Faecalische materie dóet blijkbaar wat met me.
Dat merk ik. Geheel toevallig.
De laatste keer dat ik wat postte, had ik m'n moeder bezocht. Bij nacht en ontij en.... onfrisse geuren.
Om één of andere reden voelde ik me genoopt om daar nadien wat over te schrijven.
Maanden lang liet ik de zaak voor wat ze was. Ongemoeid dus.
En zie....
Vanavond keer ik terug.
En raad eens.
Nee.. Ècht.
Rààd eens.
Ik keer terug op een avond....
nà
het herhalen van wat ik vorige keer heb gedaan.
Ongewenste Obstructies Verwijderen.
Op de knieën. In het (inmiddels half-) donker.
Special Touch (voor de liefhebbers): in de sneeuw.
Niemand zit te wachten op een nieuw relaas van geuren en kleuren, ik ben me ervan bewust.
Net zo min voel ik me geroepen om het zaakje nòg een keer te omschrijven. Een goed verstaander kan er zich het nodige bij voorstellen.
Wat me nù bezig houdt, is het verband tussen stinkende putten ruimen en de nood voelen om het blog erop na te slaan. En vervolgens een aanvulling te plaatsen.
Hmm.....
Leutig nieuws:
het probleem van de verspringende accenten heeft zichzelf opgelost (juijjjjj!).
Een deeltje van mezelf hoopt dat de uitlaatproblemen van m'n teergeliefde mutti zichzelf óók (permanent) zouden (blijven) oplossen.
En daarmee sluit ik af.
Met de vaststelling dat dit blog i-dé-ààl is om na te gaan hoe lang ik plusminusongeveerbijbenadering heb vóór ik alwéér op de knieën zal gaan voor dezelfde klus.
Eén troost. Het zal NIET donker zijn, volgende keer.
Olé
