deze keer omdat het moet... van mij

op één of andere (organische?) manier is Olijf's leven bezig met langzame verandering.
Sommige dingen leg ik mezelf op, andere komen vanzelf.
Nix opzienbarends, nix wat het beschrijven waard is.

De blog verandert ook, dat merk ik zelf.
De teneur is anders.  De lezers ook... althans... van wat ik mérk.

Ik schreef het al eens eerder: zodra de miserie langzaamaan verdween, verdwenen ook enkele lezers.
ERG vind ik dat niet, maar het frappeert  me dat het dezelfde lezers zijn die me destijds lieten weten dat "het eigenlijk wel es tijd werd om eruit te stappen, uit die eeuwig durende kommer en kwel".
Een mens stàpt er dan uit en de lezers doen hetzelfde... hetgeen me op minder positieve dagen doet denken dat we zijn wat we zijn.... ramptoeristen.
Zodra het nieuws beter wordt.... is het niet interessant meer.
Hoogsteigenaardig.

Het leven is wat het is. Meestal leg ik me daar bij neer. Zonder daarom fatalistisch te worden.
Er ZIT nog wat vechter in Olijf, zij het op meer verdoken manier.

Vandaag, 16 maart, zitten er zo'n 10 mogelijke blogposts in m'n hoofd. Sommige van die posts zitten er al een maand of wat.
Maar ik vraag me af waarin de zin zit om ze op te schrijven.
Frustraties uiten? Big deal.
Hersenkronkels noteren? Te persoonlijk en van weinig interesse voor de toevallige lezer.
Herinneringen vastleggen? Voor wie? Zelfs ik zélf herlees m'n oude postst zelden. So what's the use?

Vandaag schrijf ik omdat ik alweer enkele uren verwijderd ben van DE dag.
En voor mezelf (en ènkel mezelf) wil ik dat niet blogloos laten voorbij gaan.

Zo ongeveer op de helft van m'n leven sta ik, althans... rekening houdend met het feit dat ik vast van plan ben m'n overgrootvader te volgen in z'n voorbeeld om de 90 te passeren. Hij haalde 98. Ik wil dat graag overschrijden, op voorwaarde dat het in méér dan aanvaardbare gezondsheids- en geestestoestand gebeurt.
Halflam in lijf en/of leden hoeft niet voor Olijf. Wél graag bij volle bewustzijn en met redelijke controle over spieren en botten... de 90 passeren.

Vannacht passeer ik de 45. Bon ja, en dan?
Nix "en dan". Het zal gebeuren, of ik dat wens of niet.
Nóg maar eens alleen.... alsof dat een verrassing is.

Er wordt me gevraagd wat ik morgen doe.
"Werken" zeg ik. "Ik heb geen keus dit jaar. Er moet doorgewerkt worden. Zaterdag is dé hoogdag van het werkjaar. Dus ik werk".

Nix vrijaf nemen, nix mezelf verwennen, nix geen mensen uitnodigen voor een hapje of een drankje.
En van uitstel komt afstel, ik ken mezelf.

Dus yep, ik laat hem voorbij gaan. Zonder meer.
Enkel deze blog heb ik mezelf verplicht opgelegd.
Omdat morgen vandaag niet is.
En omdat - voer voor de ramptoerist - er nog steeds geen belangrijke andere helft is die het van kapitaal belang vindt om Olijf es in de watten te leggen. Ik hoop dat dit bericht u met verkneukeling vervult.

Ainsi
soit-
il.