Groten die heengaan

Luc De Vos, leadzanger van Gorki wisselde dit aards bestaan in voor de eeuwige jachtvelden. Vorige week was dat.
Heel Vlaanderen in de rouw. RIPs vlogen ons rond de oren, zoals dat tegenwoordig pleegt te gaan.
Social Media zijn goed voor RIPs.
Goed voor allerlei andere kettingaangelegenheden trouwens, maar dat is een ander verhaal.


"de" Luc was nog niet goed en wel ter aarde besteld, of één van onze drie koninginnen vervoegde de rangen.
Hupla, alweer een resem sensitieven die bloemen gingen leggen aan de hekken van één van de diverse koninklijke paleizen. Een vrouw had het op TV zelfs over onze "plicht" om dankbaar te zijn voor wat de Koningi (lees: koningen/koninginnen) voor ons - plebs -  hadden gedaan.
Vergeef me.... maar als ik een VERPLICHTING tot rouw of dankbaarheid moet voelen.... hoe oprecht is dat gevoelen dan ook alweer?
Nog los van het feit dat ik niet "geheel overtuigd" ben van het maatschappelijk nut van onze adelijken, zij het dat ze veel geld opbrengen voor de roddelbladen.
(nota: spellingchecker vindt dat ik adellijken met twee "ellen" moet schrijven, maar dan lijkt het me verdacht veel op adel-lijken ..... vindt u dat òòk bizar????)

Verder lijkt me dat ze ons bizar veel geld kosten in tijden als deze. En dat ze nog klagen ook, wanneer ze halfweg het jaar vaststellen dat ze met net geen miljoen euro  "maar amper de eindjes aan elkaar weten te knopen".

Vergeef me dus wanneer ik er niet om rouw dat er een belangrijke post van onze nationale uitgavenstaat is verdwenen...

Zelf lig ik amper wakker van de Luc. Ik hield niet van zijn muziek en ik kende hem niet persoonlijk. Het schijnt een fantastische kerel te zijn geweest, maar ik kende hem niet, waardoor ik me niet geroepen voel om hem te RIPpen.
De oud-koningin en haar nabestaanden (rechtstreeks of schuin) kunnen me vierkant gestolen worden. Niet dat ze moeten sterven om bij te dragen aan de oplossing van een aantal problemen, maar hun verdwijning is geen punt van zorg voor mij, onnozele burger. Geen RIP en al zéker geen deelname aan de week verplichte nationale rouw.

Spijtig vond ik dan weer het nieuws dat Mango zijn concert afsloot met ... nja... doodgaan.
Een hartaanval zo ongeveer op het eind van zijn concert in Matera, Italy. Niet gek ver van zijn geboorteplaats blijkbaar.
Ik ga ervan uit dat hij het niet gepland had, maar goed, .... het gebeurde dus.
Hoe ik dit alles weet? Omdat ik dat spijtig genoeg vond om z'n achtergrond even snel te lezen. Omdat zijn stem  en de weinige nummers die ik van hem ken (jaren '80, we worden oud) voldoende jeugdsentiment oprakelden om er even bij stil te  staan.

Ik ga geen minuut minder slapen nu hij er niet meer is. Ik heb dat soort medeleven niet in me, het spijt me (of ook niet. ....wat moet me precies spijten?)
Het leven lijkt me al moeilijk en zwaar genoeg als we ons "gewoon" bezig houden met het betreuren van de mensen die we kénnen, zelfs al zijn ze niet Bekend met Groote B. Gewone familie, vrienden en kennissen die het hoekje om gaan, daar sta ik bij stil. Lang of kort, al naargelang m'n verwantschap. Dat overkwam me eerder en het zal allicht niet de laatste keer zijn.
Dààr steek ik (niet met plezier, maar zeer) bewust energie in.
Iets zegt me dat dat voor ons allemaal ongeveer geldt.

Ik geef géén geld uit aan een stomme bloemekéé voor een koningin die geen ènkele betekenis heeft gehad in mijn leven of dat van mijn geliefden.
Géén RIP voor een zanger die misschien sympathiek was maar mijn muzikaal hart niet kon bekoren.

Ook geen grafrede voor Mango, die wèl enkele jaren de (muzikale achtergrond)dienst uitmaakte in mijn jeugd.
Wel een link naar een nummer
dat niet van hem is (auteur Nino Buonocore)
maar blijkbaar eerder dit jaar wel door hem geïnterpreteerd werd.

Mango's nummers uit de jaren '80 roeren me niet meer wegens te gekunsteld. Alles heeft z'n tijd en bestemming.
Dit nummer herinnert me aan de éne zanger, terwijl het wordt gezongen door de àndere. (Vocaal betere, mag je gerust stellen)


U hoeft er niet naar te luisteren.
U hoeft het ook niet mooi te vinden.
Ik hoop van harte dat u er geen slaap aan verliest.
En tòch.......
deel ik.


omdat deze blog
nog steeds de mijne is

En hier doe ik (niet veel meer, maar desalniettemin...) wat ik wil :-)