Pandaland

het dier, niet de auto.

Ik ben gek op de auto maar heb hem (nog) niet.
Op het dier zou ik in wezen ook gek zijn, ware het niet dat het bijzonder uitheems is.

Apenland nummer twee = Pandaland. Een voorschoot groot
.... - niet onbelangrijk intermezzo voor de NL: voorschoot is een schort die je voorbindt, voor je schoot (niet in de zin van een verleden tijd van schieten maar de schoot als onderdeel van je lichaam, het deel van je moeder waar je op bijna Bijbelse wijze uit voortkwam) - 
een speek groot dus
... - speken is spuchelen is spugen ... is vooral, als het allemaal wat meevalt, redelijk klein, waarmee de omvang van het land hopelijk op licht metaforische maar vooral voldoende adequate wijze omschreven is -
het land der Belgen waar Panda's naar worden overgevlogen
en later Chinese hoogwaardigheidsbekleders, ook vliegend
en beide zwaar gefinancierd door één of andere overheid
die later zijn centen gaat halen waar die het best te vinden zijn
..; jawel....

Dat land, dat wèl betalingen online toestaat met kredietkaarten van alle oorsprongen (kan een oorsprong meervoudig?.... hmmmmm.....), laat een boel andere wantoestanden óók toe.
We gaan er (nog) niet aan falliet, zoals het zuiden pleegt te doen
maar het lijkt evengoed nergens op.
Ons land heeft dan weer het geluk dat de meeste onderdanen even mak zijn als Olijf. Klagen vanuit de zetel maar niet naar buiten komen om er goed boos over te worden.

Regerende instanties die hun gelederen in een eerste stap maar vooral met veel tamtam afslanken
om daarna met opvallend minder tamtam de overblijvende leden een fikse opslag te geven.
Dat is iets waar de gemiddelde Griek waarschijnlijk een kleine massa-optocht voor organiseert.
De Belg niet. Die palavert in zijn woonkamer. Of post iets op Facebook.

U hoort mij  niet hàrder zijn voor de Gemiddelde Belg dan ik voor mezelf ben. Toch even duidelijk wezen. Ik vind mijn zetel óók te comfortabel om eruit te komen. De occasionele gesprekspartner op het werk of in de naastenkring is voor mij al méér dan publiek genoeg om m'n eigenste maatschappelijke verbeteringen aan te verkondigen.

Afijn. In Pandaland zijn er ook problemen. Andere problemen maar desalniettemin: problemen.
Grote, kleine, oplosbare, schandalige, onbegrijpelijke, publieke en geheime.
En onnozele.
Zoals deze. De gemiddelde mortaliteit van onze digiboxen.
Of ook: hoe creëer ik eerst verplichte afhankelijkheid en hoe spring ik daar een handvol jaren later mee om?

Apenland

een maand of zes ben ik "gerust" geweest.
Ik laadde het ding op met voldoende krediet voor grosso modo dat aantal maanden.
Ik hàd gehoopt vóór die tijd nog eens binnen te springen, di fare un salto, maar het kwam er niet van en ik treurde er - eerlijk gezegd - niet om (of hoe een mens kan veranderen....).

De zes maanden verstreken
en het krediet deed dat ook.
Zes maanden hoefde ik me niet druk te maken. Me niet op te winden. Vrij en blij de wijde wereld in (nou ja.... mijn huis, mijn dorp en mijn werkplek.... maar het was wèl vrij en blij)

En toen... naderde het moment van "punt 0" als in "punt NUL". Géén krediet meer.
Erg is dat niet want ik gebruikte m'n krediet niet. Het geld was uitgegeven in de hoop het gekozen (voordelig) abonnement van vorig jaar niet te verliezen.
Een Olijf doet dat dus door maanden abo te betalen voor een service die niet gebruikt wordt.... en op het eind van de maand sowieso weer op NUL wordt gezet...

(ik zoek even de logica van m'n handelswijze, slaag er niet in deze te vinden en ga onverstoord verder met m'n bizar betoog)


Op punt NUL schiet Olijf in actie. Dan moet er wat bijgetankt worden. Opgeladen. La grande Ricarica.

Er zijn pakweg zes maanden verstreken, denkt ze hoopvol. Wellicht is de technologie erop vooruit gegaan. Wellicht... stel je voor.... kan ik de oplaadbeurt wel.... durf ik het te hopen? ....
O
N
L
I
N
E
doen....

Ze probeert. Met de ene kredietkaart. Met de andere. Met PayPal.
Telkens lijkt het er héél even op dat het gaat lukken. En dan volgt de boodschap dat het niet is gelukt.


Ze moet het weer proberen met mensen die in het land wonen en zo vriendelijk willen zijn langs een krantenwinkel te lopen om een herlaadbeurt te kopen. Het liefst met een machientje dat de krantenwinkelman heeft en dat de "moderne" vervanging van de herlaadkaart moest voorstellen. Maar de machientjes, zo hoort ze, geraken in onbruik. "Ze" (de krantenwinkels) doen de machientjes stilaan weg. Waarom weet de Olijf nog niet maar de reden is bijzaak (hoewel ze het wel graag wil weten. Online herladen zal één van de grote boosdoeners zijn, denkt ze bitter, terwijl ze haar vijfde mislukte online herlaadpoging doet)

Zelfs het opladen via vrienden en familie in het buitenland wordt dus stilaan moeilijker en moeilijker. En dat is dus NIET omdat iemand minder bereidwillig zou zijn om zijn zuurverdiende centjes voor te schieten. Neen. Dat is omdat de algemeen praktische organisatie van het land in kwestie erop gericht is het de burger zo moeilijk en onaangenaam mogelijk te maken. En dat....
is het land waar zij binnenkort heen gaat. Zes maanden nog wel.

Nou ja...
de ricarica ter plaatse zal wellicht nog lukken....

epilogje

Blijkt dat online betalen met betaalmiddelen als kredietkaart en PayPal enkel kan als je in het land van de SIMkaart woont....  
Sla me nu dood.... or just slap me with a half dead chicken... is de bedoeling van online betalen en gebruik van kredietkaarten (en hun garantie op ontvangst van de beloofde gelden) niet de hoeksteen van internationaal online-ondernemerschap? Rijven deze praktijken dan werkelijk ZO VEEL geld binnen, dat de Italiaanse doorsnee-onderneming het zich kan permitteren om kredietkaarten van "non residenti" te .... weigeren???

Het is een apenland.
En zelfs de migrerende Italiaan, die zich voor bepaalde of onbepaalde tijd in het buitenland bevindt, zal zich daarvan bewust worden. Want ook hij zal plots geconfronteerd worden met het nodig hebben van een VASTE lijn om zijn simmetje te herladen.

Tweeduizendveertien. Ik wil het maar even gezegd hebben.....