bijna 2 jaar sinds laatste post.
Deze
gaat op geen enkele manier opzienbarend, lang, verkwikkend .... zijn.
Blogs zijn sóóóóóó 2010.....
Hoe dan ook.
Delend voor mezelf.
Vader dood sinds januari 2011.
Moeder dood sinsd october 2020 (néé, géén corona-dode maar het had er nèt zo goed eentje kunnen zijn)
Onstslagen in januari 2021. Bloemen noch kransen. Het was wat nodig was en ik kan een dik jaar verder.
Jezelf in midden vaccinatieperiode klaarmaken om nòg maar eens een tijd te verdwijnen naar het vaderland
en vaststellen dat 1 van de zusters, die zèlf enigszins gesteld is op persoonlijke aandacht, het laatste contact voor het volgend half jaar reduceert tot een "maak het snel, mijn agenda is in de war, ik weet niet wat ik doe maar ik heb géén echte tijd voor jou".....
Ik ben, blijf en word steeds méér een identiteit die zich afvraagt wat de zin is van het persoonlijk bestaan op deze aardkloot. Zonder kinderen, zonder werk (op dit moment) en zonder veel meer dan een tweetal vriendinnen die er door dik en dun bij blijven.... blijft de vraag zich af en toe aandienen.
Als 1 van de 2 zusters niet méér dan 10-15 minuten te spenderen heeft om post, toegang tot het huis en gebruik van sleutels te overlopen....
wat is dan mijn bestaansreden?
Ik verlang niet naar bittere gedachten, maar af en toe schiet er nog eens eentje door m'n hoofd.
Genoteerd.
