Lieve mens

Ik schrijf tot u, lieve mens
als mens.
Niet als (geboren) christen
want ik bèn het niet, zo christelijk.

Ik zie u
werkend, lopend, lachend
soms schreiend
niet goed wetend waarheen
net als ik
of net nièt als ik

Ik weet het niet.

Ik weet wèl dat u
net als ik
gewoon wat leven wil.
Rustig. Bezig.
Liefst geliefd en in peis en vree.

Ik kijk in uw bruine ogen
en zie geen Marokkaan, Turk of Syriër.
Ik zie een man.
Een broer.
Een vader.
Een zoon.

Iemand die hoopt
met een beetje geluk
en - als het meezit - een kleine helpende hand,
om wat te màken van z'n leven.

Of dat nu groots is
of kleiner.
Het maakt niet uit.
U wil gewoon vooruit. Of ter plaatse blijven.
Alles,
maar niet achteruit.

Ik zie u ploeteren
zoeken
probéren
en vaak, helaas héél vaak
met uw kop tegen de muur lopen
Omdat u een Mohammad bent. Of een Ibrahim.
Geen Jan, Piet of Klaas.

Was u maar Jan, Piet of Klaas geboren,
het zou zoveel makkelijker zijn.

Ik heb geen begrip
géén begrip
voor wie onrust zaait.
Of dood.
Of terreur.
Ik wil hem niet kennen.

Maar ik weet wèl
Lieve Ibrahim
dat ù
hem óók niet kan begrijpen.

Al zéker niet
nadat u vluchtte uit uw land
nadat uw zuster werd verkracht
en uw twee broers laf neergeschoten

en hier arriveert
bij ons
om te ontdekken
dat niemand u wil.


Het klinkt zwaar
Ik lijk "overdreven"
maar mijn hart bloedt
voor u
omdat IK
het béter heb dan u
en daar verder
niet veel aan doe.

Behalve u begrijpen
en
proberen
u dàt
te laten verstaan.



Ik mis u
Allen
Mensen die voorbij de haat durven te kijken.