Don't Worry, Be Happy

De basis voor een gelukkig leven is .... hmm... surprise surprise... gelukkig zijn.
Content zijn om grote en kleine dingen, dankbaar zijn voor alles wat je hebt (in tegenstelling tot zeuren over alles wat je niet hebt), tevreden zijn om wie en wat je bent (klinkt eenvoudiger dan het is), lachen, springen en dansen.

U weet net als ik dat Olijf zeer veel oefent. In heel veel gevallen met succes.
(Op voorwaarde dat een medemens niet onherroepelijk in zak en as zit, durf ik te stellen dat:) Wanneer Olijf lacht, lacht haar entourage mee. Boude stelling, niet?
En toch...

Hoe vrolijker IK ben, hoe vrolijker vrienden, collega's en familie.
En gek genoeg... hoe méér vrolijke dingen er gebeuren.
Het vraagt uiteraard een kleine "inspanning" om die fijne dingetjes ook te willen zien...

De afgelopen week was er eentje die kon meetellen.
Op het werk liep alles aan een hoger tempo dan normaal maar desalniettemin vlotjes.
Thuis hield ik het rustig maar tevree.
De zon brak door van dinsdag tot vrijdag... altijd een PRIMA hulpje om de inwendige wolken te verdrijven.

Eind deze week zou petekindje terug naar huis keren, na maanden revalidatie in Pellenberg. Maanden lang hadden zus en schoonbroer dagelijks het traject huis - Leuven - huis gereden, moest petekindje iedere keer weer afscheid nemen van ouders en vrienden en nu was het zover... ze mocht terugkeren.
Enkele weken geleden vroeg m'n negenjarig nichtje naar verluidt aan de verpleegsters: "Hoe zit dat hier? Wanneer mag ik eindelijk terug beginnen stappen met m'n K-Walker?"
(Olijfnoot: 'n K-walker is een soort van looprekje).
De verpleegsters hadden verbaasd opgekeken, de specialisten geconsulteerd en die zeiden "Als E voelt dat ze er klaar voor is, moeten we er maar eens mee beginnen. Binnen een week of twee mag ze weer naar huis".
Het nieuws had haar eerst met vreugde vervuld.... En dan sloeg het ongeduld toe. Twee weken duren héél lang voor een meisje van 9. Vooràl als ze moet wachten om terug naar haar gezinnetje te mogen keren.
Maar goed, de twee weken passeerden, zoals dat pleegt te gaan en wij zouden haar gepast verwelkomen.

Zus C vond een Welkom Thuis-doek een leuk idee. "Een spandoekje" had ze gezegd.
...
dat doekJE bleek een flink uit de kluiten gewassen ding EN dat moest wegens tijdsgebrek op andere dagen Woensdag al gepositioneerd worden.
Terwijl de pasta in het kokend water glipte, glipten Olijf en zus C naar buiten, gewapend met trapladder, hamertje en nagels EN een resem koordjes om het doek nog twee dagen op te rollen tot het moment van onthulling....

Vrijdag was een drukke dag.
Naast de "gewone" taken, zocht EN vond Olijf iets voor de zoon van een vriendin, PRECIES wat hij gevraagd had (en daar wordt een Olijf zeer content van :)), deden Olijf en collega A hun eerste middagterrasje in de zon en werden er plannen gesmeed om 's avonds een surprise visit te brengen aan collega T die net de hele week had verhuisd naar haar droomwoning.
Het huis, dat zij al sinds jaar en dag op het oog had (ze kende het omdat het voordien bewoond werd door vrienden van haar en zij daar vaak had gelogeerd) was nu eindelijk "het hare" geworden, huurgewijs dan.
En inderdaad, het was prachtig gelegen, oogde zeer apart en gezellig... Toen we het zagen, was er duidelijk sprake van plaatsvervangend contentement :)
Blij dat deze juffrouw eindelijk had gekregen waar ze al zo lang op aasde. Er bestààt nog gerechtigheid.
Een meegebracht flesje Cava mét fluitjes (compleet met Kringwinkel prijsetiketje er nog ààn) maakte de boel extra feestelijk.
T was erg blij met het verrassingsbezoek. Wij waren haar eerste gasten geweest, zei ze...
Olé.

noteer: 4 maart 2011. De sjaal hoefde zelfs niet ààn :)

languit op de nieuwe zetel in T's nieuwe huisje :)

nonchalance troef :)

Van het ene feest naar het andere, want het was vrijdag en NU kwam nichtje E thuis.
Het kind was zichtbaar blij met haar welkomstfeestje (kadootjes incluis, of wat dacht u?).
Enige mogelijke domper op de vreugde was gefluisterde mededeling van zus dat we moesten afwachten of E's terugkeer definitief was. Binnen een maand zou ze geëvalueerd worden. Indien onvoldoende vooruitgang, zou ze moeten terugkeren naar Leuven.
We hopen met z'n allen dat E zich nog maar eens de kleine strijdster toont die ze tot nu toe altijd is geweest. In dat geval mag zij binnen een maandje gewoon lekker thuis blijven bij mama en papa...
Fingers crossed.

Zaterdag: haarknipdag.
Olijf heeft sinds begin dit jaar 1 zaterdag op de 2 vrij. Dat opent meer mogelijkheden naar vrijetijdsbesteding toe en idem dito naar haarkappersbezoek.
Eerder deze week had ik gebeld om te horen of de zaak open bleef (Carnaval, weetuwel?) en dat bleek geen probleem.
De zon die al de hele week had geschenen, verstopte zich voor één dagje achter de wolken. Uitgerekend op de dag dat Olijf naar de kust reed.
Lang blijven kon ik toch niet omdat we in de namiddag bezoek van vrienden uit Italië zouden krijgen. Ze waren "in de buurt" voor zaken en wilden graag gedag komen zeggen.
Gezien het donkere weer aan zee werd het een knipbezoek, 5 minuutjes op het strand, even stoppen voor een aperootje en weer weg. Ik had graag langer gestopt om nog wat mensen te bezoeken, maar de tijd was wat ie was. Volgende keer beter.

Laatste keer dat ik op het strand liep, was ergens in november.... de sneeuw op het strand-affaire als u het zich nog herinnert.
Ik dàcht dat ik toen het hondenbord had gefotografeerd en deed het deze keer opnieuw, kwestie van contrasten vast te leggen. Helaas, nu ik terugklik, zie ik dat het om het àndere bord ging.
Geen probleem, een contrast is er sowieso te zien, al was het maar omdat er geen sneeuw lag en geen greintje zonneschijn te bespeuren :)
Noteer: zaterdag 5 maart... eerste blik geworpen op onze kust. En dan weer opgeraapt :)

geen hoogstaande fotografie. Het grijs druipt er wél vanaf, vindt u niet?

Bizar, vond ik, hoe mensen bij een strandwandeling bij eb steevast langs het water willen wandelen. Wat doet water met mensen?

Het weerzien met de Italiaanse vrienden was warm en hartelijk. Een klein jaartje geleden waren ze hier nog eens gepasseerd. Ze zoeken ons graag op. Dat geldt ook voor onze ouders, die F eeuwig dankbaar blijft voor de kansen die ze hem boden zo'n dikke 20 jaar geleden. Het is mooi om aan te zien hoe z'n houding naar m'n ouders diep respect uitstraalt. Soms zijn oude Italiaanse normen niet gewoon ouwerwets maar sierlijk waardig....
Vorig jaar waren papa en mama er nog bij. Deze keer bezochten we tezamen papa's graf.
Tja....

We rondden de namiddag af met een etentje in de buurt.
We gingen voor het gemak (en omdat niemand grote honger had) naar een eet-ablissement in m'n oude nieuwe duikclubhuis. Ikzelf had er nog nooit gegeten en dat was verder ook van weinig belang. De uitbaters ken ik als mededuikers dus dat is altijd meegenomen.
De verrassing echter die me daar te wachten stond, had ik nooit kunnen verwachten.
Terwijl we al tetterend zaten te wachten op onze bestelling, hoorde ik van aan een andere tafel plots... "Sandra?"
Ik keek op en herkende de vrouw in kwestie niet. Met een mix van verwondering en nieuwsgierigheid vroeg ik uiteraard van waar ik haar moest kennen.
"Wendy" zei ze... en nog vóór ze verder kon praten, vulde ik haar naam aan met de familienaam.
Nu ik beter keek en luisterde, herkende ik m'n beste schoolmaatje uit de lagere school. Ze leek sprékend op haar moeder, zowel uiterlijk als gedragsgewijs. Griezelig bijna :)

Ging meteen even bij haar aan tafel zitten. Het was bizar.
Net als haar moeder was ze van het zéér nieuwgierige type. Wilde exact weten wie alle mensen aan m'n tafel waren, waarom m'n petekindje in een rolstoel zat, enzoverder. Daarbij deed ze ook precíes wat haar mama vroeger deed: het antwoord op haar vele vragen onderbreken met verhalen over ditjes en datjes. Het stoorde me niet, ik vond het zelfs grappig, maar het maakte wel dat ik alle antwoorden gemiddeld 5 keer moest hervatten vooraleer m'n verhaal compleet was.
De details die zij zich nog herinnerde uit onze kindertijd waren fenomenaal.
Ikzelf heb maar een heel vaag en algemeen beeld van m'n kindertijd. Waarom dat is, weet ik niet, maar het ís zo. Verfrissend is het dan wanneer je iemand ontmoet die een heleboel gaten kan opvullen :)
We hebben met tussenpozen nog veel gepraat gisteravond. Probeerde m'n aandacht fair te verdelen tussen de schoolvriendin en de Italiaanse bezoekers.
De kids hielden zich intussen bezig met Wendy's hondjes. Fluweelzachte pelsjes en rustige beestjes. Petekindje E was verkocht.
Ze wil ook graag een hondje.
Helaas, door de vele allergieën die bij m'n zus thuis circuleren, behoort een hond niet tot de mogelijkheden, hoewel het meteen duidelijk was dat zo'n dier voor m'n nichtje een grote meerwaarde zou hebben.



Petekindje, schoolvriendin en hondje

Olijf had een goed gevulde week en een drukke en snelle zaterdag. Bijna teveel indrukken om in één keer te verwerken... maar ik kan ertegen :)

Samenvatting.
Deze week liep óver van goede mensen en fijne gebeurtenissen. Hier en daar zijn er nog onkruidjes te wieden maar Olijf bezint zich daar rustig over.
Het ding is... hoe meer mooie dingen je ziet, hoe minder zin je hebt om de "rotte plekken" nog te onderhouden.
Wat ik met m'n rustige bezinning hoop te bereiken, is het maken van onderscheid tussen gapende wonden en gewone blauwe plekken en builen.
Van het ene wil je zo snel mogelijk af, het andere kan je simpelweg negeren.

Het leven zit raar in elkaar. Meer wou ik eigenlijk niet zeggen :)

Kers op de taart: binnen 2 weken is het Lente en komt er een uurtje avondlicht bij!!!!!