing"

misschien moet ik dat mens maar eens bellen.

er zijn dingen die je niet zomaar even op tafel smijt tijdens een gezellig avondje samen tafelen

Toeval? I think not!

U staat op het punt een stukje je reinste nonsens te lezen.
Neem het voor wat het is. Ik beloof hetzelfde te doen.
Ondanks het recordgehalte aan bijgelovige larie, kon ik het niet laten om het tòch snel even te noteren.

Het duurt nog een dagje of twee en knijp ik er nog eens tussen uit. Het was al geleden van mei, ik heb alle verlof- en ziekteperiodes van de diverse collega's gedurende de hele zomer (mee) opgevangen, een paar crisismomenten zo glorieus mogelijk (daarom niet echt geslààgd) doorworsteld en ik heb het overleefd.
Dat verdient een korte vakantie, vond ik.
In feite vond ik dat vorige week al, maar de vliegtuigprijzen waren me te hard gestegen en ik zocht en vond alternatieven.
Alles een weekje uitgesteld dus. Wat is het partner- en kinderloze leven toch een gewèldige droom, vindt u ook niet? Dat een mens zo flexibel met zijn/haar tijd kan omspringen?
Oók handig is het koppig blijven weigeren het huis gezelliger te maken met de aanwezigheid van een furry friend.
Een voltijds buitenshuiswerkende alleenstaande kan maar beter géén huisdier nemen, vind ik zo. Toch niet als het de bedoeling is dat de trouwe viervoeter netjes minimaal 8 uren per dag in een kamer of kennel moet doorbrengen in afwachting van het teergeliefde baasje.....
Neej.... niet mijn idee van dierenliefde. Dus doe ik het niet.

Tegelijk... maakt de afwezigheid van een huisdier een plots vertrek op vakantie meteen weer stukkkkkkken eenvoudiger.

Ieder nadeel ..............jewèl....... :-)


Maar goed. Ik stelde uit en nam wat anders.
Intussen bekruipt me de bijna onweerstaanbare zin om mezelf iets kado te doen. Iets technologisch zeg maar....
Maar ik besluit het eens tweedehands aan te pakken. Ik zoek plots (lees: 2 dagen voor vertrek) een high end market speledingetje voor iets wat hopelijk een fractie van de prijs zal zijn.

....
milde teleurstelling... high end krijg je zelden cheap.

Maar toch. Plots valt m'n oog op een advertentie die alle verwachtingen overtreft (en dus, hoor ik u denken, met de nodige argwaan dient benaderd te worden).
Precies wat ik zoek, mooie prijs, amper gebruikt en..... gekocht op mijn verjaardag. Wat een bizar "teken van bovenaf".

De verkoper is enkel per mail bereikbaar. Dus ik mail. En check m'n mail. Voortdurend.
ook 's nachts, dankzij mijn midlifcrisisslapeloosheid. Ook overdag, tussen het werk door.
Geen antwoord.
Zucht.... het ding zal al weg zijn, denk ik.

Edoch: in de avond een beleefde mail terug. Dat hij door werk helaas enkele maanden in het buitenland zit maar het toestel, wegens gekocht met Belgische garantie, toch graag in België zou verkopen. En of ik naar Groningen denk te komen om de zaak te bezichtigen?

En dan denkt mijn bijgelovig egootje: Toeval nummer TWEE!
Van alle steden in NL moet het lukken dat ik precies in Groningen een "best wel goed contact" heb.... ;-)


Ik probeer een bezichtiging met hoop op koop te organiseren, zij het dat alle partijen op andere tijdstippen hun mails kunnen lezen.... en ik bijna op vakantie vertrek.....

En net wanneer ik m'n computer uitzetten wil, valt m'n oog op een derde random gegeven.
Dat vandaag de onomastico (naamdag) van de heilige Alessandro is. De mijne dus ook.
Alsof ik me dat ooit heb aangetrokken. Ook vandààg niet, in alle eerlijkheid.

Maar ik vraag me wèl af
of "iemand hierboven"
(of hieronder for that matter)
me met enige aandrang "wat" wil duidelijk maken.

Allicht niet.
Toch is het soms leuk om heel even de bijgelovigheid zelve te zijn :-D

blauwe maan

Volle maan was gisteren.
En ik keek er niet naar.

ik zag hem de dag voordien
èn vandaag. De dag nadien als het ware.

de dag voordien

want hij hoorde blauw te zijn geweest.
Nu ja, niet echt blauw als in de kleur
maar blauw als in "redelijk zeldzaam"

Ik google de blauwe maan even en lees allerlei leuks, maar het komt neer op een extra volle maan in het jaar (13 ipv de gebruikelijke 12). Omdat zulks maar om de 2,7 jaar gebeurt, aanziet men het als zeldzaam en is de betekenis van "once in a blue moon" snel verklaard.

klein addertje.... nergens ontdek ik waar dat "blauw" vandaan komt. Waarom niet Geel of Rood of Gouden?....


De dag nà de tweede volle maan van juli, dag des heren 1 augustus, stop ik op weg naar huis even langs een veldweg om toch nog maar eens mijn fotoapparasie ten hemel te richten. Een vriendin had het vaste voornemen gehad om deze nacht even naar de maan te staren, maar door vermoeidheid en het vooruitzicht van een vroeg aflopende wekker, had ze die gedachte laten varen.
Laat mij dan maar een fotootje nemen voor haar, dacht ik vlotgaweg. Langs de weg. In de wijde velden van mijn platteland.
Ik kies een donkere weg, eentje zonder straatverlichting. Laat de lichten van m'n auto branden want de baan is niet overdreven breed en ik word liever niet langs achter gepakt in het midden van de nacht. Ook niet langs voren en ook niet in het midden van de dag, wat dat betreft. Met de auto welteverstaan....
De lichten blijven dus aan, de motor ligt stil en ik richt het apparasie richting maan.

Zo'n 15 seconden later stopt een wagen vlak voor de mijne..... Oók met de lichten aan. In het midden van de straat.
Ik kijk voor en achter me, vraag me af waarom hij er niet door kan en of ik nu snel in paniek moet gaan slaan. De tijd om verder te denken is er niet. Politie, mevrouwtje. Wat ik daar sta te doen? Foto van de maan? Is dat uw hobby? Mag ik uw papieren?

Al bij al genomen verloopt het hele onderonsje vrij vlot. Ik word geloofd en krijg zelfs uitleg voor deze bizarre nachtelijke controle. "Hier wordt regelmatig ingebroken" zegt de agent de police en hij wijst naar het domein achter me. Ik kijk en zie de elektriciteitscentrale. God alleen weet wat een inbreker daar zoal te zoeken heeft maar ik hoop vurig dat ik er niet uitzie als een elektriciteitscentraledief.

Eens thuisgekomen ben ik nieuwsgierig of de foto's even scherp zijn als ik gehoopt had. Lang niet al m'n maanfoto-exploten leverden me resultaat op.
Groot is mijn verrassing wanneer ik de eerste foto bekijk.

Gek veel uitleg behoeft hij niet, lijkt me. Maar ik ben best wel blij met dit toevalligheidje.
De maan mag dan wel niet blauw zijn
en strikt genomen zelfs niet meer vòl
maar DIT had ik nooit durven hopen.


I guess things like this happen
once in a blue moon :-)

de dag nadien

Kranen draaien

Vorige week hing hij boven m'n buur, zag ik.
Vandaag hangt hij boven mij.

Gezien het bouwverlof
moet ik besluiten
dat kranen draaien
met de wind.

En misschien
is dat maar goed ook.

in een (/hetzelfde) bedje ziek

Ik heb me ziek gemeld vandaag.
Ik word zelden ziek. Bijna nooit zelfs.
Ik moet MOEITE doen om ziek te worden. Bijna.

Maar ik kan niet op vakantie.
Omdat m'n collega's het wèl doen.
Omdat m'n zussen beide wèg zijn.
Omdat de mamma koos voor een nieuwe knie.
Omdat ik het mezelf verbied onder al deze omstandigheden.
En omdat ik denk dat ik elders nog wel m'n kans zal grijpen.

Ik ben niet op vakantie om al deze redenen.
Ik ben ziek om één enkele reden....... Omdat het kàn.

Omdat het sociaal systeem in België de werknemer zó hard beschermt dat het kan. Want er is geen controle of te weinig personeel om goed te controleren.
Omdat een aanzienlijk aantal werkgevers zich niet de moeite getroost om na te gaan of de werknemer de facto ziek is.
Omdat nagaan of de werknemer de facto ziek is om en bij de 170 euri kost aan controleartsen die op geen enkele fatsoenlijke manier kunnen nagaan of mijn migraine/rugpijn/maagpijn/noemmaaroppijn echt of geveinsd is, waardoor ze negen kansen op de tien akkoord gaan met de arts die zonder  scrupules ziekenbriefjes schrijft zonder enig ordentelijk nazicht (maar het brengt wèl geld in het laatje want een naam is snel gemaakt en de Orde Der Geneesheren dènkt er nog niet aan om je aan te klagen voor malafiede praktijken).
Omdat ook de controleartsen op tig manieren verbonden zijn aan allerlei instanties (ik denk aan verzekeringen en dergelijke) waardoor ze het nut van aanklagen niet echt inzien. Integendeel.... aanklagen zou resulteren in een verlies van eigen inkomsten, dus zwijgen is GOUD, zoals het spreekwoord zegt.
Omdat een werknemer de laan uitsturen omdat hij te  vaak afwezig is zó danig veel geld kost dat je er als werkgéver niet 2 maar minstens 10 keer over denkt om die stap te zetten.
Omdat sommige "leiders" zó on-leiders-vaardig zijn of zó diep in de zak van hun eigen leiders zitten dat een beetje nazicht werkelijk teveel gevraagd is.
Omdat anderen het kunnen en mogen.
Omdat niemand daar nog wat op zegt.
Omdat niemand nog wat controleert.
Omdat weinigen erom geven.
Omdat interesse uitblijft.

....

Ik schreef éérst "appreciatie" maar dat was tè geladen.
Het werd "interesse" ... omdat het erop lijkt dat diè volledig is verdwenen, hogerop.
Extra taken BIJgeven lukt nog mooi. Begrijpen dat TROP TEVÉÉL is, is een brug te ver.
Tijd maken om na te gaan waar het schoentje wringt, is er niet en een werknemer in mijn positie wordt geacht dat te begrijpen.

Maar dan schijnt de zon.
En is de hoop op vakantie veraf.
En controleert niemand nog echt waar je bent of wat je doet. (ik zei NIET dat niemand erom gééft.... het is de controle en de gevolgen die ontbreken)

En dan denk je.... zo'n keer of twee per jaar......
Ik word nooit ziek - Ik vang op wat op te vangen valt - Eigen beloften aan werknemers kan ik amper nakomen maar ik laat me wèl mooi vertellen dat déze extra taak er maar bij *MOET* kunnen...........

en dan lijkt zo'n carensdag plots niet eens zo gek....

tégen alle principes der fatsoenlijkheid in
maar om als Belgische kinderloze single (en per definitie blijkbaar het meest belaste individu van de OESO-landen) toch nog IETS in de wacht te slepen van alle sociale bijdragen (die ik wel betààl maar waar ik bijzónder weinig van terugzie) die ervoor zorgen dat ànderen vrolijk ziek, werkloos, ouderschaps-  of anderswijs arbeidsonmachtig te zijn.........
bel je een dagje ziek.

Zelfs al bèn je dat niet.
En zelfs al vind je dat niet kùnnen......

Ik ben geen politieker en óók geen economist.
Ik snap niets van al het gereken en gepalaver van de vrouwen en mannen die ons land en de EU besturen.
Ik weet wél dat sommige zaken scheef lopen. En dat daar veel misbruik en corruptie bij komt kijken.
Onmacht en onwil óók.

Want we zitten - helaas, driewerf helaas - allemaal in elkanders zakken. En mogen of willen niet spreken om de naaste te verklikken..... Ik vraag me *dus* soms af of we goed bézig zijn, onszelf beschermend door anderen te beschermen. Ik stel me
met andere woorden
de VRAAG

hoe sociaal
een sociaal systeem

werkelijk IS.









dat gezegd zijnde
schijnt vandaag de ZON
moest ik vandaag werken
en ben ik carensgewijs
THUIS.

Ik vind dat fout.
U ook?????????

Civiele avondschemering

Wist u dat.....

19 juni
20 juni
21 juni
22 juni
EN
23 juni

allemaal, één voor één, stuk voor stuk
even lang zijn
wat daglengte betreft?

Ik wist dat niet.
Ik dacht dat daar verschil op zat.
De kans is groot dat er inderdààd verschil op zit.
Secónden verschil dan.
Of milliseconden zelfs.....

maar goed.
In minuten gesproken - ongeveer het fijnst menselijk waarneembare zonder er een meetinstrument bij te nemen - zijn er niet minder dan 5 dagen in de zomer (Lente/Zomer) die even lang duren.

Ik maak u geen blazen wijs. Ik vind dergelijke informatie op de enig betrouwbare bron vandaagdedag.... Tinternet.

En daar lees ik dus wat hieronder volgt.

de zon gaat weliswaar op andere momenten ONDER
maar hetzelfde kan gezegd worden van haar OPgaan.
en dus geschiedt dat 5 dagen even lang zijn.
In tegenstelling tot wat ik altijd meende te mogen denken.


Bijkomend heb ik geluk. U ook, hoop ik.
Ik leer, door onvoorstelbaar stom toeval - in de vorm van per ongeluk doorklikken - dat er zoiets bestaat als civiele morgen- en avondschemering.
En Nautische en Astronomische.

Dit alles, beste lezer en lerzeres, nààst het heel secce "zonsopgang en zonsondergang". Want die bestaan óók nog. Nog stééds zou ik bijna durven zeggen.

Nu ja.
Ik wilde het weten en nu weet ik het. Meer dan  zelfs.
Hoewel......
het kleine stukje wetenschapper in me zegt dat ik verder moet zoeken.
De luie middelbareleeftijdvrouw in me zegt dat we stilaan het eind van de civiele avondschemering naderen.
En vermist ik mezelf graag als civiel zie
en ik weet dat morgen even lang gaat zijn als vandaag

....
hou ik het voor bekeken.
Leg ik zelfs m'n wabi sabi knippoging van de haag stil (het regende mals en ik begon te bloggen)
en richt me stilaan tot de bedstede... met TV... voor het half uurtje dat deze me nog wakker zal weten te houden.
Ik had graag middernacht meegemaakt, het eind van de nautische avondschemering, maar ik weet niet of ik het haal . En ik zit niet op zee, dus de nautiek laat ik even voor wat hij is.

Ik voelde slechts een onweerstaanbare drang
een drang die stèrker was dan deze om de haag bij nacht en ontij te snoeien
om u deelgenoot te maken van mijn nieuwe ontdekking.
Dat is bij deze gebeurd
ik hoop u te hebben geboeid
en leg het toetsenbord te rusten, zoals altijd voor onbepaalde tijd.

Ik wens u
een heel fijne aanvang van de Zomer.

How's this for irony?

31 januari: eten bij hem thuis.
Dat hadden we zo afgesproken na de laatste bijeenkomst.
We spraken het niet als zodanig uit, maar time was of the essence.
Hij deed er nogal luchtig over. Echt of geveinsd, dat kon niemand merken.
Hij had er een goed oog in, zei hij en bovendien was hij in opperbeste handen. Zijn dokter en verplegers hadden volgens hem het allerbeste met hem voor... en dat zal wellicht ook wel zo geweest zijn.
Maar toch.... ondanks zijn goede hoop werden afspraken onmiddellijk vastgelegd. En bevestigd. Op een je-weet-maar-nooit-manier, die iedereen wellicht voelde maar niemand kon of wou uitspreken.

"Wat fijn dat jullie beide zulke mooie oorringen aanhebben", lachte hij fijntjes. Opmerkzaam als hij was, gaf hij z'n complimentje zodra ik door z'n voordeur stapte. Te laat, ik ... zoals altijd.
De laatste keer dat een man zulk detail had opgemerkt, kon ik me oprecht niet herinneren. Des te meer deugd, dus, deed zijn fijnzinnige opmerking.

We spraken over vanalles en nog wat. Over vrouwen, vaak. Want hij hield van vrouwen.
En zo véél als  hij van vrouwen hield, telkens weer kwam hij tot de conclusie dat hij ondanks dàt nog nooit in zijn 45 jaren het gevoel had gehad ècht verliefd te zijn geweest. Hij wist ook niet of hij dat nu erg vond. Of niet.
Nooit verliefd maar wèl "bij" elke vrouw in wiens gezelschap hij vertoefde.

Het is gek, maar je vòelde het, dat hij "bij" je was. Of dat in romantische zin was (maar dat was niet mijn deel en dat was overigens ook nooit m'n bedoeling, hoop of wens), tijdens een gesprek  of puur danstechnisch....
wanneer je z'n aandacht had, hàd je z'n aandacht. Punt. Zonder franjes, toeters of bellen. Gewoon. Hij zàg je en hij hóórde je.
Een onbetaalbaar mooie eigenschap.

Hij is er niet meer en inmiddels weet het hele salsawereldje ervan. Facebook, weetjewel?
Hij zelf was er niet echt actief, maar hij was wel één van de meest geziene figuren. En erg geliefd, op een onuitgesproken manier. Geen mèns die niet wist wie hij was. Man en vrouw gelijk.
Ik lees de deelnemingen op zijn profiel ... altijd een beetje bizar vind ik dat. Als mensen gaan schrijven op het profiel van een .... nja..... mens die er niet meer is. Maar goed, tijden veranderen en we veranderen gewillig mee.
Er worden dus innige deelnemingen gepost, sterkte aan de naasten gewenst en kleine juweeltjes van persoonlijke odes geschreven.

Mooi, vind ik het, om te lezen dat zonder uitzondering iedereen - het weze gezegd: vooral vrouwen - hem op dezelfde manier typeert. De stille, ietwat mysterieuze man, de zachtaardige en opmerkzame gentleman die iedere vrouw, al was het maar één dansje lang, het gevoel gaf de enige te zijn op de wereld.... Voor dat ene moment was je de zijne. En dan niet meer... maar dat kon je hem niet kwalijk nemen want je gùnde dat gevoel ook aan de volgende (dans)partner, zo uniek was het.

1 maart zouden we het nog eens bij mij thuis doen. Eten, dat is. Tezamen. Hij, zij en ik.
Maar het pijntje dat hij eind januari in z'n rug voelde, was steeds erger geworden en hij lag met chemo in het ziekenhuis die dag.
"Geen erg, we proberen gewoon een andere dag", spraken we af.
En die werd gevonden: 30 mei bij haar thuis. Dat zou wel lukken. Tijd genoeg om te herstellen van de behandeling en intussen kon hij z'n oncologe nog even het hof maken want hij meende te zien dat ze ongebonden was en hij voelde zich kriebelerig in haar buurt. Verliefd? Stel je voor....
"We zien wel" zei hij met een mysterieus glimlachje en we legden de telefoon neer. Tot 30 mei dan.

Nja...
we zullen hem zien op 30 mei. In een urn in de kerk.
Samen met de helft van dansend Vlaanderen.

een heel klein beetje ironisch vind ik het wel. Dit rendez-vous had ik me nooit zó voorgesteld.








Een heel klein deeltje van mij wil hier een foto van hem posten. Tónen hoe zijn uitzonderlijke persoonlijkheid op z'n gezicht te lezen stond. Maar er bestaat zoiets als privacy. En het niet meer kunnen vragen aan de doden. 
Iets zegt me dat hij het wel leuk zou vinden. Zo privé als hij zich opstelde, zo nonchalant sprong hij om met wat men over hem publiceerde. Hij leek er wel vertrouwen in te hebben dat er enkel mooie dingen over hem verschenen. En dat wàs ook zo. Ik denk trouwens dat hij dat niet eens naging of controleerde.... vandaag de dag weet je maar nooit. Hij liet het gewoon gebeuren en het gebeurde goed.
Hij leek een stille en teruggetrokken man. Dat was hij niet. Hij praatte graag lang en veel. En in detail. Zonder schroom maar nooit onbeleefd of (wat we noemen) er òver. Hij vond het leuk dat iedereen hem kende en - hoewel ik het niet zou durven zweren - ik denk dat het stiekem z'n ego streelde wanneer er nog maar eens een fotootje van hem verscheen.

Dus.... ik zou het kunnen doen. U tonen wie hij was.
En toch... denk ik/hoop ik/vertrouw ik erop dat u me zonder meer gelooft. G. was zeer letterlijk één uit de duizend.
En ik kénde hem niet eens goed.

afscheid, nog maar eens

je weet dat dit is wat je te wachten staat.
Hoe ouder je wordt, hoe groter de kans dat je afscheid nemen moet.
Steeds vaker ook.

Ik had het alleen niet zo snel verwacht.
En zo vaak.

Verdorie.....
ik ben nog geen 50
en verloor een vriendin aan zelfdoding, pakweg 3 jaar geleden
en nu, ironisch genoeg, haar platonische liefde, een jongeman van vooraan in de 40.

Zij was destijds heimelijk gek op hem.
Hij wist nergens van, of liet althans niets merken.

Hij was het toonbeeld van de gezonde jongeman. Fietste naar het werk, zwom drie keer per week, at gezond en danste de ziel uit z'n lijf, waar en wanneer hij maar kon.

en toen, ergens in november, het verdict. Melanoom.

Wij waren niet bijzonder close.
Een beetje nader dan de meesten maar behoorlijk minder dan enkelen.
Maar goed, we deden nog snel enkele dingen tezamen. En planden vooruit. Met maandjes tegelijk.
De eerste afspraak werd gehaald.
De tweede stelden we uit wegens "behandeling".
Geen nood, zeiden we, we plannen gewoon iets nieuws.

Dat nieuwe, dat moest volgende week plaatsvinden. Zaterdag 30 mei om precies te zijn.

Maar hij haalde het niet.
Vandaag liet zijn gezonde lijf het afweten.

Vanochtend werd ik wakker met de idee aan haar, de vriendin van 3 jaar geleden.
En hem, die toen nog op deze wereld was, al was het maar ten dele.
En hoe ze beiden, al dan niet met z'n volle "goesting" wellicht weldra samen een hemels dansje zouden doen.
Ik vond mezelf luguber en stond meteen op. Ik zag een zonnige dag. Een dag om dankbaar te zijn voor alles wat we hebben.

Tegen de avond kwam het bericht.
Hij was er niet meer.

En dat is het dan.

(zondag Pinksterdag 24  mei 2015)

cryptica: ik ga op reis en ik neem mee

Ik schrijf te cryptisch naar het schijnt, die weinige keren dat ik het toetsenbord nog eens tot mij neem om wat te luchten.

Deze keer neem ik me voor, al was het maar voor heel even, om kort en duidelijk te zijn.
Of, indien niet kort, dan toch ten minste duidelijk.

In feite, beste toevallige of opzettelijke passant, schrijf ik niet meer omdat de meeste gedachtenstromen sinds enkele jaren niet positief van inslag zijn (jàààààààààààààààà, dat is ongetwijfeld een verrassing van formaat. Ik hòòr het u bijna denken)

Kort dus:
indien niet positief, dan liever niets.
Of
als de nood wèrkelijk zo hoog is dat het niet anders kan
dan toch zo weinig mogelijk.
Op papier. Of het scherm.
Publiek, zodat u het kan lezen.
Want - ik vergeet niet àlles (veel wel, maar niet àlles) - dit is publiek en daarom dééd ik het ook. Publiek schrijven om mezelf te filteren.

maar ik ging duidelijk zijn.

Here goes.
(maar dan wel zo kort mogelijk, zodat ik mezelf niet te véél hoef bloot te geven en u nog nèt genoeg weet om te kunnen volgen)

Even snel samenvatten wat gebeurde sinds het begin van dit blog.

Ik was verliefd. Heel erg sogar. Erger dan ik mezelf ooit had kunnen voorstellen.
Dat iemand me had zien staan. En straffer nog: blijk had gegeven van affectie.
Nou ja. Vóór ik publiekelijk begon te schrijven dus, was ik erg into iemand geweest.
En hij ook in mij.
Tot hij dat gegeven wou herbekijken.

Kan gebeuren. Ik heb het verwerkt. Werkelijk. Nu is het verwerkt.
Toen ik begon te schrijven was dat vèrre van in orde. Wie er van bij het begin bij was, weet dat het ooit (en lang) ànders is geweest.

*intermezzo*
deze passage is niet, ik herhaal NIET, bedoeld om u zover te krijgen om te beginnen bij het begin. Ik heb het zelf enkele malen geprobeerd bij andere medebloggers.... op één of andere manier voelt de lezer dat alles ver in het verleden ligt waardoor het gevoel achter het schrijven vermindert. Of ja.... excuseert u me..... ik veralgemeen... IK (d'Olijf dus) voel dat zo aan.
Maar dus... doet u geen moeite, ik vat het snel samen. U hoeft niet terug te gaan in de tijd. Het is lente. U heeft betere dingen te doen dan jaren terug te vliegen met uw persoonlijke Tardis.

Ik had dus gehad. En verloren. En had het er moeilijk mee.
Ik zocht als een bezetene naar manieren om dat te verwerken.

Ik verwork maar hield intussen vast aan het verleden dat zich op enigszins schofterige wijze aan mij bleef presenteren (omdat het wist dat het dat kòn uiteraard... deze juffrouw is veel maar geen hulpeloos slachtoffer).

Eens de verwerking ogenschijnlijk gevonden en inmiddels intens practiserend, was het àl positiviteit wat de klok sloeg. Het hielp (en hier vindt u een handvat om mijn heden te begrijpen) dat ik - dankzij al mijn grenzeloos verdriet - nèt niet anorexisch mager was geworden.
Mijn O-lijn was iets waar ik m'n hele leven tegen had gevochten en het tragisch afscheid van het toenmalig lief had me verschaft wat ik me  met geen dieet ter wereld had kunnen wensen. Een slanke lijn. Een magere lijn zelfs.

Nja. Een mens doet gekke dingen.
Zelfs blij zijn met iets wat anderen vrij duidelijk lelijk vinden.
Enkel wie de een kronkel in z'n lijn heeft zoals yours truly, volgt de redenering die hieraan vooraf ging en hierna zal volgen.

Deze Olijf had haar kracht dus gevonden in de slanke lijn. Die overigens géén nieuwe aanbidders opleverde (ik lieg, maar als ik u de waarheid schrijf, houdt dit verhaal geen steek meer en ik wil dat u me volgt. zo eenvoudig mogelijk zelfs).
Ik corrigeer mezelf. De oude lijn leverde niet méér of niet minder aanbidders op dan de oude, maar ik voelde me goed in m'n vel. Lichamelijk dan toch. Enkele jaren lang zelfs. En dat was fijn. En gemakkelijk om heerlijk positief te zijn.

Tot één en ander veranderde, waardoor dees Olijf eindelijk besloot de sigaret achter zich te laten. Je oefent jezelf in loslaten of je doet het niet, niewaar?
Ik lieg, alweer. De leugen is echter geworteld in de onbelangrijkheid van ieder afzonderlijk feit (van dat één en ander) maar ieder dingetje afzonderlijk gaan beschrijven, heeft het effect van een overdosis slaappillen, dus ik hou het gemakkelijkheidshalve bij een vrouw die geleerd heeft los te laten. Punt.

De sigaret vloog de boom in.
Samen met de lijn.
En dat is, ondanks een (bijna) onafgebroken inspanning van twee en een half jaar naar het zoeken van een nieuw culinair en lineair evenwicht, de bron van mijn ongenoegen geweest.

Sinds kort ben ik gezwicht voor het oudste truucje in dieet-land: begeleiding met een pilletje. En tweewekelijkse afspraken die waarschijnlijk vooral de behandelende persoon ten goede komen.

Ik was, alles goed en wel samengevat, weer zeer ontevreden met mezelf waardoor het behoorlijk moeilijk was om leuk te schrijven. Niet alleen de lijn maar de hele samenleving was, wat mij betreft, naar de kl*ten.
Met de pilletjes heb ik voor het eerst in 2,5 jaar vooruitgang geboekt. Of beter.... achteruitgang. De wijzer op het weeginstrument gaf een lager getal aan dan de week daarvoor. Onder begeleiding. Met een pilletje.
Blij als een kind was ik. En blijf ik, hopelijk. We zien wel.

De samenleving ziet er nog steeds niet geweldig vrolijk uit. En ik zàl me blijven weerhouden van de drang om daar wat over te berichten. Het helpt u en mij niet vooruit als er nóg maar eens een tooghangertje haar hoogstpersoonlijke mening over de wereld van vandaag verkondigt.
De denkpistes die u hier leest, zijn ook niet bijzonder origineel of wereldschokkend of ogenopenend. In hun mediocriteit brengen ze niets nieuws aan het licht, dus kan ik ze maar beter in m'n hoofd houden.... waar ze vroeg of laat verdwijnen, al was het maar omdat het geheugen het steeds vaker laat afweten.

Maar nu,
nu is het tijd voor een koffer. En een vliegticket. Want morgen vertrek ik op de dag dat ik vorig jaar m'n zes maanden had moeten laten ingaan.
En ik kom terug op de datum dat ik vorig jaar éindelijk besloot m'n 2000km op m'n ukkie aan te vatten.

Koffer-lief... waar ben je? En wat kan ik in je stoppen?


(euh.... ik was alwéér niet kort...)

pakweg!

(pakweg)

twee komma vijf jaar na de laatste sigaret

pakweg driekwart (over)leven
met dingen die je/me nèt niet te vet maken

pakweg
toch maar weer
twee komma vijf jaar
verwoede pogingen om
(redelijk) naturel
(bijna maar niet gans helemaal) volkomen vers
leven ende koken
niet uit een potje maar steeds levend prepareren

luisterend naar wie zegt het te weten
tègen de populaire stromingen in
tègen snel-klaar-beloften
die je wat géven
zolang je néémt
wat zij je géven

(want je wéét dat het tijdelijk en ongezond is)

......
maar wat duurzaam en gezond is, laat verDOMDE lang op zich wachten
Zóóóóóóóóóóóóóóóó lang zelfs, dat het tijdelijk ongezonde je op den duur toch aanlokkelijk genoeg lijkt om het nog maar eens te proberen (jàààààà, wat dàcht u nu???? dat volle f***king DRIE jaar geduld binnen een mensenleven vandaag de dag nog als aanvaardbaar werden beschouwd?)


pakweg dus
plus 30 kg na het ondergewicht

pakweg, laat ons zeggen,
plus 20 kg grofgawèg óver het normale BMI gewicht

gaat een plusmiddelbareleeftijdvrouw
opheteindevandehoopenandereaanverwantezakendiehetlevenaangenaamendedraaglijkhouden
bij een arts te rade
die exàct hetzelfde zegt als die niet-arts-diëtiste-ruim-veertig-jaar-geleden.....zònder-supplementen-gemaakt-door-de-apotheker-van-wacht
tégen alle opvattingen van "wat is gezond en evenwichtig?" of "zal ik weer bijkomen zodra ik stop met uw wonderformule??????"

gewóón weer voor de wonderformule.
Tégen beter weten in.
Maar mèt hoop.







Ik las gisteren iets over intuïtie. voor de zoveelste keer.
En over hoe we het allemaal hebben maar de meesten onder ons
- yours truly voorop -
het negeren.

Ik voelde dat ik hem moest wanTROUWEN
maar ging er in mijn wanHOOP
TóCH op in.

sounds familiar?

En ondanks alles,
hoop ik toch op beterschap.
Ik reken op uw steun. Hoé deze zich ook moge manisfesteren.
U weet niet wat dit betekent voor deze olijf (en misschien is dat maar goed ook)

dingen die me roeren

de eigenaar van deze video zal zijn/haar redenen gehad hebben om het delen op andere sociale media te blokkeren.
Hoewel FB niet tot de geblokkeerde media behoort
en een mens tegenwoordig zou mogen denken dat FB het grootste zwart schaap is
(naast pakweg NSA en andere lieverds in het wereldwijde wwwwtwww - we-watch-whover-walks-the-world-wide-web)

SWAT
of SOIT voor de puristen

dingen die me ontroeren
zelfs al weet ik er zo goed als niets van
ondanks een paar halfslachtige pogingen om het gitaarspelen tot één mijner vele (doch steeds onvoltooide) talenten te laten behoren

hier zitten, dat is duidelijk, zelfs voor een leek als ik,
een paar technische hoogstandjes in
en daarnaast

vind ik het gewoon lief ende schattig
hoe ze beiden occasioneel lachen
zij het ingestudeerd dan wel spontaan
om diezelfde hoogstandjes
die ze ten tonele brengen

Deze olijf is inmiddels 49
theoretisch de middelbare leeftijd bijna voorbij
om nog te zwijgen van de hormonale theoretica
en al wat daarbij hoort

Medisch gezien, zegt men mij, ben ik nog steeds een groen bladje.
DONKERgroen, dat wèl.
Vergéét het zalig lichtfrèle groen van de uitkomende botjes op de bomen rondom u.
Olijf is donkergroen, neigend naar het ros. Of oranje. Of - godbetert - donkerbruin.....
desalniettemin groen.
ZEGT men mij.

maar de ontroering heeft geen kleur.
Of toch.
Blauw. Als water. Als er genoeg van is.
Want als er te weinig van is
heeft het geen kleur.

Volg de link. U zal het zich niet berouwen.
Ik beloof het u.

zeventien

17 maart
17 graden
in de tuin

zeiden ze
ik mat het niet

mijn laatste keer met een 4 vooraan
dat vroeg een bubbeltje
en dat kreeg ik
van mezelf
in de tuin

Friday 13th en Zaterdag Valentijndag

http://nl.metrotime.be/2015/02/11/must-read/rendez-vous-cafe-geopend-voor-singles/

zo.

ik heb net in een beperkte vriendengroep van hoofdzakelijk koppels
aangegeven dat
ik heel graag met hen op de afgesproken data
op de afgesproken plaatsen
zal verschijnen

en dat ik geen last heb van restaurant-dates deze dagen die ik moet zien te rijmen met andere afspraken
en dat dat goed is
en dat ik ervan baal
tegelijk

om een boel redenen

maar vrijdag de dertiende
en valentijn

zijn redenen die iedereen begrijpt

dus die gaf ik dan

klaar