Vranckx - Terug naar het front.

Ik geef u even een kopie van de samenvatting mee:

Giles Duley is fotograaf. Na een carrière in de mode- en muziekindustrie legt hij het werk van humanitaire projecten vast. Hij gaat embedded mee met het Amerikaanse leger in Afghanistan en stapt dan op een bermbom. Hij verliest beide benen en een arm. Anderhalf jaar later. De wonden zijn nog maar net geheeld en Giles keert al terug naar Afghanistan, met zijn camera. Hij wil zijn missie van toen afwerken en hij wil blijven werken als fotograaf. Giles kroop door het oog van de naald. Beelden gemaakt met de helmcamera van het reddingsteam dat hem in de helikopter verzorgde, tonen de ernst van de situatie. Het is wilskracht dat de man zo snel weer op de been en aan het werk gekregen heeft. "Onvoorstelbaar dat een kind hier moet doorstaan wat ik meemaakte. Hier zijn generaties die niets anders kennen dan oorlog." Giles neemt ons mee naar het ziekenhuis waar hij verzorgd werd en ontmoet mensen en kinderen die net als hij op een bom stapten en verminkt door het leven moeten.
Originele titel: 'Walking wounded - return to the frontline', Channel 4 © 2012

Zonder nadenken zet ik de TV aan terwijl ik een laat en licht avondmaaltje nuttig.
Ik word misselijk. Van de beelden. Bloed en afgerukte ledematen. Zomaar in beeld.

Het is zwaar shockerend. Maar ... het is nodig, neem ik aan. Om (bijna) aan den lijve te ondervinden - al was het maar door fysiek onwel te worden - hoe erg het elders in de wereld gesteld is.

Ik had geen idee.... en dat zeg ik niet omdat ik graag m'n kop in het zand steek. Maar omdat ik nooit ècht handen zag waar het bloed uit stroomt omdat er maar 2 van de 5 vingers aan zitten....

En ik weet niet
of het aan mij is
om met geld te gaan zwaaien
om mensen als hèn - en met "hèn" bedoel ik eenvoudigweg "slachtoffers" - te gaan redden.