cryptica: ik ga op reis en ik neem mee

Ik schrijf te cryptisch naar het schijnt, die weinige keren dat ik het toetsenbord nog eens tot mij neem om wat te luchten.

Deze keer neem ik me voor, al was het maar voor heel even, om kort en duidelijk te zijn.
Of, indien niet kort, dan toch ten minste duidelijk.

In feite, beste toevallige of opzettelijke passant, schrijf ik niet meer omdat de meeste gedachtenstromen sinds enkele jaren niet positief van inslag zijn (jàààààààààààààààà, dat is ongetwijfeld een verrassing van formaat. Ik hòòr het u bijna denken)

Kort dus:
indien niet positief, dan liever niets.
Of
als de nood wèrkelijk zo hoog is dat het niet anders kan
dan toch zo weinig mogelijk.
Op papier. Of het scherm.
Publiek, zodat u het kan lezen.
Want - ik vergeet niet àlles (veel wel, maar niet àlles) - dit is publiek en daarom dééd ik het ook. Publiek schrijven om mezelf te filteren.

maar ik ging duidelijk zijn.

Here goes.
(maar dan wel zo kort mogelijk, zodat ik mezelf niet te véél hoef bloot te geven en u nog nèt genoeg weet om te kunnen volgen)

Even snel samenvatten wat gebeurde sinds het begin van dit blog.

Ik was verliefd. Heel erg sogar. Erger dan ik mezelf ooit had kunnen voorstellen.
Dat iemand me had zien staan. En straffer nog: blijk had gegeven van affectie.
Nou ja. Vóór ik publiekelijk begon te schrijven dus, was ik erg into iemand geweest.
En hij ook in mij.
Tot hij dat gegeven wou herbekijken.

Kan gebeuren. Ik heb het verwerkt. Werkelijk. Nu is het verwerkt.
Toen ik begon te schrijven was dat vèrre van in orde. Wie er van bij het begin bij was, weet dat het ooit (en lang) ànders is geweest.

*intermezzo*
deze passage is niet, ik herhaal NIET, bedoeld om u zover te krijgen om te beginnen bij het begin. Ik heb het zelf enkele malen geprobeerd bij andere medebloggers.... op één of andere manier voelt de lezer dat alles ver in het verleden ligt waardoor het gevoel achter het schrijven vermindert. Of ja.... excuseert u me..... ik veralgemeen... IK (d'Olijf dus) voel dat zo aan.
Maar dus... doet u geen moeite, ik vat het snel samen. U hoeft niet terug te gaan in de tijd. Het is lente. U heeft betere dingen te doen dan jaren terug te vliegen met uw persoonlijke Tardis.

Ik had dus gehad. En verloren. En had het er moeilijk mee.
Ik zocht als een bezetene naar manieren om dat te verwerken.

Ik verwork maar hield intussen vast aan het verleden dat zich op enigszins schofterige wijze aan mij bleef presenteren (omdat het wist dat het dat kòn uiteraard... deze juffrouw is veel maar geen hulpeloos slachtoffer).

Eens de verwerking ogenschijnlijk gevonden en inmiddels intens practiserend, was het àl positiviteit wat de klok sloeg. Het hielp (en hier vindt u een handvat om mijn heden te begrijpen) dat ik - dankzij al mijn grenzeloos verdriet - nèt niet anorexisch mager was geworden.
Mijn O-lijn was iets waar ik m'n hele leven tegen had gevochten en het tragisch afscheid van het toenmalig lief had me verschaft wat ik me  met geen dieet ter wereld had kunnen wensen. Een slanke lijn. Een magere lijn zelfs.

Nja. Een mens doet gekke dingen.
Zelfs blij zijn met iets wat anderen vrij duidelijk lelijk vinden.
Enkel wie de een kronkel in z'n lijn heeft zoals yours truly, volgt de redenering die hieraan vooraf ging en hierna zal volgen.

Deze Olijf had haar kracht dus gevonden in de slanke lijn. Die overigens géén nieuwe aanbidders opleverde (ik lieg, maar als ik u de waarheid schrijf, houdt dit verhaal geen steek meer en ik wil dat u me volgt. zo eenvoudig mogelijk zelfs).
Ik corrigeer mezelf. De oude lijn leverde niet méér of niet minder aanbidders op dan de oude, maar ik voelde me goed in m'n vel. Lichamelijk dan toch. Enkele jaren lang zelfs. En dat was fijn. En gemakkelijk om heerlijk positief te zijn.

Tot één en ander veranderde, waardoor dees Olijf eindelijk besloot de sigaret achter zich te laten. Je oefent jezelf in loslaten of je doet het niet, niewaar?
Ik lieg, alweer. De leugen is echter geworteld in de onbelangrijkheid van ieder afzonderlijk feit (van dat één en ander) maar ieder dingetje afzonderlijk gaan beschrijven, heeft het effect van een overdosis slaappillen, dus ik hou het gemakkelijkheidshalve bij een vrouw die geleerd heeft los te laten. Punt.

De sigaret vloog de boom in.
Samen met de lijn.
En dat is, ondanks een (bijna) onafgebroken inspanning van twee en een half jaar naar het zoeken van een nieuw culinair en lineair evenwicht, de bron van mijn ongenoegen geweest.

Sinds kort ben ik gezwicht voor het oudste truucje in dieet-land: begeleiding met een pilletje. En tweewekelijkse afspraken die waarschijnlijk vooral de behandelende persoon ten goede komen.

Ik was, alles goed en wel samengevat, weer zeer ontevreden met mezelf waardoor het behoorlijk moeilijk was om leuk te schrijven. Niet alleen de lijn maar de hele samenleving was, wat mij betreft, naar de kl*ten.
Met de pilletjes heb ik voor het eerst in 2,5 jaar vooruitgang geboekt. Of beter.... achteruitgang. De wijzer op het weeginstrument gaf een lager getal aan dan de week daarvoor. Onder begeleiding. Met een pilletje.
Blij als een kind was ik. En blijf ik, hopelijk. We zien wel.

De samenleving ziet er nog steeds niet geweldig vrolijk uit. En ik zàl me blijven weerhouden van de drang om daar wat over te berichten. Het helpt u en mij niet vooruit als er nóg maar eens een tooghangertje haar hoogstpersoonlijke mening over de wereld van vandaag verkondigt.
De denkpistes die u hier leest, zijn ook niet bijzonder origineel of wereldschokkend of ogenopenend. In hun mediocriteit brengen ze niets nieuws aan het licht, dus kan ik ze maar beter in m'n hoofd houden.... waar ze vroeg of laat verdwijnen, al was het maar omdat het geheugen het steeds vaker laat afweten.

Maar nu,
nu is het tijd voor een koffer. En een vliegticket. Want morgen vertrek ik op de dag dat ik vorig jaar m'n zes maanden had moeten laten ingaan.
En ik kom terug op de datum dat ik vorig jaar éindelijk besloot m'n 2000km op m'n ukkie aan te vatten.

Koffer-lief... waar ben je? En wat kan ik in je stoppen?


(euh.... ik was alwéér niet kort...)