maandag 24 april 2017

Opgeven staat niet in m'n woordenboek

Ik ben véél.
Vooràl lui, merk ik de laatste tijd.
Als ik wat specifieker moet zijn omtrent die "tijd"
dan zou ik zeggen
"jaren"

Dat is dus niet min.
Jaren lui zijn.

Nu ja. Het is wat het is en een mens moet één en ander leren aanvaarden. Of plaatsen.
of zo.

Maar waar komt dat vandaan, die luiheid?

Ik zou een boel theorieën kunnen ontwikkelen, maar ik hou het op het antwoord dat me het meest aan het hart lijkt te liggen.
Ontgoocheling. En gebrek aan fulfilment.

Het is niet mooi (tot zelfs lelijk) om te stellen dat ik het gevoel heb geen ènkel verschil meer te maken op dees aardkloot.
Of ik er bèn of niet, wèrk of niet, me ínzet of niet.... het maakt zo bijzonder weinig uit.
Ik kan niet anders dan me afvragen of mijn aanwezigheid nog wat ùitmaakt de dag van vandaag.

Er wàs een tijd dat ik dacht dat m'n inzet en oprechtheid, m'n soms pijnlijk maar steeds zeer dùidelijk standpunt, wat uitmaakte. Maar die tijd lijkt voorbij.
En dus stel ik me vragen.
Of mijn aanwezigheid er nog toe doet.

Jawèl.... er zullen een handvol familieleden en vrienden best wel triest zijn, mocht ik dit aards leven voor het eeuwige ruilen..... en dat ga ik niet dóen... maar de vraag blijft.

Voor zover ik wéét en begrijp, is er 1 gedachte die ons in wezen scheidt van een gevoelen van geluk. En dat is de idéé dat je ertoe doet.
En die idee ontbreekt momenteel.
al een tijdje, als ik perfect eerlijk moet zijn.

M'n zussen hebben mij niet nodig. M'n moeder misschien wèl... maar deel uitmakend van een offspring of  3, ben ik me er terdége van bewust dat de overige 2 nog wel wat zouden kunnen betekenen in mama's bestaan.
Vrienden zullen me wel een poosje missen, maar ook dàt gaat vrij vlotjes voorbij.

Versta me niet verkeerd. Ik hóef geen dagdagelijkse of onmiddellijke bevestiging van de betekenis van m'n bestaan. Maar af en toe het gevoel hebben dat m'n aanwezigheid een minimaal verschil maakt.... het zou in het slechtste geval een béétje deugd kunnen doen.

Goed.
Dat gezegd zijnde, wil ik met nadrukkelijke graagte preciseren dat ik niet - ik herhaal, NIET - vis achter complimentjes, hartjes onder de riem of bevestigingen van het belang van mijn bestaan.
Ik ben een single vrouw, die - helaas of gelukkiglijk - het grootste deel van haar leven in die toestand heeft doorgebracht en bijgevolg heeft geleerd hoe je je spiritueel hoofd boven water houdt zonder de noodzakelijke steun van anderen.
Dat neemt niet weg dat je met enige regelmaat gaat twijfelen aan jezelf, je reden van bestaan en - wanneer je door allerlei (ook professionele) omstandigheden in vraag wordt gesteld - je eigen competenties.

Het is dus die tijd van het jaar dat dees Olijf zich afvraagt wat de zin van alles nog is.
Vergis u niet.
Iedere dag verschijnt d'Olijf op het publiekelijk toneel met een glimlach van het éne tot het àndere oor. Alles is hunky dory als iemand me wat vraagt. Enneuh... mocht u zich afvragen of u m'n gemoedstoestand in vraag moet stellen, volgende keer dat u me ontmoet.... ik óefen mezelf in positieve affirmaties. Zij het op luie wijze. Maar mijn achterhoofd is zich bewust van de self fulfilling prophecy en blijft dus gematigd tot zeer alert.

Het neemt niet weg dat

  • je je best doet
  • het niet noodzakelijk geapprecieerd wordt
  • in hogere en lagere kringen
  • mensen zich inzetten om je verdacht te maken
  • je jezelf daardoor in vraag stelt
Los daarvan of in combinatie daarmee, vraagt een mens zich na 12 jaar sociale dienst af....
of het nog de moeite waard is. Zo'n (intuïtief gesproken) 10% mensen zien slagen terwijl de andere 90% na 1 tot 2 jaar welwillende begeleiding netjes weer in het oude patroon van profitariaat vervallen. Inclusief kritiek op de mensen die hen met allerlei lichaamsvochten (voor de slechte verstaander: bloed, zweet en tranen) hebben proberen ondersteunen, bijsturen, helpen.

Zo...
de conclusie luidt als volgt.
Uw Olijf is moe. 
nogal uitgeput. Ontgoocheld en "het" beu.
Excuses. Gemankeerde verantwoordelijkheden. Valse beschuldigingen. Blijven oppikken maar weinig betekenen.
Het weze gezegd. d'Olijf werd opgevoed met "je oogst wat je zaait"  en het lijkt er stilaan op dat
  • de boodschap niet overkwam
  • of d'Olijf iets verkeerds heeft gezaaid, al dan niet met de hulp (of tegenwerking) van anderen.
Hoe dan ook. Het wèrkt niet.
En het vréét aan me.

Al een jaar of 2 speel ik met de idee om eruit te stappen. En mezelf kennende, zal dat ook gebeuren.
Nu is het nog slechts een kwestie van dóen.
Met of zonder de hulp van de maatschappij die zowat iederéén ondersteunt, behalve de kinderloze alleenstaande huisjesafbetaler.

Olijf zoekt een uitweg. Hoe die uitweg eruit zal zien en óf die moreel te verantwoorden is, blijft nog de vraag.
Maar ik wèiger op te geven. Punt. Opgeven is geen optie.

2 opmerkingen:

  1. Dag Olijf

    Ik ken je niet, jij mij ook niet. Ik kwam per toeval op je blog.

    Wat je schrijft is herkenbaar. Gaat door merg en been.

    Ik moet je niet zeggen hoe je je leven moet lijden. Ik kan je geen tips geven, ik ben zelf soms ook zo slecht in het leven, lijkt het soms.

    Maar ik kan je wel zeggen hoe ik uit mijn put geklommen ben:
    Ik praat erover. Met mezelf in een dagboek. Met de wereld via mijn blog (dat doe jij ook al). Met mijn vrienden, altijd en overal waar ik er behoefte aan heb. Met mijn psycholoog, met iemand die ik niet ken gewoon op straat, gewoon omdat het kan. Ik toon me niet meer sterker dan ik ben, dat hoeft echt niet. De wereld heeft al krachtpatsers genoeg.

    Ik bedacht wat ik vroeger graag deed. Wandelen! Elke dag een uur of twee. Ik heb NOOIT zin. Maar dat is niet belangrijk. Het doen is belangrijk, de goesting komt ooit wel terug.

    Ik beloon mezelf, klop mezelf op de borst. ik besef van waar ik kwam. Dat ik recht gekrabbeld ben.

    Ik zie het leven terug mooi. Maar niet mooier dan wat het is. Ik probeer geen impact meer te hebben. Want daar draait het leven niet om.

    Ik heb sommige dingen opgegeven. Zoals leven voor de schijn voor de ander. Ik bedenk wat ík wil doen. En soms was dat de hele dag slapen. Maar ook fruit eten, sporten, een dwaze film zien, een boek lezen. Helemaal voor enkel mezelf.

    De gedachten om eruit te stappen zijn niet vreemd. Het zijn stemmetjes in je hoofd. Je moet er niet naar luisteren, je kan ook zoeken naar het stemmetje dat je eruit trekt. Het is hard. Het is doorbijten. Het kan zijn dat je moet breken met dingen waar je vroeger hard in geloofde. Maar het kan je zoveel moois brengen.

    Ik geloof alvast in jou. Dat je het kan!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Anne,

    ik begin alvast met je heel oprecht te danken voor je reactie, zelfs al komt m'n antwoord zeer laat.
    ik had je reactie al eerder gelezen maar omdat ik me op dat moment weer voldoende opgeladen voelde (ik moet eerlijk zijn), liet ik de boel maar weer de boel.

    ik ken jou ook (nog) niet, maar ik waardeer je steun meer dan je je kan voorstellen.

    vandaag heeft de kosmos (of voorzienigheid of hoe je dat ook noemt) zichzelf nog eens kenbaar gemaakt. Waardoor het er op gaat lijken dat ik bijna gedwongen word in een pauze.

    de details zijn onbelangrijk
    of misschien schrijf ik er nog wel eens over. Hier of op een privé-blogje dat je dan zou kunnen definiëren als een persoonlijk dagboek... de plaats waar een mens gedachten neerschrijft die niet noodzakelijk te verdedigen zijn voor een doorsnee-publiek.
    Dat maakt die gedachten overigens niet speciaal of extra duister... gewoon privé.

    Hiermee wil ik maar aangeven dat ik, zoals je zelf al schreef, wel dégelijk aan emotioneel downloaden doe.

    Enneuh.... maak je geen zorgen: mijn (O)lijf zal zichzelf nooit fysiek vernietigen. Geen terminale gedachten, met andere woorden.

    Vaak ben ik (te) cryptisch in wat ik schrijf, daarvan ben ik me méér dan bewust. Maar ik wil jou en eventuele andere bezoekers met graagte geruststellen: een geforceerd levenseinde behoort niet tot mijn plannen of wensen.

    Het gaat eerder om een andere levenswending. Een verandering van werk. Een uitstappen uit de dagelijkse sleur.
    En misschien moet ik daarvoor maar eens (opnieuw) een psych voor aanspreken. Geen slecht idee waarschijnlijk.

    Ik wil je vandaag gewoon bedanken voor je zeer warme reactie. Jij kent mij niet en ik jou niet. Soms komt de beste steun uit de meest onverwachte hoek.

    Zodra ik voel dat ik eraan toe ben, wil ik jou ook graag lezen. Vandaag hou ik het nog even bij navelstaren. Hopelijk begrijp je dat.

    Liefs.

    BeantwoordenVerwijderen