Ik was bijna 6 maand weg. En liet niets weten.
Niet dat er niets te vertellen viel.... zwijgen was gewoon gemakkelijker dan spreken.
Deze namiddag wordt het weer slechter, samen met mijn humeur. En ik kom bijna terug.
Vandaar......
(frutraties van een Olijf die inkopen gaat doen voor zichzelf en haar zusters, profiterend van het feit dat ze voor het eerst in jaren met de auto de volle 2000 kilometers heeft gereden en daarom kan terugkeren met flessen die een inhoud hebben die de 100ml ruim overschrijdt en kilo's vèr en vèr boven de toestane tien......-
frustramail aan de zussen...
gaat ne mens ne keer boodschapkes doen
geeft ne mens een cijfer uit dat in de drie cijfers zit en hoe dan ook een meervoud van 100.
controleert ne mens voor alle zekerheid het kassaticket AAN DE KASSA na afrekening omdat het niet den eerste keer is (hier EN thuis) dat er wat is misgelopen met het scannen.
Voor alle duide- en eerlijkheid.... als ze te weinig hebben afgerekend, zwijg ik in alle talen. ze moeten maar opletten.
Maar als ze teveel hebben aangerekend, zeg ik het. Vriendelijk maar kordaat. Ze moeten maar opletten, vind ik :-)
(ik besef dat deze praktijk open staat voor discussie en schandpaalactie. Laat u gaan. Er is weinig wat me nog raakt op dit punt na zes maanden gooien met wisselgeld en kassaticketjes (hopelijk ooit voer voor een ander postje))
dus ik controlleer mijn ticket
en zie
op het totaal van 240 e passa euri
dat er een pakske koffie teveel is aangerekend. 2,28 euri. Da's een belachelijk getal, in het greater scheme of things, maar een pakske =koffie is een pakske koffie. Dat ik betaald heb maar niet genomen.
dus ik wacht mijn beurt af. Twee mensen na mij, ieder met een belachelijk kleine hoeveelheid goederen (althans in vergelijking met wat ik bij had) waag ik mijn kans. Zeg met iets waarvan ik denk/vermoed/vurig hoop dat het een vriendelijke gelaatsuitdrukking is, dat er een pakske koffie is aangerekend dat ik niet genomen heb.
Hoe ze dat moet zien? vraagt ze. '(ze is nochtans een serieus uitziende vrouw van een leeftijd die zelfs boven de mijne ligt, iets wat zou moeten wijzen op een zeker niveau van levenswijsheid en/of sociaal aanvaardbaar gedrag).
Dat ik nog niet naar buiten ben geweest, zeg ik. En dat ik alle pakskes koffie sowieso in één zak had gestoken.
Waarna ik alle pakskes koffie weer uitpak en tentoonstel. Nog steeds vriendelijk en eigenlijk al lang niet meer kordaat.
ze kijkt en telt en telt en kijkt en ziet....dat er een pakske teveel is aangerekend.
Gaat er dan eentje bijhalen, zegt ze. Ge gebruikt dat toch zò op, zegt ze.
Dat ik dat toch een beetje een rare praktijk vind, antwoord ik verbouwereerd. Omdat ik dat pakske niet echt nodig had. (ik zeg niet dat ik boodschappen doe voor drie huisgezinnen, dat zijn haar zakes niet namelijk)
Jamaarja, dat zij geen teruggaves kan doen!
en ze neemt de volgende klant erbij. En de volgende.
En ik sta nog steeds te kijken met mijn pakskes koffie en kassaticket van 240 e passa euri in de hand.
En ze kijkt naar mij.
Awel? Da'k mijn pakske koffie mocht gaan halen.
Dat ik dat een gekke praktijk vind, herhaal ik, dat zij in mijn plaats bepaalt in welk mum van tijd ik die koffie opgebruikt heb. En al minstens even gek dat ze me dat niet kan terugbetalen.
Dat het al goed is, antwoordt ze geïrriteerd. Ik zal het zelf uit mijne zak terugbetalen, laat ze luid weten zodat ook de andere klanten het kunnen horen.
Dat ik dat niet wil, replikeer ik. Dat zij geld uit hare zak moet halen voor iets wat ze niet gekocht heeft.
En terwijl ze me achterna roept dat ze het wel regelt, laat ik mijn kar vol 240 e passa euri aan goederen aan haar kassa staan. Aan de kant waar eender wie ermee kan gaan lopen. En ik ga een pakske koffie halen waarvan de kassierster in mijn plaats beslist heeft dat ik het in géén tijd zal opgebruikt hebben.
En zo worden klanten behandeld in dit deel van Europa. Dikke klant of kleine klant. Het maakt niet uit.
Ik breng duidelijk het slechtste boven in mensen.
Dat gezegd zijnde
heb ik alles wat ik hebben moest: Koffie, keis en saas.
en kan ik weer rustig verder aan mijn TO DO lijst.
One down, 86 to go. 7 dagen resterend.
straks gaat het regenen. Het waait in alle geval al ferm.
Vanochtend las ik iets wat inspirerend zou moeten werken.
Over dat we (in casu alleenstaanden) moeten leren om minder aan onszelf te twijfelen.
Als ik zelfs aan de kassa van een supermarkt, ervan overtuigd zijnde dat ik vriendelijk en tegemoetkomend gehandeld heb, een reactie krijg als wat ik hierboven beschreef (en u las nog niet wat er zo nòg al kan gebeuren)
dan vraag ik me in alle ernst af
hoe ik dat moet dòen .... "niet twijfelen aan mezelf".
Ik herhaal. Alles wijst erop dat het slechtste boven komt in den mensch, wanneer Olijf haar mond open doet.
