Heel kort.
dat spelling niet meer belangrijk is en daarbovenop een taalfascist daar niets meer op mag zeggen, is geen nieuws meer.
Dt-fouten horen genegeerd te worden wegens te moeilijk.
Jou en Jouw onderling verwisselen is ook al eeuwen (lijkt het) meer dan toelaatbaar.
Dus leest een mens vlotjes over alle mogelijke schrijffouten heen en zwijgt als vermoord.
Vandaag een nieuwigheid.
Post.
Kleinkinderen opgenoemd volgens leefdheid.
Voilà.
dat is het volgende stadium. Of hoor ik stadion te zeggen? Maakt het wat uit?
Belachelijk.
Maar ik lees het, erger me en zeg niets.
Dat we elkaar blijven begrijpen, is het belangrijkste.
Ik wilde het even kwijt.
En daarmee heb ik nog eens wat geschreven.
donderdag 15 november 2018
vrijdag 9 februari 2018
Het Drek-Effect
Faecalische materie dóet blijkbaar wat met me.
Dat merk ik. Geheel toevallig.
De laatste keer dat ik wat postte, had ik m'n moeder bezocht. Bij nacht en ontij en.... onfrisse geuren.
Om één of andere reden voelde ik me genoopt om daar nadien wat over te schrijven.
Maanden lang liet ik de zaak voor wat ze was. Ongemoeid dus.
En zie....
Vanavond keer ik terug.
En raad eens.
Nee.. Ècht.
Rààd eens.
Ik keer terug op een avond....
nà
het herhalen van wat ik vorige keer heb gedaan.
Ongewenste Obstructies Verwijderen.
Op de knieën. In het (inmiddels half-) donker.
Special Touch (voor de liefhebbers): in de sneeuw.
Niemand zit te wachten op een nieuw relaas van geuren en kleuren, ik ben me ervan bewust.
Net zo min voel ik me geroepen om het zaakje nòg een keer te omschrijven. Een goed verstaander kan er zich het nodige bij voorstellen.
Wat me nù bezig houdt, is het verband tussen stinkende putten ruimen en de nood voelen om het blog erop na te slaan. En vervolgens een aanvulling te plaatsen.
Hmm.....
Leutig nieuws:
het probleem van de verspringende accenten heeft zichzelf opgelost (juijjjjj!).
Een deeltje van mezelf hoopt dat de uitlaatproblemen van m'n teergeliefde mutti zichzelf óók (permanent) zouden (blijven) oplossen.
En daarmee sluit ik af.
Met de vaststelling dat dit blog i-dé-ààl is om na te gaan hoe lang ik plusminusongeveerbijbenadering heb vóór ik alwéér op de knieën zal gaan voor dezelfde klus.
Eén troost. Het zal NIET donker zijn, volgende keer.
Olé
Dat merk ik. Geheel toevallig.
De laatste keer dat ik wat postte, had ik m'n moeder bezocht. Bij nacht en ontij en.... onfrisse geuren.
Om één of andere reden voelde ik me genoopt om daar nadien wat over te schrijven.
Maanden lang liet ik de zaak voor wat ze was. Ongemoeid dus.
En zie....
Vanavond keer ik terug.
En raad eens.
Nee.. Ècht.
Rààd eens.
Ik keer terug op een avond....
nà
het herhalen van wat ik vorige keer heb gedaan.
Ongewenste Obstructies Verwijderen.
Op de knieën. In het (inmiddels half-) donker.
Special Touch (voor de liefhebbers): in de sneeuw.
Niemand zit te wachten op een nieuw relaas van geuren en kleuren, ik ben me ervan bewust.
Net zo min voel ik me geroepen om het zaakje nòg een keer te omschrijven. Een goed verstaander kan er zich het nodige bij voorstellen.
Wat me nù bezig houdt, is het verband tussen stinkende putten ruimen en de nood voelen om het blog erop na te slaan. En vervolgens een aanvulling te plaatsen.
Hmm.....
Leutig nieuws:
het probleem van de verspringende accenten heeft zichzelf opgelost (juijjjjj!).
Een deeltje van mezelf hoopt dat de uitlaatproblemen van m'n teergeliefde mutti zichzelf óók (permanent) zouden (blijven) oplossen.
En daarmee sluit ik af.
Met de vaststelling dat dit blog i-dé-ààl is om na te gaan hoe lang ik plusminusongeveerbijbenadering heb vóór ik alwéér op de knieën zal gaan voor dezelfde klus.
Eén troost. Het zal NIET donker zijn, volgende keer.
Olé
Abonneren op:
Posts (Atom)