een stukje geschiedenis

op 19/07/2007 kostte een liter diesel 0,979€ per liter.
Begin augustus 2007 kroop de prijs even boven de euro om daarna weer een poos te zakken.
En dan weer te stijgen. (ik vertel u niets nieuws)

Rond m'n vader's verjaardag in 2007 betaalde ik alweer 1,134€ per liter en ik wist dat het slechter ging. Niet alleen met de brandstofprijzen maar ook met het lief en ik.
Nou ja. Ik voelde wat. En hij ook. Maar hij kon het niet benoemen en liet ons beiden dus maar een poosje stoven in ons respectievelijk vet.

Rond de jaarwisseling deden we nog even alsof plezier maken een mogelijkheid was
en kostte de diesel nog steeds meer dan een euro. Zowel eind 2007 als begin 2008.
De prijzen waren gekend. Maar het spel niet.

Gewoon moedig verder doen.
Het aantal tankstationticketjes wordt minder frequent. Omdat ik minder vaak over en weer reed. Omdat ik wat voelde. Dat het niet pluis zat bij hem. Maar dat hij nog niet wist waarom. Zei hij.

16 maart 2008. Een volle tank kost me bijna 52 Euro.
Het is de dag voor m'n verjaardag. Ik herinner me niet of ik kwam of ging naar het lief.

16 april 2008. Dezelfde volle tank kost me 60 Euro. De diesel is gestegen van 1,150 naar 1,480 €/l. Een record. Ik weet niet meer waarom. Er zal wel ergens een pompstation in de fik hebben gestaan in het middenoosten veronderstel ik.

Van daaruit gaat het schommelen. De diesel gaat wat op en neer, zoals hij pleegt te doen, maar hij doet niet gek veel meer dan wat we ervan mogen verwachten.
De relatie ... de "relatie" schommelt recht de dieperik in. Wat was het ook alweer? Begin juni? Begin juli?
Ik ben blij dat alvast zóveel vergeten is. De dag van het precieze eind.
.....
aanhalingstekens mogen veelvuldig gebruikt in dit geval.
"precies" en "eind" .... ook daar relativiteit troef.
Maar goed. Wat was, is niet meer. Maar m'n auto blijft wèl op diesel rijden.
En daaraan zie ik
dat op 2 november 2008 de prijzen opnieuw onder de euro zakken.
De winter gaat in, mijn winterslaap (eentje van een jaar of twee) gaat mee in.
En de diesel haalt ergens in februari 2009 een mooi dieptepunt van 0,934€ per liter.

Na september 2009 hou ik op met bonnetjes bijhouden.

Ik kan u dus niet zeggen wat er daarna gebeurde. Met de diesel.
Over al de rest kan ik u veel vertellen. Maar dat deed ik al. Toen. Hier. Op dit blog.

Dit schreef ik u
omdat ik vandaag besliste
dat die bonnetjes
best wel eens in de vuilbak mogen. Samen met dat deel van mijn verleden.

Ik besliste het moedig.
Maar ze liggen hier nog. En ik schrééf u. Over dieselprijzen nota bene.
Omdat loslaten
soms
zelfs na zoveel jaren
weer even pijn kan doen.

En dan is schrijven over brandstofprijzen
net dàt beetje gemakkelijker.

de geschiedenis van een relatie.

jawàdde

omdat
na dagen van groeiende vreugde
anticipatie
en opbouw

op de avond voor het vertrek
een dip
zich zomaar aandient

Ach wat...
morgen beter
en laat ik de regen een tijdje achter me
(en breng de zon terug mee)




maar als ik héél eerlijk ben




heb ik er  éven geen zin in
in inpakken
en wegwezen

...........................
jawàdde
...........................

tegoed

Deze mochten er nog bij. Vond ik.

a bit of Photostitching "zonder m'n g*t op te lichten" ;-)

ons heden onze dagelijkse vogel. Op het balkon. Voor het raam :)

Nòg een excuus!!!

Vaak, ergens in de loop van de dag of - béter nog - terwijl ik in bed lig (en helemaal geen zin heb om er opnieuw uit te komen), schiet iets blogwaardigs me te binnen.
Soms bedenk ik meteen de juiste zinsneden en woordkeuzes. Een spelletje hier, een ander spelinkje daar..... in m'n hoofd geniet ik zèlf van wat ik schrijven zal.

Zou.

Want het komt er niet van.

En zonet dacht ik....
waaròm ging ik vroeger zoveel gewilliger achter dat scherm zitten tokkelen?

Nou ja...
ga maar even na....
wanneer alles begon te verdwijnen....

Omdat vroeger
het schrijven van een blog
meteen weer een goed ende valabel excuus was
om een sigaret op te steken.

En die is nu weg.

Soms - zelfs steeds vaker de laatste tijd, ik geef het eerlijk toe - schiet de gedachte aan een saf me weer te binnen.
Opnieuw beginnen doe ik niet meer. Daarvoor heb ik te veel mislukte pogingen achter de rug.
En voel ik me - tenminste long- en energiegewijs - tè goed om zulks ongedaan te maken.
Maar de ZIN keert soms terug. U mag het weten. Dat ik het weet. En voel.


Omdat bovendien de drang tot zeuren en zagen
exponentieel toenam
naarmate de kilo's erbij kwamen en/of er niet meer af wilden
(een strijd die onverminderd blijft aanhouden, FYI)
leek het me beter om maar wat minder te spreken. Of schrijven.

De wereld lijkt er ook steeds absurder op te worden. Of ik zie steeds méér de rariteiten van dit leven. Het is maar waar je naar kijkt of kiest te kijken natuurlijk....
Hoe bizar/onwaarschijnlijk/ironisch pijnlijk het ook soms was... erover zwijgen leek me nèt dat beetje beter. Terecht of onterecht, u zal het nooit weten. Ik ook niet, troost u :)

Maar minder scherm betekent ook meer real life activity.
Waaronder het klaarzetten van één der beide motorfietsen. Om hem van de hand te doen.
Een BMW Scarver F650CS om precies te zijn. Ik geloof dat iemand er naar had gevraagd onlangs (maar ik zag de reactie pas gisteren).

AAMOF, hier hèb j'em, sie. M'n pasgepoetste ros.

Hij mag dus van de hand. En hij is er klaar voor. Maar z'n eigenares niet. Want die is binnenkort weer riebedebie en heeft geen zin om internationaal te gaan palaveren over prijzen en andere wereldse details.
Dus alles wacht nog even.

De andere motorfiets wacht op meer ervaren handen en ogen. Om te zien wat nodig is om hem weer rijvaardig te maken. Een chopper is het. Maar hèm zet ik nòg later in de spotlight. Wanneer hij klaar is.

Maar ik wijk af. ActivitEITEN zei ik dus.
Zoals daar òòk zijn: het huis EIN-DE-LIJK nog eens onder handen nemen, van boven tot onder in alle mogelijke betekenissen van het woord, met een stofzuiger en dweil. Best wel wat uurtjes werk, ik geef het u mee.

En dingen bekijken, passen, nog eens bekijken.... en weg doen. WEG! Fijn :)

Een fiets herinrichten. Met een nieuw stuur en nieuw zadel. Zelfs een nieuwe pikkel.
(ooooohhhhhh, ik vraag me af wat D'ollanders dààr van gaan maken :) ). De foto's onthou ik u. Omdat ik te lui ben voor de omweg langs Picasa.

En verder.... geheel onverwacht
en zelfs heel ongewild...
een nieuw fotoapparasie "moeten" kopen. Omdat het andere sinds afgelopen Dardennen-weekend een interne vlek had en de verkoper me niet meteen kon verder helpen.
"Moet naar de reparateur. En wij kunnen u helààs niet zeggen of deze herstelling binnen garantievoorwaarden zal vallen".
Vriendelijk genoeg hoor, de verkopers (hoewel de jongste van de twee me wat te loom was naar m'n zin, maar goed.... ik leerde hem in de loop van m'n uur aanwezigheid aan de verkooptoog appreciëren voor wie en wat hij was.
IS! IS! Hij is het nog steeds want ik beging géén moorden voor de vlek op m'n lens.)

Tevens (wat een woord!). TEVENS ben ik wederòm te lui om foto's van Dardennen te plaatsen. Maar ik beloof ze voor later. Ik heb ze al verkleind. Alleen het plaatsen op dit blog valt me te zwaar voor één en dezelfde avond.

...
alhoewel....
A zeggen en geen B.... soms ben ik wat flauw.

gezellig contrasten

de natuur die haar werk nog mag doen... blijkbaar

met resultaten als deze tot gevolg. Of course :)

gezellige zusjes

ik kan er maar niet genoeg van krijgen (valt het op?)

et voilà het object van mijn frustratie. De vlek BINNEN in de lens...

Er zat wel nog méér in het apparasie maar ik heb m'n best gedaan voor  1 avondje schrijven.
En hoop te hebben bewezen dat de vlek en onzekere verwijdering ervan binnen dit een pakweg een week of 3-4-5-6 reden genoeg was om over te gaan tot de aanschaf van een nieuw fotoding (een mens heeft maar beperkte mogelijkheden om de vlek in de wolken weg te stoppen, niewaar?) Niet dat ik dat zo graag dééd. Maar een vrouw moet doen.... yup......

Ziezo.
Dankzij deze post moet ik toegeven
tot m'n scha en schande
dat de voorbereiding van de reiskoffer, gepland voor vandaag..... niet doorging. Zoals altijd.

Ik ben een oen.
Maar dan wel een consequente oen :)

Origineel

THAT's the question.....

ik schreef zo veel (nouja..... niet ZO veel, maar wel een beetje veel)
ik had het over een handvol dingen (wat "handvol" betreft voel ik me redelijk zéker....)

maar als puntje bij paaltje komt
na alle positiviteit
of pogingen daartoe
na alle negativiteit
of pogingen wèg daarvan

na alle verslaggeving
die dat was
of het NIET was..... u alleen kan daarvan de beoordeling geven.....


denk ik vaak maar één ding
en dat is ook de reden waarom hier zo weinig wil verschijnen.....


"kan ik iets ORIGINEELS schrijven?
iets wat niemand vóór mij bedacht?"

En dan antwoord ik (innerlijk)
"nee"

Kort en bondig.
Het behoeft niet veel uitleg.
Dat er veel en béter denkers vóór me kwamen
en dat er veel ben onmételijk béter denkers nà me zullen komen.
Hetgeen mijn mediocre pogingen zelfs NU al in het niets doen verdwijnen.... (dus wààrom nog probéren.... niewaar?)

en tegelijk denken "als iederéén dacht zoals jij, dan was het vliegtuig wellicht nog stééds niet uitgevonden" en blablabla..........

Nou ja.
Het probleem zit 'em dus
in het feit
dat ik geen hààr beter
of slimmer
of sneller
of inventiever
of reutemeteuter
ben
dan een ander.

ik geloof dat ik stilaan
de kern van de zaak bereik

Wat ik er
dààrna
mee ààn moet

is voer voor een ander blog.
Wellicht.

Ik wil niets liever

nou ja....
niet gèk veel meer liever
...
dan hier een foto plaatsen

Rechtstreeks


maar dat schijnt moeilijk te zijn
Ik zeg niet "onmogelijk" want zùkke woorden mag een mens niet in zijn/haar woordenschat bezigen, wil hij/zij bereiken wat hij/zij wil.
Dus zeg ik moeilijk.
Maar waar een wil is, is een weg. En mijn weg loopt via Picasa.
Die loopt, alla mia insaputa (santo cielo!!!!!), via Dropbox.
Die ik professioneel gezien reeds had (daar wist ik wat van)
maar die privé, voor zover ik wist, nog niet was gebezigd.

Wèl dus. Gebezigd.
Picasa loopt op 1 of ander duistere manier (duister is zo relatief als een man die voor de sokkenlade staat en roept "schat, ik vind m'n bruine sokken niet!!!!!" waarna vrouwlief aan komt rennen, een fractie van een seconde in de lade kijkt..... en de bruine sokken als bij toverslag tevoorschijn haalt........) via Dropbox (ik hoop dat u nog mee volgt. Ik probeer al lang niet meer coherent te zijn, gezien het toetsenbord dat bij de "h" of "i" of soms ook "y" gewoon verspringt naar een willekeurige plaats in mijn scherm waarbij ik nèt niet luidkeels vloek maar de herstelling kost me (of mijn werkgever) 135 euri zonder werkuren en ik heb in m'n werkgevers plaats beslist dat we dat niet gaan uitgeven.... waardoor ik nu werkelijk héél erg veel geduld verloor en dus.... nix zeg wanneer u niet meer kan volgen...."KAN u nog volgen, lieve lezer????????"....)....

Picasa loopt via Dropbox, zei ik
en ik had het professioneel
maar wist niet dat ik privé ook een adept was.
Dat ben ik dus. Blijkbaar.
En ik kan....
tromgeroffel....
op zéér onrechtstreekse wijze
DUS ("dus" zei ik.... veelbetekenend)
een foto plaatsen

van m'n zondagslunch

tomaten recht uit de doos
resten van gorgonzola van de plaatselijke discount
een snede boord (22,5grammen om precies te zijn)
en een mes.
Want een mens moet snijden.

en meer dan dat

in wezen

wou ik op dit eigenste ogenblik

NIET
kwijt :-)

Vranckx - Terug naar het front.

Ik geef u even een kopie van de samenvatting mee:

Giles Duley is fotograaf. Na een carrière in de mode- en muziekindustrie legt hij het werk van humanitaire projecten vast. Hij gaat embedded mee met het Amerikaanse leger in Afghanistan en stapt dan op een bermbom. Hij verliest beide benen en een arm. Anderhalf jaar later. De wonden zijn nog maar net geheeld en Giles keert al terug naar Afghanistan, met zijn camera. Hij wil zijn missie van toen afwerken en hij wil blijven werken als fotograaf. Giles kroop door het oog van de naald. Beelden gemaakt met de helmcamera van het reddingsteam dat hem in de helikopter verzorgde, tonen de ernst van de situatie. Het is wilskracht dat de man zo snel weer op de been en aan het werk gekregen heeft. "Onvoorstelbaar dat een kind hier moet doorstaan wat ik meemaakte. Hier zijn generaties die niets anders kennen dan oorlog." Giles neemt ons mee naar het ziekenhuis waar hij verzorgd werd en ontmoet mensen en kinderen die net als hij op een bom stapten en verminkt door het leven moeten.
Originele titel: 'Walking wounded - return to the frontline', Channel 4 © 2012

Zonder nadenken zet ik de TV aan terwijl ik een laat en licht avondmaaltje nuttig.
Ik word misselijk. Van de beelden. Bloed en afgerukte ledematen. Zomaar in beeld.

Het is zwaar shockerend. Maar ... het is nodig, neem ik aan. Om (bijna) aan den lijve te ondervinden - al was het maar door fysiek onwel te worden - hoe erg het elders in de wereld gesteld is.

Ik had geen idee.... en dat zeg ik niet omdat ik graag m'n kop in het zand steek. Maar omdat ik nooit ècht handen zag waar het bloed uit stroomt omdat er maar 2 van de 5 vingers aan zitten....

En ik weet niet
of het aan mij is
om met geld te gaan zwaaien
om mensen als hèn - en met "hèn" bedoel ik eenvoudigweg "slachtoffers" - te gaan redden.

GRRRRRRRRRR !!!!!!

MASSA's redenen kan ik verzinnen en zelfs OPschrijven
om de stilte hier te verklaren.

EENTJE slechts frustreert me MEEEEEER dan al de rest
en dat is
dat ik GEEEEEEEN foto's kan plaatsen
die van mijn fotoapparasie komen
maar wèl beeldmateriaal dat van Tinternet komt.

Gestolen brol kan dus wèl, eigen werk niet.
En dat zonder één woord uitleg. Nix geen bereikte limieten of foutieve bestandsformaten. GEEN uitleg....

Dat maakt me een beetje boos.

Maar voor de rest
zoals ik hoopte te bewijzen met een fotootje of twee van voorjaarsbloemen
gaat het best OK hier.

Nou ja
gelooft u me maar even op m'n woord.
Verder zoek ik uitwegen.

Vooral weg van dit blog
als het zo blijft doorgaan......