Ik dacht vanochtend nog
"wat is het lang geleden dat ik nog eens wat schrééf".
Eén en ander werd ingegeven door gebeurtenissen die geheel buiten mezelf liggen.
Ils' Blog, bievoorbeeld, die enkele dagen geleden 9 kaarsjes uitblies.
Ongeveer even veel (op enkele dagen of weken na) als onze vriendschap, die kort voordien was geboren. En waardoor ik - na alle enthousiasme van Ils - óók besloot dat bloggen voor mij wel eens een deugddoende bezigheid zou kunnen worden.
En dat wèrd het ook, enkele jaren lang.
Om dingen van me af te schrijven, waarvan ik vond dat ze me tormenteerden.
Dingen, waarvan ik nù - zovele jaren later - kan zeggen dat ze me nièt tormenteerden. Ik geselde mezèlf op alle mogelijke manieren en zocht tegelijkertijd pleisters voor wonden die ik gehéél op eigen houtje had toegebracht.
Akkoord... met hulp van een/enkele bondgeno(o)t(en) maar bon... in de grond kan niets groeien als je geen zaadje plant.
Beslis om me te begrijpen of niet... het doet er niet zo gek veel (meer) toe.
Dankzij al dat geblog - lees "onrechtstreeks dankzij Ils" - leerde ik nòg een handjevol mensen kennen. Allemaal bloggers. Want dat was In. Bloggen. Je hàd wat en je schreef dat neer.
Facebook stond toen nog in de kinderschoenen. Nu ja... in mijn wereld dan. In 2008-2009 bestònd FB natuurlijk al een poos, maar ik had me daar niet mee beziggehouden.
Ent toen ik het ging gebruiken, diende het nog grotendeels voor het fotograferen van gewèldige maaltijden/restaurantbezoeken en aanverwanten.
Vandaag de dag, zowat een dik jaar nadat ik tijdens een opleiding "Hoe gebruik ik Social Media op z'n best voor het promoten van m'n Bedrijf (en het is geeneens het Mijne)" leerde dat FB op sterven na dood is, merk ik dat de meeste van mijn Vriendjes het fotograferen en posten van hun favoriete maaltijd/drank van de dag opgegeven hebben. Vandaag zie ik vooral nog reclame passeren en suggesties voor websites/seminars/opleidingen die onmiskenbaar zijn ingegeven door mijn eerder surfgedrag.
Maar goed... ik wijk alweer af.
Een bezigheid die ik, ondanks m'n afwezigheid op Blogs Allerlei, blijkbaar nog niet heb afgeleerd.
Waar had ik het ook alweer over?
Ach ja... ik realiseerde me dat ik al zo lang niet had geschreven. En liet me leiden door allerlei omstandigheden buiten mezelf.
Er is veel tijd verstreken.
Ils dus. Die leerde ik kennen.
En na haar Lehti. Oók een blogster.
Beiden zijn nog steeds zeer tot normaal actief in het BlogUniversum.
Ik bewonder hen daar zéér om. Zij beginnen ergens aan en gaan ermee dóór.
Zonder hierover zielig te willen doen (ècht niet), moet ik constateren dat ik het Bloggen op dezelfde manier heb benaderd als zowat alle andere activiteiten in m'n leven... met extreem laid backness. Komt het dan komt het. En komt het niet... nja... dan maar niet.
Dit gezegd zijnde, heb ik het gemist. En ook niet.
Zelfs het vòlgen van m'n medeblogsters liet ik voor wat het was (en ik zou liegen als ik zei dat ik vanaf vandaag een plotse ommekeer beloof... ik ben lui, maar dat wist de lezer van dit blog al lang, dus ik verras u niet).
De laatste jaren liet ik steeds minder van en over mezelf horen en dat heeft meer dan één reden.
Zonder zielig te willen klinken: de ouderdom en het (vals of echt?) besef dat ik er niet meer toe (denk te) doe(n).
Of een groeiend ongenoegen, om allerlei redenen, dat enkel kon leiden tot zwartgallige ontboezemingen waarvan ik u niet deelachtig wenste te maken.
Vanalles dus.
Luiheid, een "eigenschap" waarover ik het al meer dan eens had.
Een bizarre vaststelling op m'n computer(s): het feit dat ik geen ´´ó's en ``ò's meer kan typen zonder dat het accent zich tweemaal manifesteert v´´ó´´ór de letter zèlf (zoals u ziet... hoop ik). En "dus" mijn alwéér terugkerende luiheid om die ongewenste losse accentjes te verwijderen. Pijltje links, backspace backspace en dat tweemaal....
De trouwe en/of oude lezer wéét dat ik een fervent aanhanger ben van accentjes om de intonatie in m'n zin duidelijk te maken en zal - bijgevolg - begrijpen dat al dat terugkeren in een zin een tijdrovende bezigheid wordt in mijn wereld.
Nu ja. Gedoe dus.
Er is wat gebeurd in al die stille jaren. Niets wereldschokkends. Of niet schokkend genoeg om er een tekst aan te wijden.
Maar Ils' Blog verjaarde. En ik hoorde haar.
En ik zou Lethi morgen bezoeken maar ze had een boo-boo gedaan. Waardoor ik haar even telefoneerde en we samen de Malchance in het gezicht uitlachten.
Zij had vandaag een ongelukkige fout gemaakt, die hopelijk door haar ouders kan worden rechtgezet en ik stond op het punt een foutje van mijn moeder te gaan oplossen.
Lethi's verhaal doe ik niet. Die eer laat ik aan hààr. Maar het heeft te maken met Tegenwoordigheid van Geest (ziet u? Vroeg of laat kòm ik wel tot de kern van de zaak!)
Ook van mij werd vandaag Tegenwoordigheid van Geest verlangd. Vooràl net nà het werk. Nog op wèg van het werk naar huis, zelfs.
De mama. Zo héét dat in mijn contreien. DE mama. Er is er maar één, ziet u. Mama. De mijne. DE mama dus.
Op weg van werk naar huis rinkelde de telefoon.
Geen nood. Sinds kort ben ik de trotse bezitster van handenvrij bellen. Wat is dat leuk.
Tot de boodschap luid en duidelijk doorkomt.
Mama in paniek. Huilerige stem. Ze heeft een probleem. Van Sanitaire aard.
De WC-pot trèkt het niet meer.
Alwéér niet meer. Voor de zoveelste keer.
En ze weet niet wat doen. Behalve mij bellen.
Nu ja... ook dàt is gehéél m'n eigen schuld.
Laatst - ik schat grofweg zo'n maand geleden - werd er een professional bijgehaald. Om de boel te onstoppen. En hij deed dat. In zo'n kwartiertje tijd. Rekening: 150 euri. Plus 80 euri omdat we voor alle zekerheid "de zaak" met een camera hadden bekeken.
Reden voor de cinematografische escapade? Hij was zo'n zes maanden eerder óók al langsgeweest voor hetzelfde probleem en voor dezelfde prijs.
A rato van 300 euri per jaar voor een verstopte WC-pot wilde ik wel eens met m'n eigen ogen zien of er een fundamenteel probleem moest worden opgelost.
Vijf minuten en 80 euri later bleek dat er geen fundamenten moesten worden weggewerkt. Tenzij een discreter gebruik van toiletpapier. Maar dat wilde De Mama niet horen.
De details van de conversatie bespaar ik u maar ik fastforward u wèl naar vanavond.
Hetzelfde probleem, alwéér, na een maandje vrije doorgang.
Gezien de considerabele kost van een kwartiertje waterspuiten (met de rioolrat "dus", Lehti :) ) had ik m'n moeder laatst op het hart gedrukt dat ze éérst mij moest contacteren. Ik wilde wel eens zien of ik dit euvel niet zèlf kon oplossen.
....
Hetgeen vanavond dus gebeurde.
BLIJ was ik
omdat moeder het zich had herinnerd. Dat ze niet meteen naar de BeerputMan moest bellen.
Minder blij
omdat ik - nog bekomend van de werkdag - vooruitzicht had op BeerputActiviteiten vóór het avondmaal. In het Donker. Met een zaklamp en wat andere attributen. Op m'n ukkie. En m'n knieën.
Er is één en ander ..... euh.... naar boven gekomen. Inzichten vooral. De rest hoeft u niet te weten.
Maar wat die Tegenwoordigheid betreft....Hier komt ie.
Dat ik nog Helder genoeg was
om nà m'n rit van het werk
en vóór het bezoek aan De Mama
m'n normale-mensen-kleren in te wisselen voor ik-heb-een-klusje-te-doen-plunje.
Inclusief rubber handschoenen en oude schoenen.
Waardoor ik - toen ik weer thuis kwam (yup, het probleem is tijdelijk opgelost) -
in stinkende kledij
maar met een bizar gevoel van voldoening
besliste
dat een blogje vanavond
voorrang had op eten.
Maar nu
Nu heb ik honger.
En gaan de kleren uit
en het kookfornuis aan.
Of de ijskast open....
Ik zie wel.
Feit is
dat ik nog es wat schreef
En dat het onbelangrijk genoeg was om er niet zwartgallig over te doen :)
