...
het is geleden van vorig jaar.
Juni, om precies te zijn.
Dat ik niets meer schreef.
De redenen zijn intussen gekend.
Zwijgen als je (lees: ik) niets goeds te zeggen hebt.
en
....
nja....
heel erg veel goeds vàlt er gewoon niets te zeggen.
Jawèl,
ik reis.
Jawèl,
ik heb vrienden
Jawèl,
ik hèb het goed....
zéér goed, als ik eerlijk zijn wil.
en toch
...
Op één of andere
very twisted way
blijft
"iets"
me ontbreken
het heeft wat te maken met
onvervulde wensen
kansen
mogelijkheden
gemiste
- wat zo mooi heet -
missed opportunities
hééft u dat soms?
gemiste kansen?
dingen waar je spijt over hebt?
zaken die je niet àf kreeg?
Hoe lost ù die op?
Het interesseert me.
Zómaar.
Of misschien omdat ik hoop wat te leren van anderen.
Hoe ouder (wijzer..... ?) je wordt
hoe meer je beseft
dat je (zo goed als) niets weet
En dus
OUDER word ik zeker
Wijzer, ... blijft een vraag
Persoonlijk
vrees ik
dat ik
dichtbij
een zogenaamd Turning Point
sta
ergens tussen
weten dat er wat méér is
en niet beseffen
dat er wat méér is
of
nu ja
....
ànderen
die het béter weten
dan ikzelf.
Wat er ook van zij
ik
Uw Olijf
staat èrgens
maar ook nèrgens
Op intussen éénenvijftigjarige leeftijd (zó... nu wéét u het)
en de vraag is,
steeds weer opnieuw
(en dat is de reden waarom er zo biezónder weinig verschijnt.. think about it)
of het de moeite is
om iets te schrijven.
Bétere
en meer begenàdigde schrijvers
doen het
Waarschijnlijk en vermoedelijk
iedere gòdgandse dag
dus
tja
Ik vraag me af
(vaker dan u zich realiseert)
of
SCHRIJVEN
(inderdaad)
nog zín heeft.
en méér
wilde ik
in feite
(in héél feite)
niet
Écht
weten
