2 januari 2011

De mama van het ex-lief verjaart. Olijf stuurt nog ieder jaar een smsje. Ik mocht het mens graag.
's avonds krijg ik een antwoord: ook een schitterend 2011 toegewenst.
Ik zit op dat ogenblik in de kliniek.... te waken bij papa die de nacht al dan niet zal doorkomen.

"Schitterend 2011"..... dit is alvast geen geweldige start.

Ik ben even naar huis gekomen, na 3 uurtjes onderbroken slaap op de ziekenhuiszetel en een ontbijt in de cafetaria. Nu even opfrissen en dan ga ik terug naar het hospitaal.

Papa geeft er geen blijk meer van te weten dat we er zijn, maar we willen bij hem zitten. De pastor is al langs geweest met een waarschijnlijk goedbedoelde maar onnozele glimlach op z'n gezicht. Emotioneel moment, zelfs al was m'n papa nooit praktiserend katholiek....

De werkgever weet intussen dat ik mijn aanwezigheid op het werk deze week niet kan garanderen.
En wat nu?
Voorbereidingen? Adressen opzoeken? Teksten en foto's verzamelen? Een muziekje zoeken waar hij van hield (welke muziek vond m'n vader leuk trouwens? Ik heb hem nooit een plaatje weten opzetten...)?
Het zijn dingen waar je je niet mee wil bezig houden, vooral omdat papa er nu nog is... bij wijze van spreken.
Z'n lichaam is er nog, z'n adem ook. En z'n hart, dat aan 122 slaat... het vecht, zeggen ze me.

We moeten het allemaal meemaken, vroeg of laat.
En wij wisten al lang dat dit moment ging komen. Je weent wanneer je hem ziet lijden. En dan word je weer vreemd kalm. Alles is onwezenlijk. En wat hierna komt.... wie weet?
Voor ieder mens waarvoor je je armen en je leven openzet, weet je dat je vroeg of laat afscheid zal moeten nemen.
De keuze is beperkt.
OF je verwelkomt iemand in je armen, deelt (een deel van) je leven en je doorstaat de pijn van het afscheid
OF je blijft alleen, een leven lang.... geen verwelkoming maar ook geen afscheid.
Wat kies je?
Vandaag spreek ik me daar niet over uit.

Ik ga terug.