Van de andere kant

Heel vreemd.... wanneer ik m'n ochtend FB-check doe.
Wie schreef wat sinds ik gisteren het bed opzocht?

Eén nieuwigheid.
Van overleden vriendin.
Ik schrik......

De familie had - zeer terecht - het overlijdensbericht op vriendin's profiel geplaatst.
Op die manier - de toepassingen van FB blijven nog steeds verbazen- bereik je een boel mensen die haar kenden, zelfs de degenen waarvan je als dochter/zoon/ouder niet noodzakelijk op de hoogte was.

Gisteravond, zoekend naar telefoonnummers van een aantal salsavrienden waarvan ik "wist" dat ze er speciale appreciatie voor had (appreciatie, vriendschap, plezier..... in een clubwereldje kan je het vaak best goed met elkaar vinden zonder elkaars voordeur plat te lopen...), doorzocht ik oude mails.
Het "doet" heel bizar als je dan vrolijke gevatheden leest van een vriendin.... die er nu niet meer is. Omdat ze zich al een poos niet meer zo vrolijk voelde. En daarin een beetje met rust wou gelaten worden. Hetgeen ik respecteerde. En waarvan ik nu denk "Had ik toch meer moeten aandringen?"... maar dan zou ze zich geteisterd hebben gevoeld... en dat wil je niet doen met iemand die zich zwak voelt...

Dilemma's.
En moeilijk te voorkomen.
Voor zover voorkomen wenselijk is.
Want hoe triest het ook is.... persoonlijk geloof ik er niet echt in om iemand met alle geweld in dit leven te houden als hij/zij dat werkelijk niet meer wil. Als alles te zwaar en te zwart lijkt om het leven nog aan te kunnen.

Het gaat hier niet om mij. Het gaat om haar. En dat ze met rust wou gelaten worden. En dat ze die rust heel drastisch en plots zèlf opzocht.

Ik zal haar uitbundge lach missen. En haar ongegeneerd plezier maken.
Haar naam zet ik hier niet. Ook geen foto van haar. Want u weet.... ik plaats geen foto's zonder toestemming... en die van haar kan ik nooit meer vragen.

Lieve meid, ik zie je graag. Blij dat we bij leven en welzijn niet nalieten om dat ook wèrkelijk aan elkaar te zeggen.