hier stond wat. een magere poging tot verheven schrijven. een mislukte poging
het is weer verwijderd.
het komt hierop neer.
online EN offline.
d'Olijf vindt "het" al een poosje niet zo leuk meer.
en nu moet d'Olijf met heel dat nietleukgevind
naar buiten
een hele avond lang
van het ene jaar in het andere.
dat wordt tandenbijten
om naar buiten te gaan
maar ik weet
godzijdank
dat het - ééns buiten - weer wel leuk wordt.
gewoon doorbijten en de deur open doen.
en dààrom
of méde daarom
verscheen hier dit jaar zo weinig
dit neemt niet weg
dat ik u en mezelf een nieuw jaar toewens
dat minstens éven goed zal zijn als wat achter ons ligt
en als het effe kan: .... gewoon pàkken beter.
schrijven. Met interpunctie, regeleinde en alinea's.
Zelden gedacht dat een alinea me zó gelukkig kon maken.
Nu ja.... "hij" kàn weer
en dàt is voor een mens als Olijf
méér informatie dan wat in 1 avond kan verwerkt worden.
Dus stoppen we er weer even mee.
Och ja,
even de nieuwsgierigheid bevredigen (if nothing else)
zeuren over vriendschappen die niet alle dagen met gelijkmoedig enthousiasme worden benadrukt
maar jezelf uit een nieuwjaarswens verwijderen
mensen die nooit iemands belangrijkste zijn
en anderen die seriële kettingbelangrijksten worden
antwoorden plaatsen en ze even snel weer verwijderen
klagen en steunen over wat ons ontbreekt in tijden van crisis
en vrolijk òver verdronken of ongeschoolde of verkrachte, of ongeschoolde, eerst verkrachte en dan verdronken kinderen kijken .... ergens ànders op dees kloot
dat snap ik niet.
maar waarom cookies worden geplaatst
dat snap ik dan weer wèl.
Ik mag het er niet mee ééns zijn, maar snàppen......
dat moest ik enkele keren aanklikken op het moment dat ik iets op m'n eigen blog wilde plaatsen. Toen ik wilde INloggen eigenlijk. Via een andere browser dan deze, die ik normaal gezien gebruik, omdat de dagelijkse browser op dèze pc niet doet wat ik van hem verwacht, waardoor het als het ware noodzakelijk blijkt om andere paden te bewandelen dan de gewoonlijke om hetzelfde doel te bereiken. Maar op weg naar dat doel - vraag me niet waarom - is het "nodig" om een hindernissenparcours te doorlopen. Een parcours, bezaaid met cookie-warnings, vragen om scripthelpers te activeren (ik mag kiezen: ja of nee maar "nee" levert me noppes op, dus het wordt "ja" en niet zómaar "ja" maar een volmòndige, inclusief "onthoud dit antwoord" zodat ik het niet om de halve seconde opnieuw hoef te herhalen....), updates te installeren (tussen haakjes dezelfde opmerking als zonet) en browsers te heropstarten. Dit laatste moet ik zelf verzinnen want na m'n vele ja's mèt te onthouden antwoorden (browser, vraag me dit niet opnieuw aub), krijg ik een maagdelijk wit scherm..... dat ab-so-luut NIETS doet..... waardoor ik in m'n ongeduld m'n oorspronkelijk gevraagde url intik... de mijne.... die van MIJN blog, alwaar IK en IK ALLEEN (hoop ik) nieuwe posts kan plaatsen.... in de hoop - jewèl - een nieuwe post te kunnen plaatsen. Omdat er nog eens iets door m'n hoofd schoot. Dus cookie-beleid met uitleg waaròm er cookies worden gebruikt (I LOVE Cookies goddamnit!) en weet u wat? nu sta ik hier, zit ik hier, ben ik hier in HTML omdat het in huistuinenkeukenmodus niet lijkt te willen lukken hetgeen betekent dat harde pagina-einde's even niet bestaan en opgemaakte tekst verdwijnt en plaats ruimt voor één groot brok tekst, zonder denkpauzes (tenzij eindeloze rijen puntjes, streepjes en haakjes) waardoor de zin tot schrijven en delen me weer verlaat en ik me afvraag hoe ik dit medium nog gebruiken kan/wil. Maar wat ik zeggen wou vóór cookies mijn richting uitvlogen, is dat ik SNAP waarvoor die cookies dienen. Oef, tenminste dàt dan toch. Wat ik niet snapte.... daar wil ik het al lang niet meer over hebben. Het ging over "sommigen", die ik niet begrijp. Maar het blogprobleem lijkt me nu plotseling gróter en belangrijker...... Gek
Luc De Vos, leadzanger van Gorki wisselde dit aards bestaan in voor de eeuwige jachtvelden. Vorige week was dat.
Heel Vlaanderen in de rouw. RIPs vlogen ons rond de oren, zoals dat tegenwoordig pleegt te gaan.
Social Media zijn goed voor RIPs.
Goed voor allerlei andere kettingaangelegenheden trouwens, maar dat is een ander verhaal.
"de" Luc was nog niet goed en wel ter aarde besteld, of één van onze drie koninginnen vervoegde de rangen.
Hupla, alweer een resem sensitieven die bloemen gingen leggen aan de hekken van één van de diverse koninklijke paleizen. Een vrouw had het op TV zelfs over onze "plicht" om dankbaar te zijn voor wat de Koningi (lees: koningen/koninginnen) voor ons - plebs - hadden gedaan.
Vergeef me.... maar als ik een VERPLICHTING tot rouw of dankbaarheid moet voelen.... hoe oprecht is dat gevoelen dan ook alweer?
Nog los van het feit dat ik niet "geheel overtuigd" ben van het maatschappelijk nut van onze adelijken, zij het dat ze veel geld opbrengen voor de roddelbladen.
(nota: spellingchecker vindt dat ik adellijken met twee "ellen" moet schrijven, maar dan lijkt het me verdacht veel op adel-lijken ..... vindt u dat òòk bizar????)
Verder lijkt me dat ze ons bizar veel geld kosten in tijden als deze. En dat ze nog klagen ook, wanneer ze halfweg het jaar vaststellen dat ze met net geen miljoen euro "maar amper de eindjes aan elkaar weten te knopen".
Vergeef me dus wanneer ik er niet om rouw dat er een belangrijke post van onze nationale uitgavenstaat is verdwenen...
Zelf lig ik amper wakker van de Luc. Ik hield niet van zijn muziek en ik kende hem niet persoonlijk. Het schijnt een fantastische kerel te zijn geweest, maar ik kende hem niet, waardoor ik me niet geroepen voel om hem te RIPpen.
De oud-koningin en haar nabestaanden (rechtstreeks of schuin) kunnen me vierkant gestolen worden. Niet dat ze moeten sterven om bij te dragen aan de oplossing van een aantal problemen, maar hun verdwijning is geen punt van zorg voor mij, onnozele burger. Geen RIP en al zéker geen deelname aan de week verplichte nationale rouw.
Spijtig vond ik dan weer het nieuws dat Mango zijn concert afsloot met ... nja... doodgaan.
Een hartaanval zo ongeveer op het eind van zijn concert in Matera, Italy. Niet gek ver van zijn geboorteplaats blijkbaar.
Ik ga ervan uit dat hij het niet gepland had, maar goed, .... het gebeurde dus.
Hoe ik dit alles weet? Omdat ik dat spijtig genoeg vond om z'n achtergrond even snel te lezen. Omdat zijn stem en de weinige nummers die ik van hem ken (jaren '80, we worden oud) voldoende jeugdsentiment oprakelden om er even bij stil te staan.
Ik ga geen minuut minder slapen nu hij er niet meer is. Ik heb dat soort medeleven niet in me, het spijt me (of ook niet. ....wat moet me precies spijten?)
Het leven lijkt me al moeilijk en zwaar genoeg als we ons "gewoon" bezig houden met het betreuren van de mensen die we kénnen, zelfs al zijn ze niet Bekend met Groote B. Gewone familie, vrienden en kennissen die het hoekje om gaan, daar sta ik bij stil. Lang of kort, al naargelang m'n verwantschap. Dat overkwam me eerder en het zal allicht niet de laatste keer zijn.
Dààr steek ik (niet met plezier, maar zeer) bewust energie in. Iets zegt me dat dat voor ons allemaal ongeveer geldt.
Ik geef géén geld uit aan een stomme bloemekéé voor een koningin die geen ènkele betekenis heeft gehad in mijn leven of dat van mijn geliefden.
Géén RIP voor een zanger die misschien sympathiek was maar mijn muzikaal hart niet kon bekoren.
Ook geen grafrede voor Mango, die wèl enkele jaren de (muzikale achtergrond)dienst uitmaakte in mijn jeugd.
Wel een link naar een nummer
dat niet van hem is (auteur Nino Buonocore)
maar blijkbaar eerder dit jaar wel door hem geïnterpreteerd werd.
Mango's nummers uit de jaren '80 roeren me niet meer wegens te gekunsteld. Alles heeft z'n tijd en bestemming.
Dit nummer herinnert me aan de éne zanger, terwijl het wordt gezongen door de àndere. (Vocaal betere, mag je gerust stellen)
U hoeft er niet naar te luisteren.
U hoeft het ook niet mooi te vinden.
Ik hoop van harte dat u er geen slaap aan verliest.
En tòch.......
deel ik.
omdat deze blog
nog steeds de mijne is
En hier doe ik (niet veel meer, maar desalniettemin...) wat ik wil :-)
dat het anders was.
Dat wou ik.
Dat zou ik graag hebben.
Daar zou ik het graag over hebben.
Maar het daar over hebben, is niet leuk, niet fijn, niet luchtig.
En niet leeswaardig.
Dat ik zeur. Dat anderen zeuren.
Dat anderen zeuren over dingen waarover ik niet mocht zeuren. Omdat dat te zeurderig was. En ik daar niet moeilijk over moest doen.
Dat zeuren niet schrijfbaar is. En al zeker niet leesbaar.
Of wel leesbaar maar niet leeswààrdig.
Dat zei ik al. Niet leeswaardig.
Eén en ander blijft dus gewoon waar het zit. Binnen. In huis. In het hoofd. In het lijf.
Waar weinigen nog binnen komen, kunnen, mogen.
Dit is het stadium van wintersluiting. Hopelijk slechts tijdelijk.
Wie dit leest en niet weet wie ik ben: NEEN, ik ben NIET depressief. NEEN, er zit geen poging van welke aard dan ook aan te komen.
De SchrijfOlijf is gewoon oud(er) geworden en heeft minder om over te juichen. De spiegel liegt niet. Een heleboel mensen liegen zelfs niet. Doen zelfs niet de moeite, in de naam van oprechtheid. Dat is éérlijk maar NIET fijn.
En ik ben niet gek. Ik heb ook ogen in m'n hoofd.
Er is een leeftijd waarop je begint te verdwijnen. Dat schijnt zo te zijn. Gek genoeg .... dacht ik nooit zò vroeg die meet te halen.
dat het anders was. Dat wou ik graag.
Maar het is wat het is en dit is het.
