een pepje

hier stond wat. een magere poging tot verheven schrijven. een mislukte poging
het is weer verwijderd.

het komt hierop neer.
online EN offline.

d'Olijf vindt "het" al een poosje niet zo leuk meer.
en nu moet d'Olijf met heel dat nietleukgevind
naar buiten

een hele avond lang
van het ene jaar in het andere.

dat wordt tandenbijten
om naar buiten te gaan

maar ik weet
godzijdank
dat het - ééns buiten - weer wel leuk wordt.

gewoon doorbijten en de deur open doen.






en dààrom
of méde daarom
verscheen hier dit jaar zo weinig

dit neemt niet weg
dat ik u en mezelf een nieuw jaar toewens
dat minstens éven goed zal zijn als wat achter ons ligt
en als het effe kan: .... gewoon pàkken beter.

en na het uitschakelen van een add-on of twee

kon het weer.

mocht het weer.

schrijven. Met interpunctie, regeleinde en alinea's.

Zelden gedacht dat een alinea me zó gelukkig kon maken.

Nu ja.... "hij" kàn weer
en dàt is voor een mens als Olijf
méér informatie dan wat in 1 avond kan verwerkt worden.
Dus stoppen we er weer even mee.

Och ja,

even de nieuwsgierigheid bevredigen (if nothing else)

zeuren over vriendschappen die niet alle dagen met gelijkmoedig enthousiasme worden  benadrukt
maar jezelf uit een nieuwjaarswens verwijderen

mensen die nooit iemands belangrijkste zijn
en anderen die seriële kettingbelangrijksten worden

antwoorden plaatsen en ze even snel weer verwijderen

klagen en steunen over wat ons ontbreekt in tijden van crisis
en vrolijk òver verdronken of ongeschoolde of verkrachte, of ongeschoolde, eerst verkrachte en dan verdronken kinderen kijken .... ergens ànders op dees kloot

dat snap ik niet.

maar waarom cookies worden geplaatst
dat snap ik dan weer wèl.
Ik mag het er niet mee ééns zijn, maar snàppen......

ik snap het

dat moest ik enkele keren aanklikken op het moment dat ik iets op m'n eigen blog wilde plaatsen. Toen ik wilde INloggen eigenlijk. Via een andere browser dan deze, die ik normaal gezien gebruik, omdat de dagelijkse browser op dèze pc niet doet wat ik van hem verwacht, waardoor het als het ware noodzakelijk blijkt om andere paden te bewandelen dan de gewoonlijke om hetzelfde doel te bereiken. Maar op weg naar dat doel - vraag me niet waarom - is het "nodig" om een hindernissenparcours te doorlopen. Een parcours, bezaaid met cookie-warnings, vragen om scripthelpers te activeren (ik mag kiezen: ja of nee maar "nee" levert me noppes op, dus het wordt "ja" en niet zómaar "ja" maar een volmòndige, inclusief "onthoud dit antwoord" zodat ik het niet om de halve seconde opnieuw hoef te herhalen....), updates te installeren (tussen haakjes dezelfde opmerking als zonet) en browsers te heropstarten. Dit laatste moet ik zelf verzinnen want na m'n vele ja's mèt te onthouden antwoorden (browser, vraag me dit niet opnieuw aub), krijg ik een maagdelijk wit scherm..... dat ab-so-luut NIETS doet..... waardoor ik in m'n ongeduld m'n oorspronkelijk gevraagde url intik... de mijne.... die van MIJN blog, alwaar IK en IK ALLEEN (hoop ik) nieuwe posts kan plaatsen.... in de hoop - jewèl - een nieuwe post te kunnen plaatsen. Omdat er nog eens iets door m'n hoofd schoot. Dus cookie-beleid met uitleg waaròm er cookies worden gebruikt (I LOVE Cookies goddamnit!) en weet u wat? nu sta ik hier, zit ik hier, ben ik hier in HTML omdat het in huistuinenkeukenmodus niet lijkt te willen lukken hetgeen betekent dat harde pagina-einde's even niet bestaan en opgemaakte tekst verdwijnt en plaats ruimt voor één groot brok tekst, zonder denkpauzes (tenzij eindeloze rijen puntjes, streepjes en haakjes) waardoor de zin tot schrijven en delen me weer verlaat en ik me afvraag hoe ik dit medium nog gebruiken kan/wil. Maar wat ik zeggen wou vóór cookies mijn richting uitvlogen, is dat ik SNAP waarvoor die cookies dienen. Oef, tenminste dàt dan toch. Wat ik niet snapte.... daar wil ik het al lang niet meer over hebben. Het ging over "sommigen", die ik niet begrijp. Maar het blogprobleem lijkt me nu plotseling gróter en belangrijker...... Gek

Groten die heengaan

Luc De Vos, leadzanger van Gorki wisselde dit aards bestaan in voor de eeuwige jachtvelden. Vorige week was dat.
Heel Vlaanderen in de rouw. RIPs vlogen ons rond de oren, zoals dat tegenwoordig pleegt te gaan.
Social Media zijn goed voor RIPs.
Goed voor allerlei andere kettingaangelegenheden trouwens, maar dat is een ander verhaal.


"de" Luc was nog niet goed en wel ter aarde besteld, of één van onze drie koninginnen vervoegde de rangen.
Hupla, alweer een resem sensitieven die bloemen gingen leggen aan de hekken van één van de diverse koninklijke paleizen. Een vrouw had het op TV zelfs over onze "plicht" om dankbaar te zijn voor wat de Koningi (lees: koningen/koninginnen) voor ons - plebs -  hadden gedaan.
Vergeef me.... maar als ik een VERPLICHTING tot rouw of dankbaarheid moet voelen.... hoe oprecht is dat gevoelen dan ook alweer?
Nog los van het feit dat ik niet "geheel overtuigd" ben van het maatschappelijk nut van onze adelijken, zij het dat ze veel geld opbrengen voor de roddelbladen.
(nota: spellingchecker vindt dat ik adellijken met twee "ellen" moet schrijven, maar dan lijkt het me verdacht veel op adel-lijken ..... vindt u dat òòk bizar????)

Verder lijkt me dat ze ons bizar veel geld kosten in tijden als deze. En dat ze nog klagen ook, wanneer ze halfweg het jaar vaststellen dat ze met net geen miljoen euro  "maar amper de eindjes aan elkaar weten te knopen".

Vergeef me dus wanneer ik er niet om rouw dat er een belangrijke post van onze nationale uitgavenstaat is verdwenen...

Zelf lig ik amper wakker van de Luc. Ik hield niet van zijn muziek en ik kende hem niet persoonlijk. Het schijnt een fantastische kerel te zijn geweest, maar ik kende hem niet, waardoor ik me niet geroepen voel om hem te RIPpen.
De oud-koningin en haar nabestaanden (rechtstreeks of schuin) kunnen me vierkant gestolen worden. Niet dat ze moeten sterven om bij te dragen aan de oplossing van een aantal problemen, maar hun verdwijning is geen punt van zorg voor mij, onnozele burger. Geen RIP en al zéker geen deelname aan de week verplichte nationale rouw.

Spijtig vond ik dan weer het nieuws dat Mango zijn concert afsloot met ... nja... doodgaan.
Een hartaanval zo ongeveer op het eind van zijn concert in Matera, Italy. Niet gek ver van zijn geboorteplaats blijkbaar.
Ik ga ervan uit dat hij het niet gepland had, maar goed, .... het gebeurde dus.
Hoe ik dit alles weet? Omdat ik dat spijtig genoeg vond om z'n achtergrond even snel te lezen. Omdat zijn stem  en de weinige nummers die ik van hem ken (jaren '80, we worden oud) voldoende jeugdsentiment oprakelden om er even bij stil te  staan.

Ik ga geen minuut minder slapen nu hij er niet meer is. Ik heb dat soort medeleven niet in me, het spijt me (of ook niet. ....wat moet me precies spijten?)
Het leven lijkt me al moeilijk en zwaar genoeg als we ons "gewoon" bezig houden met het betreuren van de mensen die we kénnen, zelfs al zijn ze niet Bekend met Groote B. Gewone familie, vrienden en kennissen die het hoekje om gaan, daar sta ik bij stil. Lang of kort, al naargelang m'n verwantschap. Dat overkwam me eerder en het zal allicht niet de laatste keer zijn.
Dààr steek ik (niet met plezier, maar zeer) bewust energie in.
Iets zegt me dat dat voor ons allemaal ongeveer geldt.

Ik geef géén geld uit aan een stomme bloemekéé voor een koningin die geen ènkele betekenis heeft gehad in mijn leven of dat van mijn geliefden.
Géén RIP voor een zanger die misschien sympathiek was maar mijn muzikaal hart niet kon bekoren.

Ook geen grafrede voor Mango, die wèl enkele jaren de (muzikale achtergrond)dienst uitmaakte in mijn jeugd.
Wel een link naar een nummer
dat niet van hem is (auteur Nino Buonocore)
maar blijkbaar eerder dit jaar wel door hem geïnterpreteerd werd.

Mango's nummers uit de jaren '80 roeren me niet meer wegens te gekunsteld. Alles heeft z'n tijd en bestemming.
Dit nummer herinnert me aan de éne zanger, terwijl het wordt gezongen door de àndere. (Vocaal betere, mag je gerust stellen)


U hoeft er niet naar te luisteren.
U hoeft het ook niet mooi te vinden.
Ik hoop van harte dat u er geen slaap aan verliest.
En tòch.......
deel ik.


omdat deze blog
nog steeds de mijne is

En hier doe ik (niet veel meer, maar desalniettemin...) wat ik wil :-)

Anders

dat het anders was.
Dat wou ik.
Dat zou ik graag hebben.

Daar zou ik het graag over hebben.

Maar het daar over hebben, is niet leuk, niet fijn, niet luchtig.
En niet leeswaardig.

Dat ik zeur. Dat anderen zeuren.
Dat anderen zeuren over dingen waarover ik niet mocht zeuren. Omdat dat te zeurderig was. En ik daar niet moeilijk over moest doen.
Dat zeuren niet schrijfbaar is. En al zeker niet leesbaar.
Of wel leesbaar maar niet leeswààrdig.

Dat zei ik al. Niet leeswaardig.

Eén en ander blijft dus gewoon waar het zit. Binnen. In huis. In het hoofd. In het lijf.
Waar weinigen nog binnen komen, kunnen, mogen.
Dit is het stadium van wintersluiting. Hopelijk slechts tijdelijk.

Wie dit leest en niet weet wie ik ben: NEEN, ik ben NIET depressief. NEEN, er zit geen poging van welke aard dan ook aan te komen.
De SchrijfOlijf is gewoon oud(er) geworden en heeft minder om over te juichen. De spiegel liegt niet. Een heleboel mensen liegen zelfs niet. Doen zelfs niet de moeite, in de naam van oprechtheid. Dat is éérlijk maar NIET fijn.
En ik ben niet gek. Ik heb ook ogen in m'n hoofd.

Er is een leeftijd waarop je begint te verdwijnen. Dat schijnt zo te zijn.
Gek genoeg .... dacht ik nooit zò vroeg die meet te halen.

dat het anders was. Dat wou ik graag.
Maar het is wat het is en dit is het.

koffie, keis en saas

Ik was bijna 6 maand weg. En liet niets weten.
Niet dat er niets te vertellen viel.... zwijgen was gewoon gemakkelijker dan spreken.
Deze namiddag wordt het weer slechter, samen met mijn humeur. En ik kom bijna terug.

Vandaar......

(frutraties van een Olijf die inkopen gaat doen voor zichzelf en haar zusters, profiterend van het feit dat ze voor het eerst in jaren met de auto de volle 2000 kilometers heeft gereden en daarom kan terugkeren met flessen die een inhoud hebben die de 100ml ruim overschrijdt en kilo's vèr en vèr boven de toestane tien......-

frustramail aan de zussen...

gaat ne mens ne keer boodschapkes doen
geeft ne mens een cijfer uit dat in de drie cijfers zit en hoe dan ook een meervoud van 100.
controleert ne mens voor alle zekerheid het kassaticket AAN DE KASSA na afrekening omdat het niet den eerste keer is (hier EN thuis) dat er wat is misgelopen met het scannen.

Voor alle duide- en eerlijkheid.... als ze te weinig hebben afgerekend, zwijg ik in alle talen. ze moeten maar opletten.
Maar als ze teveel hebben aangerekend, zeg ik het. Vriendelijk maar kordaat. Ze moeten maar opletten, vind ik :-)

(ik besef dat deze praktijk open staat voor discussie en schandpaalactie. Laat u gaan. Er is weinig wat me nog raakt op dit punt na zes maanden gooien met wisselgeld en kassaticketjes (hopelijk ooit voer voor een ander postje))

dus ik controlleer mijn ticket
en zie
op het totaal van 240 e passa euri
dat er een pakske koffie teveel is aangerekend. 2,28 euri. Da's een belachelijk getal, in het greater scheme of things, maar een pakske =koffie is een pakske koffie. Dat ik betaald heb maar niet genomen.

dus ik wacht mijn beurt af. Twee mensen na mij, ieder met een belachelijk kleine hoeveelheid goederen (althans in vergelijking met wat ik bij had) waag ik mijn kans. Zeg met iets waarvan ik denk/vermoed/vurig hoop dat het een vriendelijke gelaatsuitdrukking is, dat er een pakske koffie is aangerekend dat ik niet genomen heb.

Hoe ze dat moet zien? vraagt ze. '(ze is nochtans een serieus uitziende vrouw van een leeftijd die zelfs boven de mijne ligt, iets wat zou moeten wijzen op een zeker niveau van levenswijsheid en/of sociaal aanvaardbaar gedrag).
Dat ik nog niet naar buiten ben geweest, zeg ik. En dat ik alle pakskes koffie sowieso in één zak had gestoken.
Waarna ik alle pakskes koffie weer uitpak en tentoonstel. Nog steeds vriendelijk en eigenlijk al lang niet meer kordaat.

ze kijkt en telt en telt en kijkt en ziet....dat er een pakske teveel is aangerekend.

Gaat er dan eentje bijhalen, zegt ze. Ge gebruikt dat toch zò op, zegt ze.

Dat ik dat toch een beetje een rare praktijk vind, antwoord ik verbouwereerd. Omdat ik dat pakske niet echt nodig had. (ik zeg niet dat ik boodschappen doe voor drie huisgezinnen, dat zijn haar zakes niet namelijk)

Jamaarja, dat zij geen teruggaves kan doen!
en ze neemt de volgende klant erbij. En de volgende.
En ik sta nog steeds te kijken met mijn pakskes koffie en kassaticket van 240 e passa euri in de hand.

En ze kijkt naar mij.
Awel? Da'k mijn pakske koffie mocht gaan halen.

Dat ik dat een gekke praktijk vind, herhaal ik, dat zij in mijn plaats bepaalt in welk mum van tijd ik die koffie opgebruikt heb. En  al minstens even gek dat ze me dat niet kan terugbetalen.

Dat het al goed is, antwoordt ze geïrriteerd. Ik zal het zelf uit mijne zak terugbetalen, laat ze luid weten zodat ook de andere klanten het kunnen horen.

Dat ik dat niet wil, replikeer ik. Dat zij geld uit hare zak moet halen voor iets wat ze niet gekocht heeft.

En terwijl ze me achterna roept dat ze het wel regelt, laat ik mijn kar vol 240 e passa euri aan goederen aan haar kassa staan. Aan de kant waar eender wie ermee kan gaan lopen. En ik ga een pakske koffie halen waarvan de kassierster in mijn plaats beslist heeft dat ik het in géén tijd zal opgebruikt hebben.

En zo worden klanten behandeld in dit deel van Europa. Dikke klant of kleine klant. Het maakt niet uit.
Ik breng duidelijk het slechtste boven in mensen.

Dat gezegd zijnde
heb ik alles wat ik hebben moest: Koffie, keis en saas.
en kan ik weer rustig verder aan mijn TO DO lijst.
One down, 86 to go. 7 dagen resterend.

straks gaat het regenen. Het waait in alle geval al ferm.

Vanochtend las ik iets wat inspirerend zou moeten werken.
Over dat we (in casu alleenstaanden) moeten leren om minder aan onszelf te twijfelen.

Als ik zelfs aan de kassa van een supermarkt, ervan overtuigd zijnde dat ik vriendelijk en tegemoetkomend gehandeld heb, een reactie krijg als wat ik hierboven beschreef (en u las nog niet wat er zo nòg al kan gebeuren)
dan vraag ik me in alle ernst af
hoe ik dat moet dòen .... "niet twijfelen aan mezelf".

Ik herhaal. Alles wijst erop dat het slechtste boven komt in den mensch, wanneer Olijf haar mond open doet.

Kintsugi: Broken is Better than New

Voilà,
sla dààr eens iemand mee om de oren :-)

Na Wasabi (de schoonheid van imperfectie) is er Kintsugi 
of Kintsukuroi
... Ik spreek geen Japans en ben overgeleverd aan wat Tinternet me voorschotelt wanneer ik op zoek ga naar het fenomeen.

Voor alle duidelijkheid: ik weet er hoe-ge-naamd NIETS van maar het spreekt me aan. En dan bekruipt me af en toe nog eens de zin om het ergens vóór andermans ogen op tafel te kletsen. Alsof IK een ontdekking heb gedaan.
NIET dus. Want ik zag het op FB en als het op FB staat, dan gaat straks iederéén dat weer verspreiden (trouwens, wat op FB staat, is notoir ook altijd juist ;-) )
Nja....
uniek zijn is allang niet meer uniek, zeker niet sinds ons leven zich in meer of mindere mate - uiterààrd ben ik niet de maatstaf voor de rest van de maatschappij - afspeelt in The Cloud.
Het is ook niet eenvoudig eh.... tussen die miljarden internauten nog iets doen of maken of vinden of zeggen of reciteren dat een ander ook al niet eerder of beter of ingenieuzer deed dan jij.....

Nou ja. Ik leg me erbij neer. U hoorde het niet eerst van mij maar u hoorde het. Of las, dat is ook goed :-)

Kintsugi wordt op Tinternet tussen neus en lippen weg vertaald als to repair with gold en daarna volgt de uitleg die tot de verbeeldign spreekt, en al zéker onze Westerse want wij zijn met z'n allen materialistische workaholics geworden die als lemmingen afstevenen op burn-outs en zwaar gemediceerde depressies.
Dat terwijl alle wijsheden uit het Oosten komen, alwaar de inboorlingen opstaan met het krieken van de dag, blootvoets of hooguit op zelf in elkaar geknutselde sandalen het veld in trekken om de rijst van de dag te oogsten, (uiteraard door kranige 80-plussers in een artisanale mand op de rug naar huis gesjouwd), zich verder wijdend aan meditatieve contemplatie en het wassen van handgeweven zijden doeken in de rivier om ze daarna op de lokale markt te verkopen aan wie hun koopwaar weet te appreciëren. Terug het bed in wanneer het donker wordt. Vanzelfsprekend.

U zag de reportages over oosterse grootsteden met straten als mierensnelwegen, meisjes gekleed als exacte kopies van hun tekenfilmheldinnen en eeuwig eenzame mannen die maar aan geen vrouw geraken (en dan maar een relatie aangaan met een full-size latex sexpop) óók niet, juist?

Goed. Even voorbijgaand aan de realiteit, stort ik me terug op de eerste uitleg die ik vind op Tinternet.

Ziehier de foto die een ver familielid vanochtend postte.

 

Ik vertaal even vrij:
Kintsugi, oftewel "herstellen met goud" is een Japanse techniek waarbij vloeibaar goud of zilver gebruikt wordt om gebroken keramische voorwerpen te herstellen. Omdat ieder voorwerp op onvoorspelbare wijze breekt, verhoogt zowel de economische als de kunstzinnige waarde ervan want hieruit zal een uniek nieuw object ontstaan.

Deze techniek is een metafoor voor het leven van de mens, die na een donkere en moeilijke periode weer opstaat en er sterker en beter uit komt.

Dat is mooi, vindt u niet? Nja... de metafoor mag er zijn, wat mij betreft. Toch voor wie zich de moeite heeft getroost om sterker en beter uit donkere verledens te herrijzen. Dan vind ik dat de stelling een grond van waarheid heeft. Mijn gedacht.

Ik haast me dus om deze "vondst" te delen (lees: ervoor te zorgen dat wie het ding éérst postte alweer 1 keer minder uniek wordt dan vóór mijn deling). 

Ik lieg. Omdat het merendeel van mijn vriendjes geen Italiaans spreken, Google ik de term even en kom (een beetje verward but what's in a name?) al snel de Engelse versie tegen. Intussen spreken we van Kintsukuroi. God alleen (en een handvol Japanners) weten wat hier gebeurd is, maar goed... het lijkt er nog op dus ik ben blij.

De uitleg is iets minder uitgebreid maar we herstellen nog steeds met goud of zilver lacquer (lak of vernis? ) en het stuk is nog altijd mooier omdat het ooit gebroken was. De metafoor hoeven de Engelsen niet uit te leggen... zij kennen die ook zónder uitleg. Neh :-)

Nog steeds verkeer ik in lichtjes hogere sferen, tot déze foto me opvalt.

 

Het leven zoals het is. Goede ideeën moeten geld opbrengen. En vermits de letters leesbaar zijn voor mij, ga ik ervan uit dat deze kit voor de Westerse markt bedoeld is. Binnenkort in alle knutselwinkels bij u in de buurt :-)

Met beide voeten terug op de grond en al goed op weg om weer te vergeten waarover het in den beginne over ging, google ik nog wat verder. Hier vind ik uiteindelijk de meest uitgebreide en nuchtere uitleg

Ik reproduceer een stukje:

"Kintsugi is the Japanese art of mending pots. Not mending them in the way you’d imagine – so you can’t see they were ever broken. No, it’s mending them in a way that makes a feature of their brokenness, celebrates and enhances it, so that the broken and mended piece becomes more beautiful and valuable than before. It turns our ideas about the meaning of damage and imperfection on their heads. (...)"

Deze mevrouw, die blijkbaar méér tijd doorbracht in Japan dan de meeste stervelingen en dus als "redelijk goed geïnformeerd" mag gezien worden, vertelt het hele verhaal.

Jawèl, de "pot" wordt op zodanige wijze hersteld dat je WEL ziet dat hij ooit gebroken was en jawèl, hij is nadien mooier dan voorheen. De romantiek blijft dus behouden. Oef.

Zij omschrijft Kintsugi als de Japanse kunst van het potten herstellen. Geen woord over goud of zilver.

De scherven worden terug aan elkaar gelijmd met meerdere lagen urushi lacquer (... ik veronderstel één of ander hars of lijm?). Als afwerking wordt zilver, goud of een ander metaalSTOF gebruikt, om het geheel allicht mooier te maken. 

Tenslotte een niet onbelangrijk detail: die urushi-lak blijkt een irritant goedje te zijn dat allergische reacties oproept. Weinig romantisch .... maar plastic handschoenen en een beetje gewenning lossen dit in de meeste gevallen op :-)

Zo...

Kijk....

Dit is de metafoor van een vrouw die met momenten niet voorbij kan aan een flinke dosis cynisme. (niets om bepaald fier op te zijn....) : een mooi idee (dat ik overigens NIET zal vergeten, net zo min als Wasabi) kapot analyseren tot slechts de helft overblijft van het oorspronkelijke verhaal.
Is dat mooi? Niet noodzakelijk. 

Maar er bestaat waarschijnlijk wèl een Japanse term voor. En vandaag gaat ook u meer dan eens aan Kintsugi denken.

En niet alleen vandaag. 

Volgende keer dat  een leuk schaaltje of schoteltje uit uw onoplettende handen glipt, slikt u misschien uw initiêle vloek in en gaat u op zoek naar een Kintsugi Repair Kit om dat schaaltje nóg mooier te maken dan het al was.

En zo, meine Damen und Herren, .... is de cirkel alweer rond :-)

Pandaland

het dier, niet de auto.

Ik ben gek op de auto maar heb hem (nog) niet.
Op het dier zou ik in wezen ook gek zijn, ware het niet dat het bijzonder uitheems is.

Apenland nummer twee = Pandaland. Een voorschoot groot
.... - niet onbelangrijk intermezzo voor de NL: voorschoot is een schort die je voorbindt, voor je schoot (niet in de zin van een verleden tijd van schieten maar de schoot als onderdeel van je lichaam, het deel van je moeder waar je op bijna Bijbelse wijze uit voortkwam) - 
een speek groot dus
... - speken is spuchelen is spugen ... is vooral, als het allemaal wat meevalt, redelijk klein, waarmee de omvang van het land hopelijk op licht metaforische maar vooral voldoende adequate wijze omschreven is -
het land der Belgen waar Panda's naar worden overgevlogen
en later Chinese hoogwaardigheidsbekleders, ook vliegend
en beide zwaar gefinancierd door één of andere overheid
die later zijn centen gaat halen waar die het best te vinden zijn
..; jawel....

Dat land, dat wèl betalingen online toestaat met kredietkaarten van alle oorsprongen (kan een oorsprong meervoudig?.... hmmmmm.....), laat een boel andere wantoestanden óók toe.
We gaan er (nog) niet aan falliet, zoals het zuiden pleegt te doen
maar het lijkt evengoed nergens op.
Ons land heeft dan weer het geluk dat de meeste onderdanen even mak zijn als Olijf. Klagen vanuit de zetel maar niet naar buiten komen om er goed boos over te worden.

Regerende instanties die hun gelederen in een eerste stap maar vooral met veel tamtam afslanken
om daarna met opvallend minder tamtam de overblijvende leden een fikse opslag te geven.
Dat is iets waar de gemiddelde Griek waarschijnlijk een kleine massa-optocht voor organiseert.
De Belg niet. Die palavert in zijn woonkamer. Of post iets op Facebook.

U hoort mij  niet hàrder zijn voor de Gemiddelde Belg dan ik voor mezelf ben. Toch even duidelijk wezen. Ik vind mijn zetel óók te comfortabel om eruit te komen. De occasionele gesprekspartner op het werk of in de naastenkring is voor mij al méér dan publiek genoeg om m'n eigenste maatschappelijke verbeteringen aan te verkondigen.

Afijn. In Pandaland zijn er ook problemen. Andere problemen maar desalniettemin: problemen.
Grote, kleine, oplosbare, schandalige, onbegrijpelijke, publieke en geheime.
En onnozele.
Zoals deze. De gemiddelde mortaliteit van onze digiboxen.
Of ook: hoe creëer ik eerst verplichte afhankelijkheid en hoe spring ik daar een handvol jaren later mee om?

Apenland

een maand of zes ben ik "gerust" geweest.
Ik laadde het ding op met voldoende krediet voor grosso modo dat aantal maanden.
Ik hàd gehoopt vóór die tijd nog eens binnen te springen, di fare un salto, maar het kwam er niet van en ik treurde er - eerlijk gezegd - niet om (of hoe een mens kan veranderen....).

De zes maanden verstreken
en het krediet deed dat ook.
Zes maanden hoefde ik me niet druk te maken. Me niet op te winden. Vrij en blij de wijde wereld in (nou ja.... mijn huis, mijn dorp en mijn werkplek.... maar het was wèl vrij en blij)

En toen... naderde het moment van "punt 0" als in "punt NUL". Géén krediet meer.
Erg is dat niet want ik gebruikte m'n krediet niet. Het geld was uitgegeven in de hoop het gekozen (voordelig) abonnement van vorig jaar niet te verliezen.
Een Olijf doet dat dus door maanden abo te betalen voor een service die niet gebruikt wordt.... en op het eind van de maand sowieso weer op NUL wordt gezet...

(ik zoek even de logica van m'n handelswijze, slaag er niet in deze te vinden en ga onverstoord verder met m'n bizar betoog)


Op punt NUL schiet Olijf in actie. Dan moet er wat bijgetankt worden. Opgeladen. La grande Ricarica.

Er zijn pakweg zes maanden verstreken, denkt ze hoopvol. Wellicht is de technologie erop vooruit gegaan. Wellicht... stel je voor.... kan ik de oplaadbeurt wel.... durf ik het te hopen? ....
O
N
L
I
N
E
doen....

Ze probeert. Met de ene kredietkaart. Met de andere. Met PayPal.
Telkens lijkt het er héél even op dat het gaat lukken. En dan volgt de boodschap dat het niet is gelukt.


Ze moet het weer proberen met mensen die in het land wonen en zo vriendelijk willen zijn langs een krantenwinkel te lopen om een herlaadbeurt te kopen. Het liefst met een machientje dat de krantenwinkelman heeft en dat de "moderne" vervanging van de herlaadkaart moest voorstellen. Maar de machientjes, zo hoort ze, geraken in onbruik. "Ze" (de krantenwinkels) doen de machientjes stilaan weg. Waarom weet de Olijf nog niet maar de reden is bijzaak (hoewel ze het wel graag wil weten. Online herladen zal één van de grote boosdoeners zijn, denkt ze bitter, terwijl ze haar vijfde mislukte online herlaadpoging doet)

Zelfs het opladen via vrienden en familie in het buitenland wordt dus stilaan moeilijker en moeilijker. En dat is dus NIET omdat iemand minder bereidwillig zou zijn om zijn zuurverdiende centjes voor te schieten. Neen. Dat is omdat de algemeen praktische organisatie van het land in kwestie erop gericht is het de burger zo moeilijk en onaangenaam mogelijk te maken. En dat....
is het land waar zij binnenkort heen gaat. Zes maanden nog wel.

Nou ja...
de ricarica ter plaatse zal wellicht nog lukken....

epilogje

Blijkt dat online betalen met betaalmiddelen als kredietkaart en PayPal enkel kan als je in het land van de SIMkaart woont....  
Sla me nu dood.... or just slap me with a half dead chicken... is de bedoeling van online betalen en gebruik van kredietkaarten (en hun garantie op ontvangst van de beloofde gelden) niet de hoeksteen van internationaal online-ondernemerschap? Rijven deze praktijken dan werkelijk ZO VEEL geld binnen, dat de Italiaanse doorsnee-onderneming het zich kan permitteren om kredietkaarten van "non residenti" te .... weigeren???

Het is een apenland.
En zelfs de migrerende Italiaan, die zich voor bepaalde of onbepaalde tijd in het buitenland bevindt, zal zich daarvan bewust worden. Want ook hij zal plots geconfronteerd worden met het nodig hebben van een VASTE lijn om zijn simmetje te herladen.

Tweeduizendveertien. Ik wil het maar even gezegd hebben.....

ainsi soit-il

Tiziano Ferro Scivoli di nuovo

Euh? Echt?
Bestaat er nòg zo iemand?

fascinating.....

dat RRRRRRussia interesse toont voor een blogdingpoging als deze :-)
No further comment (hoewel ik oprecht hoop geen ernstige bedreiging te zijn voor dit of geen gouvernement :-) )

Klein detail

terwijl m'n maandag stilaan ten einde loopt, staat de televisie aan om m'n huiselijke activiteiten van geluid te voorzien.
Lijkt nergens op maar goed, het is zoals het is.

Ik hoor dat "De Waarheid" aan de beurt is. Blijkbaar een soort van nagespeeld reality-ding.
Na Big Brother nu intussen ???? jaren geleden, zat reality stevig in de lift. Alles en iedereen werd gevolgd. Hoe rijker de gevolgden, hoe groter de som die ze ontvingen voor de peep-show van hun leven.

Nja. Intussen zijn we reality pur sang helemaal beu (blijkbaar) want nu wordt het nagespeeld....ALSOF HET ECHT WAS, zeg maar. Het kon dus nòg dommer dan ervoor.

Ik troost me met de idee dat ik niet echt ga ZITTEN bij dit soort dingen maar de TV staat dus wèl afgestemd op het programma dus mij treft ook schuld. Ik ben één van de mensen die in de kijkcijfers voor dit soort buchtbrolbazaar terecht komen.

Dat gezegd zijnde, dat ik het dom vind en dat ik het nog dommer vind dat ik luisterde..... struikel ik over een detail. Een piepklein detail. Nou jaaaaaa, .... piepklein....... oordeelt u zelf.

4 vrouwen passeren de revue. Zus 1, Zus 2, Mama van beide zussen en dochter van zus 2.

Om het eenvoudig te houden: Mama is niet veel meer dan een figurant en heeft een heel eenvoudige tekst: géén tekst. Haar mond gaat dus niet open.

Zus 1 heeft Dochter van Zus 2 in huis genomen (u wil niet weten waarom) maar er loopt één en ander mis, waardoor Zus 2 in de laatste 5 minuten van het programma óók mag praten.
En let nu op.....
Zus 1 praat met een niet mis te verstaan Westvlaamse tongval. Zus 2 is duidelijk geboren en getogen in de koekenstad en dochterlief is van de Brabantse overtuiging.
Verschil tussen Zus 2 en haar dochter kan ik nog aanvaarden. Je kàn wel degelijk verhuizen naar een andere stad/streek en je kinderen in een andere streektaal groot zien worden.

Met beide zussen kom ik er niet uit. Want uit het programma moet blijken dat ze wel degelijk samen zijn opgegroeid.
Dus....
ik blijf zitten met het detail.

Maar ja...... ik ben dan ook geen professioneel programma-maker.......
Het zal dààr wel aan liggen :-)

Eén bericht per maand

moet nog lukken.

Vandaar.... vanhier....
korte samenvatting

Autokooppoging wegens (klungelig ?)afpingelen en blijkbaar ongeschikte success dress niet gelukt.
Meegewerkt aan opzet tof feest en vriendschapsbanden aangehaald. Wèl Succes.
Ingeschreven op niet goedkoop programma dat mij gaat zeggen wat ik kan doen om "bepaalde" gewenste resultaten te halen. I like.
Sporten sporten sporten en een beetje dansen. Goed bezig.
Dansen en één gewenste dans (wegens beleefde opvoeding) moeten afslaan. Frustratie is verdiend.

Het leven zit mee en soms een beetje tegen.
Maar we krijgen wat we verdienen, allicht.... dus kijken we vooruit en lachen de toekomst tegemoet.
of zoiets :-)
Treuren heeft gewoon geen zin.


Poging tot ondersteunen van deze post met een streepje muziek.... mislukt.
You win some and you lose some.
Màh........

het beste na het slechtste

Theater en drama daar gelaten. Even vertalen wat ik mocht lezen onlangs.
En wat Olijf, zelfs toen ze een mini-olijfje was, als énige echte wens had.
Heeft.
Heeft.

"Ik wil dat hij voor me kiest wanneer alle mogelijkheden voor hem open liggen. Ik wil niet dat hij naar mij toe komt omdat ik het beste ben na het slechtste wat hij had kunnen meemaken. Ik wil niet het enige zijn wat hem rest, maar de enige die hij zou kiezen, ondanks alle andere."

my ugly face

Op FB wordt dit gedeeld.
Ik open  en lees.

Bij de foto schreef de originele poster (die ik niet ken): "Excuse me while I cry my eyes out. Read this... You'll be glad you did."
Zoiets vind ik er lichtjes óver. Crying your eyes out. Typically American.
Gewoon een traan wegpinken schijnt daar niet te lukken. Laat staan een krop in de keel krijgen. Of gewoon lichtjes warm worden vanbinnen.... je afvragend of dit ècht is.
Neen, ginds huilen ze hun ogen uit. Nja. Moeten ze maar doen

Dit neemt niet weg dat het me ontroerde. Ondanks m'n scepticisme.
En dat ik een drang voel om u deelgenoot te maken van m'n ontroering.

Nee nee
laat me eerlijk zijn. Bloot eerlijk. Uw Olijf is jaloers. Zo is dat.
Op mensen die andere mensen hebben. Geliefden. In hun eigen huis. En armen. En bed. En hart, laat ons het hart vooràl niet vergeten.
En als ik eerlijkheid tot een kunst wil verheffen, dan laat ik u bij deze weten dat een deel van de stilte van het laatste jaar - tenminste een deel maar laat me niet overdrijven... niet ALLES - te maken heeft met een stijgende ontevredenheid met mezelf, het universum en wat ik er "slechts" weet uit te halen. En dat is niet Gaarne Gezien Worden.
En dat (Oggòt....) vréét.

Maar eerlijk zijn is zelden Kunstig, dus ik schrijf niet alles.
Ook niet Hoe Veel het knaagt. Of Hoe Hard. Laat staan hoeveel Energie het vergt om iedere dag te blijven geloven dat de toekomst verrassingen inhoudt. Het liefst Aangename.

Nja.
Verrassingen zijn er best wel. Zoals de bloemist die me gratis bloemen meegeeft omdat hij morgen naar de veiling moet om een nieuwe lading te halen terwijl de oude nog niet verkocht is.
Of de vriendin die me haar man uitleent om als (dans)koppel naar de nieuwe Salsalessen te trekken.
Dat zijn leuke en aangename dingen.
En ik word daar blij van. Echt blij. Neem het van me aan.

Tot m'n enige echte wens in dit leven
of het niet uitkomen ervan
me af en toe in het gezicht slaat

en ik groen word
van jaloezie

en dit post.
Om u te zeggen
hoe Olijf
ECHT is.

Plat jaloers
en niet altijd blij.

dit was dus nieuwjaar

Er is alweer wat tijd over gegaan. Tussen het laatste schrijfsel en dit.
En veel interessants komt er niet uit m'n pen. M'n toetsenbord, klavier, keyboard....

Met enige schroom geef ik ook toe dat het lezen van andermans bedenksels er net zo hard onder lijdt.

Verlies van interesse? Veranderende tijden? Gewijzigde tijdsbesteding?
Ieder excuus is goed. Of net niet. Het maakt niet uit.
Stel vast, zonder vragen  of éérlijker: zonder antwoorden - , dat het anders is.
Het is
DUS
wat het is.

Of, zoals de Doe Maar-leden ooit lieten weten (wat sprong ik terug in de tijd deze week tijdens de DoeMaarDocu)
Dit is alles.
Echt wel.
Dit is alles.

Er vecht af en toe nog wel eens een woordje
om naar buiten te mogen. Het liefst met vriendjes. In een hele tekstballon, zeg maar.
Maar dat stel ik dan maar uit. Uit luiheid, ongeordendheid of onwil.

Ik zie ook - zó erg ontbreekt het me aan organisatie en overzicht - dat vandaag
m'n papà 3 jaar weg is.
Ik huil daar niet meer om. Althans, niet op de dag dat het gebeurde.
Al was het maar dat huilen omdat dat hóórt niet bij me past.
Andere dagen gebeurt het dan weer wèl. Omdat ik hem plots mis. Of omdat een kind op TV iets liefs zegt tegen z'n oma. Of omdat een hond een ontroerende blik werpt door m'n PC-scherm.
Ik huil om niets. En alles. En ook maar even, dus maak u vooral geen zorgen. Ik word een watje, méér is er niet aan. Er zal wel één of ander klotehormoon verantwoordelijk zijn.

Sommigen vinden me cryptisch. Ze hebben gelijk.
Ik doe het overal. Iets zeggen zonder te spréken. Of is het net andersom? Spreken zonder wat te zeggen?
Soms vraag ik me wel af wat dat te betekenen heeft. Een halve psych zou me wel weten te vertellen dat ik op die manier iedereen op een veilige afstand houd.
Kan zijn. Ik sluit het niet uit.

Misschien hield ik dààrom op met schrijven. Om inzicht te vermijden. In Olijf.

Hoe dan ook, maakt u zich geen zorgen. Het is OK. Alles is zéér OK. Maar het is ànders. Dat is alles.

intussen post ik graag mijn kleine bijdrage aan de wensenstroom die bij het Nieuwe Jaar hoort.
Papieren kaartjes met heuse postzegels doe ik al jàren niet meer. Tinternet daarentegen.......