Waar gaat het heen met Vernieuwing?

Naar “goede” gewoonte begin ik m’n dag met een kop koffie en een Facebook Check.

Toegegeven, er bestààn intelligentere èn socialere manieren om je vrije dag te starten, maar dit is m’n leven van happy single en daar doe ik het nog even mee.


En ik wijk af. Hier wou ik het niet over hebben, tenzij als achtergrondinfo. Die u hierna zo kort mogelijk krijgt en dan ga ik verder met m'n betoog...


Zoals altijd zullen m'n zinnen onnodig lang zijn en voorzien van de nodige tussenhaakjes en gedachtenstreepjes zodat het voor u nagenoeg onmogelijk wordt om te volgen waarover ik het heb. But bear with me.... ik hoop een punt te maken. Of tenminste een vraag te stellen op het eind van deze post.


Als alleenverdiener van plusminus gemiddeld niveau (of daar dènk ik toch te zitten, zonder me méér dan noodzakelijk moe te moeten maken met financiële becijferingen) met een nog steeds openstaand krediet op m’n huis en immer stijgende fiscale druk (als we dit artikel mogen geloven - en waarom zouden we niet? - behoort your truly gans en geheel toevallig tot de zwaarst belaste groep in de wereld (in de WERELD)) zoek ik op eerder relaxte manier (lees: wanneer het onderwerp zich eerder toevallig aandient) naar manieren om kosten te drukken. Als dan zou blijken dat dat ook nog eens op een ecologisch verantwoorde manier kan gebeuren, dan ben ik één en al oor. Of oog.


Zo ook vanochtend. Dankzij eerder vernoemde gewoonte van FB bij een kop koffie.

Een post over een zogenaamde AirPod trekt m'n aandacht. Een wagentje dat rijdt op gecomprimeerde lucht. En nog eens goedkoop is in de aanschaf. Om nog te zwijgen van de gedrukte brandstofkosten.

Als ik even doorredeneer op m'n eigenzinnig simplistische manier, dan verdient het ding zichzelf binnen de kortste keren terug.

Kosten drukken: check
Ecologisch: check

Ik zoek wat verder. Ik wil weten waarover we het hier precies hebben. Youtube en Google helpen me een eindje op weg.

• Niet meteen een auto om grote afstanden mee af te leggen. 
• Ook geen zware lasten mee te dragen. 
• En m'n passagiers mogen niet van het wagenzieke type zijn want ze rijden achterstevoren mee. 
• Hoe de gemiddelde andersvalide zou instappen, is me ook een raadsel (een met een rolstoelgebruikend nichtje is deze vraag voor mij niet irrelevant) maar ik laat me niet ontmoedigen. 

Ik wil meer weten.

Hoe je tankt bijvoorbeeld. Want een ecologische wagen hebben is allemaal goed en wèl, je moet je ook kunnen bevoorraden.
Het blijkt "slechts" een kwestie te zijn van het overtuigen van tankstationmanagers om een extra bevoorradingspunt te voorzien voor geperste lucht. En ik vraag me meteen af waarom ze dat zouden doen, want de lucht is voor de consument zo goed als gratis....

Thuis kan je jezelf met de eerste de beste compressor ook voorzien van de nodige brandstof, met dien verstande dat de elektriciteit van je compressor niet noodzakelijk op milieuvriendelijke manier werd geproduceerd. Een klein euvel, denk ik. For the time being. En dan maar hopen dat de compressor de buren niet boos maakt.

Bijkomend positieve noot is het voornemen van MDI om deze wagens kleinschalig en lokaal te produceren. Alwéér goed voor het milieu (minimaal transport) èn - hoipiepeloi, hier hebben de beleidsmakers ongetwijfeld oren naar - voor de lokale economie. Eens NIET uitwijken naar lageloonlanden om productiekosten te drukken want het ding is al relatief goedkoop uit zichzèlf. Positief positief positief!

Maar goed... het verhaal eindigt niet hier.

In een vlaag van wild mentaal freewheelen omtrent de toekomst van m'n zuurverdiende centen en de hard realistische vaststelling dat m'n spaarboekje me binnenkort geld gaat kòsten in plaats van opbrengen, bedenk ik dat zelfs een kleine garnaal als ik - zelfs eentje met een absolute afkeer van financiële speculaties omdat het zo verdomde ingewikkeld, ondoorzichtig en onvoorspelbaar is - wellicht opnieuw zou moeten nadenken over alternatieve manier van geld beleggen. Ik stel me dus de vraag hoe het zit met dat bedrijf - MDI uit Nice - en de toekomst van deze wagen.

Ver hoef ik niet te zoeken. Nu ja... ik hàd verder kunnen zoeken en wellicht doet MDI het zeer goed, maar ik hield me nog even bij het onderwerp AirPod.

In feite viel me meteen op dat alle filmpjes over deze "vernieuwing" dateerden van 2008 of eerder.
Ik heb het over een innovatie die minstens 8 jaar oud is.
En die vandààg op FB passeerde. Voor mijn ogen.

Dus google ik stomgaweg "MDI Airpod what happened to it". Ik weet het... een stomme zoekzin, maar het was het eerste wat me te binnen viel.
En zie, het eerste resultaat lijkt raak (maar ik geef toe dat ik het na deze pagina heb opgegeven, hetgeen niet noodzakelijk m'n slimste beslissing zal blijken): mijn àndere internetfavoriet for dummies Wikipedia zegt snel waar het op staat.

Ik citeer.
"The AIRPod is an alternative fuel vehicle in development by Motor Development International and Tata Motors that is powered by compressed air.[1] The AIRPod is planned to be produced in three different configurations that will vary the number of seats and amount of cargo storage while keeping the same basic chassis.[2] It is designed as an zero-emission urban vehicle. Prototypes have been tested by KLM/AirFrance for use as emission-free vehicles in airports."

MDI has been promising production of the AirPod since 2000 but as of December 2015 none have gone on sale.

In September 2013 it was announced that the car would be manufactured in Sardinia, Italy, for sale in summer 2014. As of 2015 no car has yet been manufactured."

Einde citaat

Voor de slechte verstaander herhaal ik even:

As of december 2015 (ruim 7 jaar na het laatste youtubefilmpje dus) NONE HAVE GONE ON SALE.
No car has yet been manufactured.


De laatste jaren heb ik mezelf vaker dan me lief was laten meeslepen in (mijn milde versie van) samenzweringstheorieën. Nu ja... laat me zeggen dat ik het steeds moeilijker vind om mee op de barricades te staan in de overtuiging dat de kleine man/vrouw of inventieve wereldverbeteraar een bijzonder verschil kan maken in deze wereld. Het is een fatalistische instelling - jawèl, ik ben me daar van bewust - maar in een wereld waar telkens weer blijkt dat terroristen worden voorzien van wapens en ander logistiek materieel door onze allereigenste regeringen (want de economie moet drààien, weetuwel? en als wij het niet doen, dan doen ànderen het wel dus we zouden er maar beter zèlf ... "béter" van worden, vindt u niet?) vind ik het steeds moeilijker om aan àlles een positieve draai te geven.

Nog héél even verder zoekend, lees ik dat de eerste motoren die draaien op samengeperste lucht al werden ontwikkeld in de jaren '20. Dat zijn de 1920's, luitjes.

Binnenkort bestaat die innovatie ongeveer 100 jaar.

Mag een mens zich afvragen waarom deze technologie na 100 jaren nog steeds niet mainstream is?

Zou het redelijk zijn te veronderstellen dat er mensen rondlopen op deze aardkloot die het niet profitable genoeg vinden om lucht te verkopen? Zou het?

Het heeft geen zin om meteen de moed te verliezen bij het overpeinzen van mogelijke complotten.

Maar 100 jaar is in mijn boekje niet de definitie van "meteen".

En dus hou ik m'n centjes nog even op het spaarboekje. Want in MDI of eender welk ander ecologisch denkend bedrijf zouden ze .... nou ja.... opgaan in lucht, denkt u niet?

Zolang er fossiele brandstoffen zijn

en oliebaronnen die er rijk van (blijven) worden

zal de luchtauto niet door onze steden rijden. Of daarbuiten.

En dat vind ik op z'n minst gezegd

bijzonder spijtig.

Intussen kijk ik uit m'n raam naar de zoveelste regenbui van dit jaar.

Een zomer die maar niet wil komen.

Overstromingen en onderwaterstaande huizen alom.

Tekenen - zeggen sommigen - van onze opwarmende aarde.

Anderen roepen dat het zo'n vaart niet loopt.

De enige vaart die niet loopt in dit verhaal is die van de ecologische vooruitgang.

Spijtig Spijtig Spijtig.

Memento

Gionni, Italia, 1998

King, Maldives, 2016

het is belachelijk

zéker op deze - gezegende, zegt men - leeftijd

maar sommige mensen laten een blijvende indruk achter

zelfs al verdienen ze het niet

de zee, "een" zee en wat daaraan verbonden is

In de loop der jaren is het amper een geheim geweest dat de zee
"een" zee
(bijna eender welke, zolang het maar niet onze grijze Noordzee is)
een belangrijke rol speelt in dees vrouw's leven.

Het is een moeilijk uit te leggen concept
dat water
wat kan betekenen in het leven van een mens
in die mate dat
het een bijna onontbeerlijke voorwaarde wordt
om  een geheel gevoel van sereniteit gewaar te worden....

....

het klinkt ongelukkig
het klinkt voorwaardelijk

en dat is het misschien wel
of misschien ook niet

hoe langer m'n leven duurt
hoe meer ik ervan overtuigd ben
dat water (meerbepaald - "dus" - ZEEwater) m'n algemeen gevoel van welbevinden bepaalt

dat kan verschillende redenen hebben
zoals daar zijn
het beleven van gevoelens van (ver)liefd(h)e(id)
aan de kant van voornoemd medium
of de rust die me overspoelde
zelfs in algeheel "alene" toestand
(lees: zonder de nabijheid van een significant other)

Ik haalde twee mogelijke redenen aan
maar ik ben ervan overtuigd dat er minstens een stuk of duizend andere kunnen worden aangehaald om dat aanvoelen te verklaren.

En dan verbaas ik me keer op keer
wanneer vrienden op een/het (momenteel nog steeds meest gebruikte) sociaal medium
liever foto's van aan een azuurblauwe zee grenzende zwembaden posten
dan die van de zee zèlf.

Akkoord
aan eenieder z'n eigen voorkeuren

Ik zie ze
Ik probeer ze te begrijpen
maar ik deel ze niet.

In een zwembad zit niet veel méér dan enkele handen vol chemicaliën
die vroeg of laat de zee bereiken

en dan worstel ik
om te snappen
wat een mens in een chloorbad vindt
dat hij (of zij) niet kan vinden
in het zoute sop.


Dat gezegd zijnde
wacht ik nog steeds op de ingeving die me ertoe zal brengen om de zee, "een" zee, tot mijn dagdagelijkse realiteit te maken

(lees wèl..... Olijf is lui genoeg om niet te "zoeken" naar de juiste manier. Het schijnt dat "zoeken" eerder contraproductief is. Een overtuiging die me tot hiertoe enkel op redelijk onbelangrijk vlak resultaten heeft opgeleverd. Echt.
Pas wanneer het belangrijk is (en wat IS belangrijk????), levert geen ènkele methode me tastbaar resultaat. .... het blijft wat zoeken. En niet zoeken. Begrijpt u me nog?)

Ach kom.....hier komt het stukje lachen

... hopend dat de vorige post hiermee enigszin gerelativeerd kan worden.



Smi-yel :-)

opgroeien... hoe moeilijk kan het zijn?

Beste
(neen schrap dat)

Liefste Lezer.

het onderwerp van vandaag is
Opgroeien. Hoe moeilijk kan het zijn?


(tot u schrijft een inmiddels vijftiger die het steeds moeilijker vindt om volwassen te worden, en tussen de bedrijven door - zoals daar zijn: terroristische aanslagen, familiale misfortunes en andere minder gemakkelijke episodes - probeert een positieve draai aan het leven te geven. Toegegeven.... het is een poos geleden. En gebrek aan oefening baart gebrek aan kunst. Maar toch..... de race is weer begonnen. Die van het probéren waar (sommige) anderen falen)

Laat me een poging wagen om een mogelijks triest verhaal te verpakken in iets wat lijkt op leesbaar.
De kunst van het opgroeien, dus....

Uw Olijf is van het dromerig soort. Weinig tot géén voeten op de grond. Nooit gehad, nooit echt geprobeerd.
Men zegt (en "men" zijn alle hoogwaardigheidsbekleders van de astrologische variant) dat Vissen dat probleempje hebben. Om te dromen zonder grenzen.

Nu ja. Een béétje streber zou van dat euvel in een flitsende handomdraai een voordeel maken.
Niet uw Olijf.
Dreaming is what I do. Dreaming is what I know.
En méér niet.

Dat dromen af en toe de allures van een volwassen nachtmerrie aannemen, mag dan ook geen verrassing zijn.
Wie z'n pootjes niet in de grond zet, waait vroeger of later weg.

En ziehier dus het probleem.

Immagine if you will a tumbleweed.
Wach... ik help u.

U ziet het probleem.... het ding vliegt ogenschijnlijk doelloos mee met eender welke wind en doet niet gek veel anders. Tenzij zich voortplanten op één of andere duistere manier (hetgeen méér is dan wat uw blogger in haar leven heeft gepresteerd).

Hoe dan ook. Vis en tumbleweed. Dat is Olijf. Ongeveer.

Geen vaste bodem. En geen echt doel.

Nja...
dat kan deprimerend klinken
en soms is het dat ook wel
maar in de meeste gevallen betreft het een eerder bevrijdend gevoel.

Het typisch voordelen. Véél voordelen zowaar.
Zolang de flow leuk is. Of positief. Of beide.

Zodra diezelfde flow de verkeerde kant uitgaat, komt Olijf in de moeilijkheden. Dat zal - vermoed ik - niet ànders zijn voor u allen. Het leven bestaat nu eenmaal niet enkel uit geweldige ervaringen.
Teleurstelling en moeilijke momenten horen er allemaal bij.

Een béétje volwassen mens leert echter om ermee om te gaan. Laat me nu eens niet zeggen dat ik daar ànders in ben. Nee nee, lieve lezer, ook d'Olijf heeft met de nodige scha en schande geleerd om life's misfortunes het hoofd te bieden.
Maar dat het gemàkkelijker wordt met de jaren - dit wil ik graag even gezegd hebben - is tenminste wat mij betreft, een mythe.

En dàt is wat ik vandaag terloops aan een vriendin en bijna leeftijdsgenote zei.
Het onderwerp - hoe kan het ook anders tussen twee (over)rijpe singles? - was Liefde. Of het onderwerp ervan.... het heerschap dat zich al dan niet waardig toont voor dit gevoel.

Dat verliefd worden (yup, het verschil tussen het éne en het àndere is gekend) zo leuk kan zijn.
En de val daarna het negatief kwadraat van de hoogvliegerij.
En dat - en hier wringt het schoentje dus - het nóóit gemakkelijker wordt.

Dit, zei ik, kan je je kinderen, nichtjes, neefjes of andere jonge soortgenoten nóóit zeggen. Dat pijn altijd pijn blijft, ongeacht je leeftijd. Eén der laatste taboe's dus.
Hier praat je niet over.

Vandaag de dag "mogen" we het met jongeren over àlles hebben. Seks is allang geen verboden onderwerp meer. We verweven het met het grootste gemak in onze dagdagelijkse gesprekken. Tot in de meest pikante details soms, merk ik.
Onze jongeren zijn blijkbaar zo opgegroeid en in wezen lijkt het me niet eens zo slecht. Het ding doodzwijgen heeft in het verleden alleen maar tot onverwachte kindjes geleid. Je kan maar beter weten wat hoe en wanneer gebeurt. In de grootste oprechtheid.

Nog nooit echter, heb ik een ouder z'n kind horen vertellen dat verloren of onbeantwoorde (ver)liefd(h)e(id) op iedere leeftijd een éven groot (zoniet gróter) gevoel van wanhoop teweeg brengt.
"Je zal me niet geloven, maar als je wat ouder bent, zal je zien dat het allemaal zo èrg niet is". DAT heb ik wel vaker gehoord. Vroeger en nu.
Dat maken we onze kinderen wijs. Ik ben nu oud genoeg om oud genoemd te worden. En met stellige zekerheid wil ik zeggen dat voor alle keren dat ik de deur naar m'n oude hart weer op een kiertje zette... het nooit ofte nooit minder pijn heeft gedaan toen ze met een smak weer werd dichtgegooid.

Het zal wel liggen aan m'n gebrek aan wortels, dat ik een tumbleweed word wanneer het nòg maar eens gebeurt.

Vliegen en rollen is fijn. Ook zonder doel.
Het is slechts wanneer het gevoel van onbestuurbaarheid overheerst, dat ik mezelf een stevig set wortels toewens.

Dat gezegd zijnde....
ligt de grootste storm weer achter me. De wateren zijn niet alle dagen even rustig, maar het wil weer lukken.
Rest slechts één vraag... hoe lang tot de volgende wervelwind?

Vriendin gaf dit plaatje mee.
I relate.

Nagedachte...
Echt vrolijk werd deze post niet. Je m'excuse.
Ergens tijdens het schrijven sloeg de zin voor komedie weer om in een vlaag van blote oprechtheid.

Ik hoop dat uw dag desondanks mooi blijft :-)

ik begrijp niet

wie dit kan zien
en niet kan begrijpen

dat we verdomme
alléén maar
MENSEN
zijn

ik kan niet stoppen met huilen

en daar zijn redenen voor

enkele daarvan zijn te persoonlijk
om ze hier uit de doeken te doen

maak u geen zorgen
ik schrijf die èlders weg
en verwerk ze met gepaste spoed.


de reden
die ik hier wel deelachtig kan maken
is onze wereld
en wat daarin gebeurt

u weet het wel
IS - isis - isil - daesh.....
ik zocht tot op heden nog stééds niet op hoe 1 organisatie
van ontspoorde individuen
zoveel verschillende namen kan hebben

maar
what's in a name?
wat ze dóen is de kwestie
en waaròm ze het doen
en welk ons aandeel daarin is (en dat blijkt niet min te zijn)

ik huil
omdat onze maatschappij
er niet in slaagt
anderen lief te hebben
in al hun echtheid


Ik huil
omdat sociale media
ons overspoelen met hoopgevende video's
van mensen die het wèl goed menen met elkaar

mensen waarvan ik denk
"ik hou van jou"
"jij bent goed bezig"
"jij maakt een verschil"


en ik huil
omdat àlle goede bedoelingen ter wereld
àlle geweldige initiatieven

NIETS betekenen
zolang onze wereldorde niet verandert.
Geld en Macht
Macht en Geld
zolang onze wereld
-Visie
-Economie
-Orde
niet wordt herbekeken

zal er niets veranderen

en dààrom huil ik

dat heet
de wanhoop nabij

Lieve mens

Ik schrijf tot u, lieve mens
als mens.
Niet als (geboren) christen
want ik bèn het niet, zo christelijk.

Ik zie u
werkend, lopend, lachend
soms schreiend
niet goed wetend waarheen
net als ik
of net nièt als ik

Ik weet het niet.

Ik weet wèl dat u
net als ik
gewoon wat leven wil.
Rustig. Bezig.
Liefst geliefd en in peis en vree.

Ik kijk in uw bruine ogen
en zie geen Marokkaan, Turk of Syriër.
Ik zie een man.
Een broer.
Een vader.
Een zoon.

Iemand die hoopt
met een beetje geluk
en - als het meezit - een kleine helpende hand,
om wat te màken van z'n leven.

Of dat nu groots is
of kleiner.
Het maakt niet uit.
U wil gewoon vooruit. Of ter plaatse blijven.
Alles,
maar niet achteruit.

Ik zie u ploeteren
zoeken
probéren
en vaak, helaas héél vaak
met uw kop tegen de muur lopen
Omdat u een Mohammad bent. Of een Ibrahim.
Geen Jan, Piet of Klaas.

Was u maar Jan, Piet of Klaas geboren,
het zou zoveel makkelijker zijn.

Ik heb geen begrip
géén begrip
voor wie onrust zaait.
Of dood.
Of terreur.
Ik wil hem niet kennen.

Maar ik weet wèl
Lieve Ibrahim
dat ù
hem óók niet kan begrijpen.

Al zéker niet
nadat u vluchtte uit uw land
nadat uw zuster werd verkracht
en uw twee broers laf neergeschoten

en hier arriveert
bij ons
om te ontdekken
dat niemand u wil.


Het klinkt zwaar
Ik lijk "overdreven"
maar mijn hart bloedt
voor u
omdat IK
het béter heb dan u
en daar verder
niet veel aan doe.

Behalve u begrijpen
en
proberen
u dàt
te laten verstaan.



Ik mis u
Allen
Mensen die voorbij de haat durven te kijken.

De controle

scène.

plaats: kantoor Controle der Belastingen
tijdstip: 10 minuten voor middagsluiting op 4 januari (wellicht eerste werkdag van het nieuwe jaar)
personages: dame aan de deur, dame in het foute kantoor, dame in het juiste kantoor, Olijf


Voor het eerst in m'n volwassen leven werd ik opgeroepen voor een toelichting/controle van bewijsstukken die ik ter beschikking hield in mijn laatste belastingsaangifte.
Die oproep was al enkele dagen/weken oud toen ik hem las en besefte dat vandaag, 4 januari, mijn laatste kans was om eraan te voldoen.

De betreffende factuur die me recht gaf op een vastomlijnd belastingvoordeel moest getoond. En dus ging ik tonen. Tien minuten voor de deuren zouden sluiten. Een ergerlijk tijdstip, ik weet het.

De voordeur, reeds op slot, werd me geopend door een matig vriendelijke dame. Ik klaag niet. Ze liep niet óver van vriendelijkheid maar gezien het tijdstip, vond ik haar geste (het ontgrendelen van de deur) zeer genereus.
Ik moest boven zijn, dacht ze.

Boven bleken de nieuwjaarswensen in het rond te vliegen, samen met een doos pralines. Leuk. Fijn. Gezellig.

Ergens tussendoor slaagde ik erin in het gezichtsveld van een dame te geraken terwijl ik m'n bewijsmateriaal in haar handen probeerde te stoppen. Ze bekeek het, zag dat ik bij haar aan het foute adres was en wees me op het weggevertje in de rechteronderhoek van de brief, waar aangegeven stond bij wie ik moest zijn. Alsof ik hier nog vaak zou moeten komen, dacht ik. Binnen 15 jaar weet ik allang niet meer waar ik kijken moet. Of is de bladspiegel inmiddels zodanig veranderd dat haar goede raad niet meer van toepassing is.
Maar goed, ook deze mevrouw was vriendelijker dan ik van een bestofte ambtenaar verwacht.

Ik moest Marie-Christine hebben (of iets van dien aard). Samen met mij wandelde ze naar de juiste deur. Ik vond dat zeer tof en gedienstig van deze vrouw.
Ze liep naar binnen (in bleef nog even beleefd buiten staan), ik hoorde haar zeggen "Marie-Christine, er is hier iemand die jou moet hebben. Heb jij tijd?". Uit het feit dat ze me wenkte, leidde ik Sherlock Holmes-gewijs af dat Marie-Christine tijd had.
Ik liep naar binnen, alwaar ik 2 vrouwen aantrof. De ene beende gezwind de ruimte uit, waardoor ik besloot dat Marie-Christine hoogstwaarschijnlijk het achtergebleven exemplaar was.
Edoch, ik wenste zéker te zijn en vroeg of ik bij haar moest zijn.

De verfomfaaide vrouw keek even boven haar bril mijn kant uit, trok haar schouders op en deed "iets" met haar hoofd dat volgens hààr een duidelijke affirmatie moet geweest zijn. Ikzelf twijfelde nog even maar besloot het erop te wagen. Ik stak haar "uitnodiging" in haar handen, gevolgd door de factuur die mijn eerlijkheid moest bewijzen.

Dat ik een te hoog bedrag had ingegeven, zei ze. Dat ik enkel het aftrekbaar bedrag had moeten invullen en niet de totale factuur, zei ze. En terwijl ze dat zei, tokkelde ze wel een keer of tien op een rekenmachine, die het - zo bleek naderhand - niet deed.
Mèt die rekenmachine wilde ze zegge en schrijve 2 (TWEE) getallen optellen en dat ging klaarblijkelijk niet zonder technische hulpmiddelen. De getallen in kwestie - u mag het gerust weten - waren 2090 en 60. U begrijpt dat een rekenmachine voor deze ingewikkelde optelsom onmisbaar was.

Hoe ze het deed, ik wéét het niet, maar met de defecte rekenmachine kwam ze tot de conclusie.... 2150. Ik was blij, want in mijn hoofd had ik ook iets dergelijks berekend.

Dàt - zei ze me - was dus NIET het getal dat ik had moeten invullen. Maximum 30% had gemogen en ze rekende het snel uit. De rekenmachine (yep, wonderbaarlijk opgestaan uit de doden) maakte er 645 van.
Dàt - zei ze me - was het getal dat erin had gemoeten.

Ik verontschuldigde me en hoopte het daarbij te mogen houden.
Maar neen, ze had mijn toestemming nodig om dat te wijzigen. Of ik akkoord was met die 645.

......
Mijn eenvoudige geest probeert in een flits alle alternatieven te overwegen, besluit dat er geen alternatieven zijn en mijn mond zegt "Prima, ja hoor"

De noodzaak voor mijn akkoord is mij onduidelijk maar goed... ik had mij akkoord verklaard met haar berekening.

Of ze mijn facturen mocht houden, vroeg ze. Als ik daar een kopie van kreeg, antwoordde ik met een verontschuldigende glimlach.
Alsof ik daarmee op één of andere manier haar waardigheid of intelligentie beledigde, haalde ze haar schouders op, maakte ze met één hand een onbestemde wuifbeweging en gaf me "dan maar" m'n facturen terug. Zonder een kopie te maken.

.... Zulke dingen verbazen me. OF je hebt een bewijs nodig OF je hebt het niet nodig. Bij de Controle der Belastingen lijkt zo'n vraag me niet echt vrijblijvend. Maar dat bleek het wèl te zijn, want ik mocht gaan zonder bewijzen achter te laten.

Terwijl ik naar de deur toe liep, zei ik verontschuldigend dat het voor leken allemaal niet zo eenvoudig was, die belastingaangifte. "Toch niet zó moeilijk, hoor", antwoordde zij zonder op te kijken.
"Nja, een studie in die richting kan wel helpen" repliceer ik nog dapper.
"Niet nodig" geeft ze me terug. "Als iedereen de bijlagen GOED zou lezen,......"

Het einde van haar zin hoor ik al niet meer. Ik heb met een overdreven brede glimlach een fijne dag gewenst en de deur gesloten.
Ik betwijfel of de dame me zou herkennen. Volgens mij heeft ze me niet één keer aangekeken.


Ik wist niet zeker of ze nog bestònden. Ergens in m'n achterhoofd dacht ik dat het om een uitgestorven diersoort ging, maar vandaag heb ik een origineel exemplaar in het wild mogen aanschouwen: de norse, bestofte ambtenaar.
Wat mij betreft, hoeven ze niet meer te kweken. Een langzaam uitdoofscenario lijkt me hier gewenst.


Tòch blij dat de andere twee van het andere soort bleken.
En dat ik eerlijk werd bevonden. Op papier althans :-)