Bizzarismo

 bijna 2 jaar sinds laatste post.
Deze

gaat op geen enkele manier opzienbarend, lang, verkwikkend .... zijn.

Blogs zijn sóóóóóó 2010.....

Hoe dan ook.
Delend voor mezelf.

Vader dood sinds januari 2011.
Moeder dood sinsd october 2020 (néé, géén corona-dode maar het had er nèt zo goed eentje kunnen zijn)

Onstslagen in januari 2021. Bloemen noch kransen. Het was wat nodig was en ik kan een dik jaar verder.

Jezelf in midden vaccinatieperiode klaarmaken om nòg maar eens een tijd te verdwijnen naar het vaderland

en vaststellen dat 1 van de zusters, die zèlf enigszins gesteld is op persoonlijke aandacht, het laatste contact voor het volgend half jaar reduceert tot een "maak het snel, mijn agenda is in de war, ik weet niet wat ik doe maar ik heb géén echte tijd voor jou".....

Ik ben, blijf en word steeds méér een identiteit die zich afvraagt wat de zin is van het persoonlijk bestaan op deze aardkloot. Zonder kinderen, zonder werk (op dit moment) en zonder veel meer dan een tweetal vriendinnen die er door dik en dun bij blijven.... blijft de vraag zich af en toe aandienen.

Als 1 van de 2 zusters niet méér dan 10-15 minuten te spenderen heeft om post, toegang tot het huis en gebruik van sleutels te overlopen....

wat is dan mijn bestaansreden?

Ik verlang niet naar bittere gedachten, maar af en toe schiet er nog eens eentje door m'n hoofd.
Genoteerd.

Figghiu te ccidhe?

Tale Sire, Tale Figghiu

vertaald:

Tale Padre, Tale Figlio

vertaald:

Zo Vader, Zo Zoon

de vrachtwagen stond in m'n gezichtsveld op een moment dat dat nodig was, blijkbaar.

En m'n oog viel op een gevoelig jaar: 1966. Het jaar van mijn ontstaan, zeg maar.

Verder gaat het over zachte witte kaas. Niet zeker wat daar de parallellen kunnen zijn, maar ik neem het erbij.

Pittige details: Vader is niet meer en hij hàd geen zonen.

Daarmee vraag ik me af: wiens zoon is d'Olijf?

your system is obsolete

Dat mijn systeem Voorbijgestreefd is. Of Verouderd, hangt van je vertaalmachine af.

Zegt mijn Tom Tom Software dingetje.
Nadat ik mijn Tom Tom Hardware Dingetje
had aangesloten op mijn Laptop Dingetje
om het Software Dingetje te updaten,

zoals gesuggereerd in de auto
toen ik het Hardware dingetje
na maanden nietgebruikdingetjes
nog maar eens had ààn gezet
bij wijze van Backup dingetje

….
omdat Olijfdingetje
al een poosje gebruik maakt van
dingetjes
die tot nader order
"bij" zijn
Zoals Waze
…
weliswaar gebruik makend van het
intussen totààl voorbijgestreefde 4G
(want 5G is de toekomst en daar zijn we nog niet in België)

maar goed...

Net zoals ik nog jàren lang
heb rondgereden
met landkaarten in m'n auto
nadat Tom Tom al diep geworteld zat in ons bestaan
(kaarten zo goed als nooit nodig gehad in mijn Tom Tombestaan)

Zo blijf ik Tom Tom nog … "aan" zetten
zo'n 2 keer per jaar
wanneer ik echt - maar dan ECHT - zeker wil zijn
dat ik ergens gerààk
óók wanneer 4G me in de steek zou laten
of Waze
of beiden

Dus lees het volgende

Voorbijgestreefd zijn, is van deze tijd. Altijd. Zonder ophouden.
Het verklaren van mijn obsoleteness is mijn beslissing. Over die van jou zeg ik niets. Dat spreekt vanzelf.
Met die van mij kan ik bij benadering fijntjes lachen - anders las u deze post niet.

Maar het doet me één en ander beseffen. De ene dag al wat duidelijker dan de andere.
Dat Bijblijven niet geheel slecht is.
Dat je verouderd bent vóór het weet. LANG voor je het beseft.
En dat Backups nooit slecht zijn.


Nota:
Tom Tom gaf me de mogelijkheid om in enkele seconden te beslissen of ik een nieuwe aankoop wilde overwegen, gezien de verouderdheid van mijn systeem.
Ik bedankte in de vorm van "Annuleren". Met spijt.
Omdat ik niet éérst een PrintScreen van die boodschap had gemaakt.
Omdat het me enigszins verouderd lijkt
te betàlen voor een toestel
PLUS een systeem
dat je voorlopig GRATIS kan gebruiken.
(en jewèl… ik weet dat gratis niet bestaat, maar voorlopig ziet geen ènkel navigatiesysteem nog een cènt van d'Olijf en dat is dat. Voorlopig :) )

intussen Twee voorbijgestreden systemen op Eén hoopje

z'n doel voorbij?

Allez cochon, alleeeezz… Hop. Hop!
Cochoooooon… HOP!

Wie kent'em intussen niet? Het reclamefilmpje van de aandoenlijk lieve boer met de hoepel in de hand?

Ligt het aan de ouderdom, hormonen of eenvoudigweg aan het niets meer gewoon zijn? Geen idee.
Maar het lààtste waar ik aan denk na het zien van het filmpje is "hoe kan ik dit varken zo snel mogelijk in een worst (laten) draaien en opeten"

Vind ik...

Leefdheid

Heel kort.

dat spelling niet meer belangrijk is en daarbovenop een taalfascist daar niets meer op mag zeggen, is geen nieuws meer.
Dt-fouten horen genegeerd te worden wegens te moeilijk.
Jou en Jouw onderling verwisselen is ook al eeuwen (lijkt het) meer dan toelaatbaar.
Dus leest een mens vlotjes over alle mogelijke schrijffouten heen en zwijgt als vermoord.

Vandaag een nieuwigheid.
Post.
Kleinkinderen opgenoemd volgens leefdheid.

Voilà.
dat is het volgende stadium. Of hoor ik stadion te zeggen? Maakt het wat uit?

Belachelijk.
Maar ik lees het, erger me en zeg niets.
Dat we elkaar blijven begrijpen, is het belangrijkste.

Ik wilde het even kwijt.
En daarmee heb ik nog eens wat geschreven.

Het Drek-Effect

Faecalische materie dóet blijkbaar wat met me.
Dat merk ik. Geheel toevallig.

De laatste keer dat ik wat postte, had ik m'n moeder bezocht. Bij nacht en ontij en.... onfrisse geuren.
Om één of andere reden voelde ik me genoopt om daar nadien wat over te schrijven.
Maanden lang liet ik de zaak voor wat ze was. Ongemoeid dus.

En zie....
Vanavond keer ik terug.
En raad eens.

Nee.. Ècht.
Rààd eens.








Ik keer terug op een avond....
nà





het herhalen van wat ik vorige keer heb gedaan.
Ongewenste Obstructies Verwijderen.
Op de knieën. In het (inmiddels half-) donker.
Special Touch (voor de liefhebbers): in de sneeuw.

Niemand zit te wachten op een nieuw relaas van geuren en kleuren, ik ben me ervan bewust.
Net zo min voel ik me geroepen om het zaakje nòg een keer te omschrijven. Een goed verstaander kan er zich het nodige bij voorstellen.

Wat me nù bezig  houdt, is het verband tussen stinkende putten ruimen en de nood voelen om het blog erop na te slaan. En vervolgens een aanvulling te plaatsen.

Hmm.....


Leutig nieuws:
het probleem van de verspringende accenten heeft zichzelf opgelost (juijjjjj!).
Een deeltje van mezelf hoopt dat de uitlaatproblemen van m'n teergeliefde mutti zichzelf óók (permanent) zouden (blijven) oplossen.

En daarmee sluit ik af.
Met de vaststelling dat dit blog i-dé-ààl is om na te gaan hoe lang ik plusminusongeveerbijbenadering heb vóór ik alwéér op de knieën zal gaan voor dezelfde klus.
Eén troost. Het zal NIET donker zijn, volgende keer.

Olé

Tegenwoordigheid van Geest

Ik dacht vanochtend nog
"wat is het lang geleden dat ik nog eens wat schrééf".

Eén en ander werd ingegeven door gebeurtenissen die geheel buiten mezelf liggen.
Ils' Blog, bievoorbeeld, die enkele dagen geleden 9 kaarsjes uitblies.
Ongeveer even veel (op enkele dagen of weken na) als onze vriendschap, die kort voordien was geboren. En waardoor ik - na alle enthousiasme van Ils - óók besloot dat bloggen voor mij wel eens een deugddoende bezigheid zou kunnen worden.
En dat wèrd het ook, enkele jaren lang.
Om dingen van me af te schrijven, waarvan ik vond dat ze me tormenteerden.

Dingen, waarvan ik nù - zovele jaren later - kan zeggen dat ze me nièt tormenteerden. Ik geselde mezèlf op alle mogelijke manieren en zocht tegelijkertijd pleisters voor wonden die ik gehéél op eigen houtje had toegebracht.
Akkoord... met hulp van een/enkele bondgeno(o)t(en) maar bon... in de grond kan niets groeien als je geen zaadje plant.

Beslis om me te begrijpen of niet... het doet er niet zo gek veel (meer) toe.

Dankzij al dat geblog - lees "onrechtstreeks dankzij Ils" - leerde ik nòg een handjevol mensen kennen. Allemaal bloggers. Want dat was In. Bloggen. Je hàd wat en je schreef dat neer.
Facebook stond toen nog in de kinderschoenen. Nu ja... in mijn wereld dan. In 2008-2009 bestònd FB natuurlijk al een poos, maar ik had me daar niet mee beziggehouden.
Ent toen ik het ging gebruiken, diende het nog grotendeels voor het fotograferen van gewèldige maaltijden/restaurantbezoeken en aanverwanten.
Vandaag de dag, zowat een dik jaar nadat ik tijdens een opleiding "Hoe gebruik ik Social Media op z'n best voor het promoten van m'n Bedrijf (en het is geeneens het Mijne)" leerde dat FB op sterven na dood is, merk ik dat de meeste van mijn Vriendjes het fotograferen en posten van hun favoriete maaltijd/drank van de dag opgegeven hebben. Vandaag zie ik vooral nog reclame passeren en suggesties voor websites/seminars/opleidingen die onmiskenbaar zijn ingegeven door mijn eerder surfgedrag.

Maar goed... ik wijk alweer af.
Een bezigheid die ik, ondanks m'n afwezigheid op Blogs Allerlei, blijkbaar nog niet heb afgeleerd.

Waar had ik het ook alweer over?
Ach ja... ik realiseerde me dat ik al zo lang niet had geschreven. En liet me leiden door allerlei omstandigheden buiten mezelf.

Er is veel tijd verstreken.
Ils dus. Die leerde ik kennen.
En na haar Lehti. Oók een blogster.

Beiden zijn nog steeds zeer tot normaal actief  in het BlogUniversum.
Ik bewonder hen daar zéér om. Zij beginnen ergens aan en gaan ermee dóór.
Zonder hierover zielig te willen doen (ècht niet), moet ik constateren dat ik het Bloggen op dezelfde manier heb benaderd als zowat alle andere activiteiten in m'n leven... met extreem laid backness. Komt het dan komt het. En komt het niet... nja... dan maar niet.

Dit gezegd zijnde, heb ik het gemist. En ook niet.
Zelfs het vòlgen  van m'n medeblogsters liet ik voor wat het was (en ik zou liegen als ik zei dat ik vanaf vandaag een plotse ommekeer beloof... ik ben lui, maar dat wist de lezer van dit blog al lang, dus ik verras u niet).
De laatste jaren liet ik steeds minder van en over mezelf horen en dat heeft meer dan één reden.
Zonder zielig te willen klinken: de ouderdom en het (vals of echt?) besef dat ik er niet meer toe (denk te) doe(n).
Of een groeiend ongenoegen, om allerlei redenen, dat enkel kon leiden tot zwartgallige ontboezemingen waarvan ik u niet deelachtig wenste te maken.
Vanalles dus.
Luiheid, een "eigenschap" waarover ik het al meer dan eens had.
Een bizarre vaststelling op m'n computer(s): het feit dat ik geen ´´ó's en ``ò's meer kan typen zonder dat het accent zich tweemaal manifesteert v´´ó´´ór de letter zèlf (zoals u ziet... hoop ik). En "dus" mijn alwéér terugkerende luiheid om die ongewenste losse accentjes te verwijderen. Pijltje links, backspace backspace en dat tweemaal....

De trouwe en/of oude lezer wéét dat ik een fervent aanhanger ben van accentjes om de intonatie in m'n zin duidelijk te maken en zal - bijgevolg - begrijpen dat al dat terugkeren in een zin een tijdrovende bezigheid wordt in mijn wereld.

Nu ja. Gedoe dus.

Er is wat gebeurd in al die stille jaren. Niets wereldschokkends. Of niet schokkend genoeg om er een tekst aan te wijden.

Maar Ils' Blog verjaarde. En ik hoorde haar.
En ik zou Lethi morgen bezoeken maar ze had een boo-boo gedaan. Waardoor ik haar even telefoneerde en we samen de Malchance in het gezicht uitlachten.

Zij had vandaag een ongelukkige fout gemaakt, die hopelijk door haar ouders kan worden rechtgezet en ik stond op het punt een foutje van mijn moeder te gaan oplossen.
Lethi's verhaal doe ik niet. Die eer laat ik aan hààr. Maar het heeft te maken met Tegenwoordigheid van Geest (ziet u? Vroeg of laat kòm ik wel tot de kern van de zaak!)
Ook van mij werd vandaag Tegenwoordigheid van Geest verlangd. Vooràl net nà het werk. Nog op wèg van het werk naar huis, zelfs.

De mama. Zo héét dat in mijn contreien. DE mama. Er is er maar één, ziet u. Mama. De mijne. DE mama dus.

Op weg van werk naar huis rinkelde de telefoon.
Geen nood. Sinds kort ben ik de trotse bezitster van handenvrij bellen. Wat is dat leuk.

Tot de boodschap luid en duidelijk doorkomt.
Mama in paniek. Huilerige stem. Ze heeft een probleem. Van Sanitaire aard.
De WC-pot trèkt het niet meer.
Alwéér niet meer. Voor de zoveelste keer.
En ze weet niet wat doen. Behalve mij bellen.

Nu ja... ook dàt is gehéél m'n eigen schuld.
Laatst - ik schat grofweg zo'n maand geleden - werd er een professional bijgehaald. Om de boel te onstoppen. En hij deed dat. In zo'n kwartiertje tijd. Rekening: 150 euri. Plus 80 euri omdat we voor alle zekerheid "de zaak" met een camera hadden bekeken.
Reden voor de cinematografische escapade? Hij was zo'n zes maanden eerder óók al langsgeweest voor hetzelfde probleem en voor dezelfde prijs.
A rato van 300 euri per jaar voor een verstopte WC-pot wilde ik wel eens met m'n eigen ogen zien of er een fundamenteel probleem moest worden opgelost.
Vijf minuten en 80 euri later bleek dat er geen fundamenten moesten worden weggewerkt. Tenzij een discreter gebruik van toiletpapier. Maar dat wilde De Mama niet horen.

De details van de conversatie  bespaar ik u maar ik fastforward u wèl naar vanavond.
Hetzelfde probleem, alwéér, na een maandje vrije doorgang.
Gezien de considerabele kost van een kwartiertje waterspuiten (met de rioolrat "dus", Lehti :) ) had ik m'n moeder laatst op het hart gedrukt dat ze éérst mij moest contacteren. Ik wilde wel eens zien of ik dit euvel niet zèlf kon oplossen.

....
Hetgeen vanavond dus gebeurde.
BLIJ was ik
omdat moeder het zich had herinnerd. Dat ze niet meteen naar de BeerputMan moest bellen.
Minder blij
omdat ik - nog bekomend van de werkdag - vooruitzicht had op BeerputActiviteiten vóór het avondmaal. In het Donker. Met een zaklamp en wat andere attributen. Op m'n ukkie. En m'n knieën.

Er is één en ander ..... euh.... naar boven gekomen. Inzichten vooral. De rest hoeft u niet te weten.

Maar wat die Tegenwoordigheid betreft....Hier komt ie.

Dat ik nog Helder genoeg was
om nà m'n rit van het werk
en vóór het bezoek aan De Mama
m'n normale-mensen-kleren in te wisselen voor ik-heb-een-klusje-te-doen-plunje.
Inclusief rubber handschoenen en oude schoenen.

Waardoor ik - toen ik weer thuis kwam (yup, het probleem is tijdelijk opgelost) -
in stinkende kledij
maar met een bizar gevoel van voldoening
besliste
dat een blogje vanavond
voorrang had op eten.

Maar nu
Nu heb ik honger.
En gaan de kleren uit
en het kookfornuis aan.
Of de ijskast open....
Ik zie wel.

Feit is
dat ik nog es wat schreef
En dat het onbelangrijk genoeg was om er niet zwartgallig over te doen :)

Opgeven staat niet in m'n woordenboek

Ik ben véél.
Vooràl lui, merk ik de laatste tijd.
Als ik wat specifieker moet zijn omtrent die "tijd"
dan zou ik zeggen
"jaren"

Dat is dus niet min.
Jaren lui zijn.

Nu ja. Het is wat het is en een mens moet één en ander leren aanvaarden. Of plaatsen.
of zo.

Maar waar komt dat vandaan, die luiheid?

Ik zou een boel theorieën kunnen ontwikkelen, maar ik hou het op het antwoord dat me het meest aan het hart lijkt te liggen.
Ontgoocheling. En gebrek aan fulfilment.

Het is niet mooi (tot zelfs lelijk) om te stellen dat ik het gevoel heb geen ènkel verschil meer te maken op dees aardkloot.
Of ik er bèn of niet, wèrk of niet, me ínzet of niet.... het maakt zo bijzonder weinig uit.
Ik kan niet anders dan me afvragen of mijn aanwezigheid nog wat ùitmaakt de dag van vandaag.

Er wàs een tijd dat ik dacht dat m'n inzet en oprechtheid, m'n soms pijnlijk maar steeds zeer dùidelijk standpunt, wat uitmaakte. Maar die tijd lijkt voorbij.
En dus stel ik me vragen.
Of mijn aanwezigheid er nog toe doet.

Jawèl.... er zullen een handvol familieleden en vrienden best wel triest zijn, mocht ik dit aards leven voor het eeuwige ruilen..... en dat ga ik niet dóen... maar de vraag blijft.

Voor zover ik wéét en begrijp, is er 1 gedachte die ons in wezen scheidt van een gevoelen van geluk. En dat is de idéé dat je ertoe doet.
En die idee ontbreekt momenteel.
al een tijdje, als ik perfect eerlijk moet zijn.

M'n zussen hebben mij niet nodig. M'n moeder misschien wèl... maar deel uitmakend van een offspring of  3, ben ik me er terdége van bewust dat de overige 2 nog wel wat zouden kunnen betekenen in mama's bestaan.
Vrienden zullen me wel een poosje missen, maar ook dàt gaat vrij vlotjes voorbij.

Versta me niet verkeerd. Ik hóef geen dagdagelijkse of onmiddellijke bevestiging van de betekenis van m'n bestaan. Maar af en toe het gevoel hebben dat m'n aanwezigheid een minimaal verschil maakt.... het zou in het slechtste geval een béétje deugd kunnen doen.

Goed.
Dat gezegd zijnde, wil ik met nadrukkelijke graagte preciseren dat ik niet - ik herhaal, NIET - vis achter complimentjes, hartjes onder de riem of bevestigingen van het belang van mijn bestaan.
Ik ben een single vrouw, die - helaas of gelukkiglijk - het grootste deel van haar leven in die toestand heeft doorgebracht en bijgevolg heeft geleerd hoe je je spiritueel hoofd boven water houdt zonder de noodzakelijke steun van anderen.
Dat neemt niet weg dat je met enige regelmaat gaat twijfelen aan jezelf, je reden van bestaan en - wanneer je door allerlei (ook professionele) omstandigheden in vraag wordt gesteld - je eigen competenties.

Het is dus die tijd van het jaar dat dees Olijf zich afvraagt wat de zin van alles nog is.
Vergis u niet.
Iedere dag verschijnt d'Olijf op het publiekelijk toneel met een glimlach van het éne tot het àndere oor. Alles is hunky dory als iemand me wat vraagt. Enneuh... mocht u zich afvragen of u m'n gemoedstoestand in vraag moet stellen, volgende keer dat u me ontmoet.... ik óefen mezelf in positieve affirmaties. Zij het op luie wijze. Maar mijn achterhoofd is zich bewust van de self fulfilling prophecy en blijft dus gematigd tot zeer alert.

Het neemt niet weg dat

• je je best doet
• het niet noodzakelijk geapprecieerd wordt
• in hogere en lagere kringen
• mensen zich inzetten om je verdacht te maken
• je jezelf daardoor in vraag stelt

Los daarvan of in combinatie daarmee, vraagt een mens zich na 12 jaar sociale dienst af....

of het nog de moeite waard is. Zo'n (intuïtief gesproken) 10% mensen zien slagen terwijl de andere 90% na 1 tot 2 jaar welwillende begeleiding netjes weer in het oude patroon van profitariaat vervallen. Inclusief kritiek op de mensen die hen met allerlei lichaamsvochten (voor de slechte verstaander: bloed, zweet en tranen) hebben proberen ondersteunen, bijsturen, helpen.

Zo...

de conclusie luidt als volgt.

Uw Olijf is moe. 

nogal uitgeput. Ontgoocheld en "het" beu.

Excuses. Gemankeerde verantwoordelijkheden. Valse beschuldigingen. Blijven oppikken maar weinig betekenen.

Het weze gezegd. d'Olijf werd opgevoed met "je oogst wat je zaait"  en het lijkt er stilaan op dat

• de boodschap niet overkwam
• of d'Olijf iets verkeerds heeft gezaaid, al dan niet met de hulp (of tegenwerking) van anderen.

Hoe dan ook. Het wèrkt niet.

En het vréét aan me.

Al een jaar of 2 speel ik met de idee om eruit te stappen. En mezelf kennende, zal dat ook gebeuren.

Nu is het nog slechts een kwestie van dóen.

Met of zonder de hulp van de maatschappij die zowat iederéén ondersteunt, behalve de kinderloze alleenstaande huisjesafbetaler.

Olijf zoekt een uitweg. Hoe die uitweg eruit zal zien en óf die moreel te verantwoorden is, blijft nog de vraag.

Maar ik wèiger op te geven. Punt. Opgeven is geen optie.

niet meer schrijven

...

het is geleden van vorig jaar.
Juni, om precies te zijn.
Dat ik niets meer schreef.

De redenen zijn intussen gekend.
Zwijgen als je (lees: ik) niets goeds te zeggen hebt.

en
....
nja....
heel erg veel goeds vàlt er gewoon niets te zeggen.

Jawèl,
ik reis.
Jawèl,
ik heb vrienden
Jawèl,
ik hèb het goed....

zéér goed, als ik eerlijk zijn wil.

en toch
...
Op één of andere
very twisted way

blijft
"iets"
me ontbreken

het heeft wat te maken met
onvervulde wensen
kansen
mogelijkheden

gemiste
- wat zo mooi heet -
missed opportunities

hééft u dat soms?
gemiste kansen?
dingen waar je spijt over hebt?
zaken die je niet àf kreeg?

Hoe lost ù die op?
Het interesseert me.
Zómaar.
Of misschien omdat ik hoop wat te leren van anderen.

Hoe ouder (wijzer..... ?) je wordt
hoe meer je beseft
dat je (zo goed als) niets weet

En dus

OUDER word ik zeker
Wijzer, ... blijft een vraag

Persoonlijk
vrees ik
dat ik
dichtbij
een zogenaamd Turning Point
sta

ergens tussen
weten dat er wat méér is
en niet beseffen
dat er wat méér is

of
nu ja
....
ànderen
die het béter weten
dan ikzelf.

Wat er ook van zij
ik
Uw Olijf
staat èrgens
maar ook nèrgens

Op intussen éénenvijftigjarige leeftijd (zó... nu wéét u het)
en de vraag is,
steeds weer opnieuw
(en dat is de reden waarom er zo biezónder weinig verschijnt.. think about it)
of het de moeite is

om iets te schrijven.

Bétere
en meer begenàdigde schrijvers
doen het
Waarschijnlijk en vermoedelijk
iedere gòdgandse dag

dus
tja
Ik vraag me af
(vaker dan u zich realiseert)
of
SCHRIJVEN

(inderdaad)
nog zín heeft.






en méér
wilde ik
in feite
(in héél feite)

niet
Écht
weten

Waar gaat het heen met Vernieuwing?

Naar “goede” gewoonte begin ik m’n dag met een kop koffie en een Facebook Check.

Toegegeven, er bestààn intelligentere èn socialere manieren om je vrije dag te starten, maar dit is m’n leven van happy single en daar doe ik het nog even mee.


En ik wijk af. Hier wou ik het niet over hebben, tenzij als achtergrondinfo. Die u hierna zo kort mogelijk krijgt en dan ga ik verder met m'n betoog...


Zoals altijd zullen m'n zinnen onnodig lang zijn en voorzien van de nodige tussenhaakjes en gedachtenstreepjes zodat het voor u nagenoeg onmogelijk wordt om te volgen waarover ik het heb. But bear with me.... ik hoop een punt te maken. Of tenminste een vraag te stellen op het eind van deze post.


Als alleenverdiener van plusminus gemiddeld niveau (of daar dènk ik toch te zitten, zonder me méér dan noodzakelijk moe te moeten maken met financiële becijferingen) met een nog steeds openstaand krediet op m’n huis en immer stijgende fiscale druk (als we dit artikel mogen geloven - en waarom zouden we niet? - behoort your truly gans en geheel toevallig tot de zwaarst belaste groep in de wereld (in de WERELD)) zoek ik op eerder relaxte manier (lees: wanneer het onderwerp zich eerder toevallig aandient) naar manieren om kosten te drukken. Als dan zou blijken dat dat ook nog eens op een ecologisch verantwoorde manier kan gebeuren, dan ben ik één en al oor. Of oog.


Zo ook vanochtend. Dankzij eerder vernoemde gewoonte van FB bij een kop koffie.

Een post over een zogenaamde AirPod trekt m'n aandacht. Een wagentje dat rijdt op gecomprimeerde lucht. En nog eens goedkoop is in de aanschaf. Om nog te zwijgen van de gedrukte brandstofkosten.

Als ik even doorredeneer op m'n eigenzinnig simplistische manier, dan verdient het ding zichzelf binnen de kortste keren terug.

Kosten drukken: check
Ecologisch: check

Ik zoek wat verder. Ik wil weten waarover we het hier precies hebben. Youtube en Google helpen me een eindje op weg.

• Niet meteen een auto om grote afstanden mee af te leggen. 
• Ook geen zware lasten mee te dragen. 
• En m'n passagiers mogen niet van het wagenzieke type zijn want ze rijden achterstevoren mee. 
• Hoe de gemiddelde andersvalide zou instappen, is me ook een raadsel (een met een rolstoelgebruikend nichtje is deze vraag voor mij niet irrelevant) maar ik laat me niet ontmoedigen. 

Ik wil meer weten.

Hoe je tankt bijvoorbeeld. Want een ecologische wagen hebben is allemaal goed en wèl, je moet je ook kunnen bevoorraden.
Het blijkt "slechts" een kwestie te zijn van het overtuigen van tankstationmanagers om een extra bevoorradingspunt te voorzien voor geperste lucht. En ik vraag me meteen af waarom ze dat zouden doen, want de lucht is voor de consument zo goed als gratis....

Thuis kan je jezelf met de eerste de beste compressor ook voorzien van de nodige brandstof, met dien verstande dat de elektriciteit van je compressor niet noodzakelijk op milieuvriendelijke manier werd geproduceerd. Een klein euvel, denk ik. For the time being. En dan maar hopen dat de compressor de buren niet boos maakt.

Bijkomend positieve noot is het voornemen van MDI om deze wagens kleinschalig en lokaal te produceren. Alwéér goed voor het milieu (minimaal transport) èn - hoipiepeloi, hier hebben de beleidsmakers ongetwijfeld oren naar - voor de lokale economie. Eens NIET uitwijken naar lageloonlanden om productiekosten te drukken want het ding is al relatief goedkoop uit zichzèlf. Positief positief positief!

Maar goed... het verhaal eindigt niet hier.

In een vlaag van wild mentaal freewheelen omtrent de toekomst van m'n zuurverdiende centen en de hard realistische vaststelling dat m'n spaarboekje me binnenkort geld gaat kòsten in plaats van opbrengen, bedenk ik dat zelfs een kleine garnaal als ik - zelfs eentje met een absolute afkeer van financiële speculaties omdat het zo verdomde ingewikkeld, ondoorzichtig en onvoorspelbaar is - wellicht opnieuw zou moeten nadenken over alternatieve manier van geld beleggen. Ik stel me dus de vraag hoe het zit met dat bedrijf - MDI uit Nice - en de toekomst van deze wagen.

Ver hoef ik niet te zoeken. Nu ja... ik hàd verder kunnen zoeken en wellicht doet MDI het zeer goed, maar ik hield me nog even bij het onderwerp AirPod.

In feite viel me meteen op dat alle filmpjes over deze "vernieuwing" dateerden van 2008 of eerder.
Ik heb het over een innovatie die minstens 8 jaar oud is.
En die vandààg op FB passeerde. Voor mijn ogen.

Dus google ik stomgaweg "MDI Airpod what happened to it". Ik weet het... een stomme zoekzin, maar het was het eerste wat me te binnen viel.
En zie, het eerste resultaat lijkt raak (maar ik geef toe dat ik het na deze pagina heb opgegeven, hetgeen niet noodzakelijk m'n slimste beslissing zal blijken): mijn àndere internetfavoriet for dummies Wikipedia zegt snel waar het op staat.

Ik citeer.
"The AIRPod is an alternative fuel vehicle in development by Motor Development International and Tata Motors that is powered by compressed air.[1] The AIRPod is planned to be produced in three different configurations that will vary the number of seats and amount of cargo storage while keeping the same basic chassis.[2] It is designed as an zero-emission urban vehicle. Prototypes have been tested by KLM/AirFrance for use as emission-free vehicles in airports."

MDI has been promising production of the AirPod since 2000 but as of December 2015 none have gone on sale.

In September 2013 it was announced that the car would be manufactured in Sardinia, Italy, for sale in summer 2014. As of 2015 no car has yet been manufactured."

Einde citaat

Voor de slechte verstaander herhaal ik even:

As of december 2015 (ruim 7 jaar na het laatste youtubefilmpje dus) NONE HAVE GONE ON SALE.
No car has yet been manufactured.


De laatste jaren heb ik mezelf vaker dan me lief was laten meeslepen in (mijn milde versie van) samenzweringstheorieën. Nu ja... laat me zeggen dat ik het steeds moeilijker vind om mee op de barricades te staan in de overtuiging dat de kleine man/vrouw of inventieve wereldverbeteraar een bijzonder verschil kan maken in deze wereld. Het is een fatalistische instelling - jawèl, ik ben me daar van bewust - maar in een wereld waar telkens weer blijkt dat terroristen worden voorzien van wapens en ander logistiek materieel door onze allereigenste regeringen (want de economie moet drààien, weetuwel? en als wij het niet doen, dan doen ànderen het wel dus we zouden er maar beter zèlf ... "béter" van worden, vindt u niet?) vind ik het steeds moeilijker om aan àlles een positieve draai te geven.

Nog héél even verder zoekend, lees ik dat de eerste motoren die draaien op samengeperste lucht al werden ontwikkeld in de jaren '20. Dat zijn de 1920's, luitjes.

Binnenkort bestaat die innovatie ongeveer 100 jaar.

Mag een mens zich afvragen waarom deze technologie na 100 jaren nog steeds niet mainstream is?

Zou het redelijk zijn te veronderstellen dat er mensen rondlopen op deze aardkloot die het niet profitable genoeg vinden om lucht te verkopen? Zou het?

Het heeft geen zin om meteen de moed te verliezen bij het overpeinzen van mogelijke complotten.

Maar 100 jaar is in mijn boekje niet de definitie van "meteen".

En dus hou ik m'n centjes nog even op het spaarboekje. Want in MDI of eender welk ander ecologisch denkend bedrijf zouden ze .... nou ja.... opgaan in lucht, denkt u niet?

Zolang er fossiele brandstoffen zijn

en oliebaronnen die er rijk van (blijven) worden

zal de luchtauto niet door onze steden rijden. Of daarbuiten.

En dat vind ik op z'n minst gezegd

bijzonder spijtig.

Intussen kijk ik uit m'n raam naar de zoveelste regenbui van dit jaar.

Een zomer die maar niet wil komen.

Overstromingen en onderwaterstaande huizen alom.

Tekenen - zeggen sommigen - van onze opwarmende aarde.

Anderen roepen dat het zo'n vaart niet loopt.

De enige vaart die niet loopt in dit verhaal is die van de ecologische vooruitgang.

Spijtig Spijtig Spijtig.