het beste na het slechtste

Theater en drama daar gelaten. Even vertalen wat ik mocht lezen onlangs.
En wat Olijf, zelfs toen ze een mini-olijfje was, als énige echte wens had.
Heeft.
Heeft.

"Ik wil dat hij voor me kiest wanneer alle mogelijkheden voor hem open liggen. Ik wil niet dat hij naar mij toe komt omdat ik het beste ben na het slechtste wat hij had kunnen meemaken. Ik wil niet het enige zijn wat hem rest, maar de enige die hij zou kiezen, ondanks alle andere."

my ugly face

Op FB wordt dit gedeeld.
Ik open  en lees.

Bij de foto schreef de originele poster (die ik niet ken): "Excuse me while I cry my eyes out. Read this... You'll be glad you did."
Zoiets vind ik er lichtjes óver. Crying your eyes out. Typically American.
Gewoon een traan wegpinken schijnt daar niet te lukken. Laat staan een krop in de keel krijgen. Of gewoon lichtjes warm worden vanbinnen.... je afvragend of dit ècht is.
Neen, ginds huilen ze hun ogen uit. Nja. Moeten ze maar doen

Dit neemt niet weg dat het me ontroerde. Ondanks m'n scepticisme.
En dat ik een drang voel om u deelgenoot te maken van m'n ontroering.

Nee nee
laat me eerlijk zijn. Bloot eerlijk. Uw Olijf is jaloers. Zo is dat.
Op mensen die andere mensen hebben. Geliefden. In hun eigen huis. En armen. En bed. En hart, laat ons het hart vooràl niet vergeten.
En als ik eerlijkheid tot een kunst wil verheffen, dan laat ik u bij deze weten dat een deel van de stilte van het laatste jaar - tenminste een deel maar laat me niet overdrijven... niet ALLES - te maken heeft met een stijgende ontevredenheid met mezelf, het universum en wat ik er "slechts" weet uit te halen. En dat is niet Gaarne Gezien Worden.
En dat (Oggòt....) vréét.

Maar eerlijk zijn is zelden Kunstig, dus ik schrijf niet alles.
Ook niet Hoe Veel het knaagt. Of Hoe Hard. Laat staan hoeveel Energie het vergt om iedere dag te blijven geloven dat de toekomst verrassingen inhoudt. Het liefst Aangename.

Nja.
Verrassingen zijn er best wel. Zoals de bloemist die me gratis bloemen meegeeft omdat hij morgen naar de veiling moet om een nieuwe lading te halen terwijl de oude nog niet verkocht is.
Of de vriendin die me haar man uitleent om als (dans)koppel naar de nieuwe Salsalessen te trekken.
Dat zijn leuke en aangename dingen.
En ik word daar blij van. Echt blij. Neem het van me aan.

Tot m'n enige echte wens in dit leven
of het niet uitkomen ervan
me af en toe in het gezicht slaat

en ik groen word
van jaloezie

en dit post.
Om u te zeggen
hoe Olijf
ECHT is.

Plat jaloers
en niet altijd blij.

dit was dus nieuwjaar

Er is alweer wat tijd over gegaan. Tussen het laatste schrijfsel en dit.
En veel interessants komt er niet uit m'n pen. M'n toetsenbord, klavier, keyboard....

Met enige schroom geef ik ook toe dat het lezen van andermans bedenksels er net zo hard onder lijdt.

Verlies van interesse? Veranderende tijden? Gewijzigde tijdsbesteding?
Ieder excuus is goed. Of net niet. Het maakt niet uit.
Stel vast, zonder vragen  of éérlijker: zonder antwoorden - , dat het anders is.
Het is
DUS
wat het is.

Of, zoals de Doe Maar-leden ooit lieten weten (wat sprong ik terug in de tijd deze week tijdens de DoeMaarDocu)
Dit is alles.
Echt wel.
Dit is alles.

Er vecht af en toe nog wel eens een woordje
om naar buiten te mogen. Het liefst met vriendjes. In een hele tekstballon, zeg maar.
Maar dat stel ik dan maar uit. Uit luiheid, ongeordendheid of onwil.

Ik zie ook - zó erg ontbreekt het me aan organisatie en overzicht - dat vandaag
m'n papà 3 jaar weg is.
Ik huil daar niet meer om. Althans, niet op de dag dat het gebeurde.
Al was het maar dat huilen omdat dat hóórt niet bij me past.
Andere dagen gebeurt het dan weer wèl. Omdat ik hem plots mis. Of omdat een kind op TV iets liefs zegt tegen z'n oma. Of omdat een hond een ontroerende blik werpt door m'n PC-scherm.
Ik huil om niets. En alles. En ook maar even, dus maak u vooral geen zorgen. Ik word een watje, méér is er niet aan. Er zal wel één of ander klotehormoon verantwoordelijk zijn.

Sommigen vinden me cryptisch. Ze hebben gelijk.
Ik doe het overal. Iets zeggen zonder te spréken. Of is het net andersom? Spreken zonder wat te zeggen?
Soms vraag ik me wel af wat dat te betekenen heeft. Een halve psych zou me wel weten te vertellen dat ik op die manier iedereen op een veilige afstand houd.
Kan zijn. Ik sluit het niet uit.

Misschien hield ik dààrom op met schrijven. Om inzicht te vermijden. In Olijf.

Hoe dan ook, maakt u zich geen zorgen. Het is OK. Alles is zéér OK. Maar het is ànders. Dat is alles.

intussen post ik graag mijn kleine bijdrage aan de wensenstroom die bij het Nieuwe Jaar hoort.
Papieren kaartjes met heuse postzegels doe ik al jàren niet meer. Tinternet daarentegen.......