afscheid, nog maar eens

je weet dat dit is wat je te wachten staat.
Hoe ouder je wordt, hoe groter de kans dat je afscheid nemen moet.
Steeds vaker ook.

Ik had het alleen niet zo snel verwacht.
En zo vaak.

Verdorie.....
ik ben nog geen 50
en verloor een vriendin aan zelfdoding, pakweg 3 jaar geleden
en nu, ironisch genoeg, haar platonische liefde, een jongeman van vooraan in de 40.

Zij was destijds heimelijk gek op hem.
Hij wist nergens van, of liet althans niets merken.

Hij was het toonbeeld van de gezonde jongeman. Fietste naar het werk, zwom drie keer per week, at gezond en danste de ziel uit z'n lijf, waar en wanneer hij maar kon.

en toen, ergens in november, het verdict. Melanoom.

Wij waren niet bijzonder close.
Een beetje nader dan de meesten maar behoorlijk minder dan enkelen.
Maar goed, we deden nog snel enkele dingen tezamen. En planden vooruit. Met maandjes tegelijk.
De eerste afspraak werd gehaald.
De tweede stelden we uit wegens "behandeling".
Geen nood, zeiden we, we plannen gewoon iets nieuws.

Dat nieuwe, dat moest volgende week plaatsvinden. Zaterdag 30 mei om precies te zijn.

Maar hij haalde het niet.
Vandaag liet zijn gezonde lijf het afweten.

Vanochtend werd ik wakker met de idee aan haar, de vriendin van 3 jaar geleden.
En hem, die toen nog op deze wereld was, al was het maar ten dele.
En hoe ze beiden, al dan niet met z'n volle "goesting" wellicht weldra samen een hemels dansje zouden doen.
Ik vond mezelf luguber en stond meteen op. Ik zag een zonnige dag. Een dag om dankbaar te zijn voor alles wat we hebben.

Tegen de avond kwam het bericht.
Hij was er niet meer.

En dat is het dan.

(zondag Pinksterdag 24  mei 2015)