opgroeien... hoe moeilijk kan het zijn?

Beste
(neen schrap dat)

Liefste Lezer.

het onderwerp van vandaag is
Opgroeien. Hoe moeilijk kan het zijn?


(tot u schrijft een inmiddels vijftiger die het steeds moeilijker vindt om volwassen te worden, en tussen de bedrijven door - zoals daar zijn: terroristische aanslagen, familiale misfortunes en andere minder gemakkelijke episodes - probeert een positieve draai aan het leven te geven. Toegegeven.... het is een poos geleden. En gebrek aan oefening baart gebrek aan kunst. Maar toch..... de race is weer begonnen. Die van het probéren waar (sommige) anderen falen)

Laat me een poging wagen om een mogelijks triest verhaal te verpakken in iets wat lijkt op leesbaar.
De kunst van het opgroeien, dus....

Uw Olijf is van het dromerig soort. Weinig tot géén voeten op de grond. Nooit gehad, nooit echt geprobeerd.
Men zegt (en "men" zijn alle hoogwaardigheidsbekleders van de astrologische variant) dat Vissen dat probleempje hebben. Om te dromen zonder grenzen.

Nu ja. Een béétje streber zou van dat euvel in een flitsende handomdraai een voordeel maken.
Niet uw Olijf.
Dreaming is what I do. Dreaming is what I know.
En méér niet.

Dat dromen af en toe de allures van een volwassen nachtmerrie aannemen, mag dan ook geen verrassing zijn.
Wie z'n pootjes niet in de grond zet, waait vroeger of later weg.

En ziehier dus het probleem.

Immagine if you will a tumbleweed.
Wach... ik help u.

U ziet het probleem.... het ding vliegt ogenschijnlijk doelloos mee met eender welke wind en doet niet gek veel anders. Tenzij zich voortplanten op één of andere duistere manier (hetgeen méér is dan wat uw blogger in haar leven heeft gepresteerd).

Hoe dan ook. Vis en tumbleweed. Dat is Olijf. Ongeveer.

Geen vaste bodem. En geen echt doel.

Nja...
dat kan deprimerend klinken
en soms is het dat ook wel
maar in de meeste gevallen betreft het een eerder bevrijdend gevoel.

Het typisch voordelen. Véél voordelen zowaar.
Zolang de flow leuk is. Of positief. Of beide.

Zodra diezelfde flow de verkeerde kant uitgaat, komt Olijf in de moeilijkheden. Dat zal - vermoed ik - niet ànders zijn voor u allen. Het leven bestaat nu eenmaal niet enkel uit geweldige ervaringen.
Teleurstelling en moeilijke momenten horen er allemaal bij.

Een béétje volwassen mens leert echter om ermee om te gaan. Laat me nu eens niet zeggen dat ik daar ànders in ben. Nee nee, lieve lezer, ook d'Olijf heeft met de nodige scha en schande geleerd om life's misfortunes het hoofd te bieden.
Maar dat het gemàkkelijker wordt met de jaren - dit wil ik graag even gezegd hebben - is tenminste wat mij betreft, een mythe.

En dàt is wat ik vandaag terloops aan een vriendin en bijna leeftijdsgenote zei.
Het onderwerp - hoe kan het ook anders tussen twee (over)rijpe singles? - was Liefde. Of het onderwerp ervan.... het heerschap dat zich al dan niet waardig toont voor dit gevoel.

Dat verliefd worden (yup, het verschil tussen het éne en het àndere is gekend) zo leuk kan zijn.
En de val daarna het negatief kwadraat van de hoogvliegerij.
En dat - en hier wringt het schoentje dus - het nóóit gemakkelijker wordt.

Dit, zei ik, kan je je kinderen, nichtjes, neefjes of andere jonge soortgenoten nóóit zeggen. Dat pijn altijd pijn blijft, ongeacht je leeftijd. Eén der laatste taboe's dus.
Hier praat je niet over.

Vandaag de dag "mogen" we het met jongeren over àlles hebben. Seks is allang geen verboden onderwerp meer. We verweven het met het grootste gemak in onze dagdagelijkse gesprekken. Tot in de meest pikante details soms, merk ik.
Onze jongeren zijn blijkbaar zo opgegroeid en in wezen lijkt het me niet eens zo slecht. Het ding doodzwijgen heeft in het verleden alleen maar tot onverwachte kindjes geleid. Je kan maar beter weten wat hoe en wanneer gebeurt. In de grootste oprechtheid.

Nog nooit echter, heb ik een ouder z'n kind horen vertellen dat verloren of onbeantwoorde (ver)liefd(h)e(id) op iedere leeftijd een éven groot (zoniet gróter) gevoel van wanhoop teweeg brengt.
"Je zal me niet geloven, maar als je wat ouder bent, zal je zien dat het allemaal zo èrg niet is". DAT heb ik wel vaker gehoord. Vroeger en nu.
Dat maken we onze kinderen wijs. Ik ben nu oud genoeg om oud genoemd te worden. En met stellige zekerheid wil ik zeggen dat voor alle keren dat ik de deur naar m'n oude hart weer op een kiertje zette... het nooit ofte nooit minder pijn heeft gedaan toen ze met een smak weer werd dichtgegooid.

Het zal wel liggen aan m'n gebrek aan wortels, dat ik een tumbleweed word wanneer het nòg maar eens gebeurt.

Vliegen en rollen is fijn. Ook zonder doel.
Het is slechts wanneer het gevoel van onbestuurbaarheid overheerst, dat ik mezelf een stevig set wortels toewens.

Dat gezegd zijnde....
ligt de grootste storm weer achter me. De wateren zijn niet alle dagen even rustig, maar het wil weer lukken.
Rest slechts één vraag... hoe lang tot de volgende wervelwind?

Vriendin gaf dit plaatje mee.
I relate.

Nagedachte...
Echt vrolijk werd deze post niet. Je m'excuse.
Ergens tijdens het schrijven sloeg de zin voor komedie weer om in een vlaag van blote oprechtheid.

Ik hoop dat uw dag desondanks mooi blijft :-)